Исусова молитва - исцелител

Ima mnogu stihovi vo Biblijata koja ukazuvaat na toa deka se potrebni i dela , a ne ednas spasen, zasekogas spasen, kako sto veruvaat nekoi...

Juda 5;" Sakam da vi napomnam, iako ove veke go znaete, deka Gospod, otkako go IZBAVI narodot od Egipetskata zemja, GI POGUBI POTOA onie, sto ne veruvaa"

Matej 24:13."Koj ke istrpi do kraj, toj ke bide spasen"

(Znaci so samoto veruvanje vo ISUS, ne ni e zagarantirano spasenieto, treba da ja zapazime svojata vera do kraj za da bideme spaseni)Imeno, moze i da se otpadne od verata.

Filipjanite 2:12. "Zatoa, vozljubeni moi, kako sto sekogas me slusavte,ne samo vo moe prisustvo, tuku mnogu povekje sega, koga sum otsuten, so strav i trepet, GRADETE GO SVOETO SPASENIE"( Veli Apostol Pavle vo poslanieto do Filipjanite)

Evreite 10:26,27. " Zasto, ako ja poznavme vistinata, svoevolno gresime, togas nema vekje zrtva za grevovi, tuku nekakvo strasno ocekuvanje na sud i jarosten ogan, sto ke gi progolta protivnicite"

Zmaci Biblijata jasno ni kazuva deka ne go zastapuva mislenjeto deka nekoj ako ednas bil "spasen" ne moze da go izgubi spasenieto, sosema seedno kakvi grevovi napravil.

Bog pottiknuva na vernost.

Evreite 6:4-6. "Zasto onie, koi vednas se prosvetija, vkusija od nebesniot dar, stanaa ucesnici na Svetiot Duh.

I otkako vkusija od dobriot zbor Bozji i od silite na idniot vek, otpadnaa,- ne e mozno pak da bidat obnoveni za pokajanie, koga povtorno vo sebe go raspnuvaat Sinot Bozji i Go hulat".

( Vo poslanieto do Evreite Apostol Pavle jasno kazuva deka nekoi vo negovoto vreme iako bile pomazani so Svetiot Duh, otpadnale od verata i duri napravile hula protiv Svetiot Duh i ne mozele vekje da bidat obnoveni za pokajanie....)
              
Jakov 2:14,26. "Kakva e polzata,brakja moi, ako nekoj rece deka ima vera, a dela nema? Moze li verata da go spasi?

Oti, kako sto e teloto bez duh mrtvo, taka i verata bez dela e mrtva."

Znaci, treba i dela za spasenie, a ne samo vera .

Изменето од KINGDAVID - 14.Јануари.2009 во 01:33

Соборно послание на светиот апостол Јаков

„Каква е ползата, браќа мои, ако некој рече дека има вера, а дела нема? Може ли верата да го спаси? (2, 14).

Не сакаш ли да разбереш, о суетен човеку, дека верата без добри дела е мртва? (2, 20).

Гледаш ли дека верата им помогна на делата негови, и дека преку делата верата стана совршена? (2, 22).

Гледате ли дека човекот се оправдува со дела, а не само со вера? (2, 24))

Оти, како што телото без дух е мртво, така и верата без дела е мртва“. (2, 26).

Госпел - каде тоа се спомнаа дела на законот?
Напротив - за дела на верата се зборува... сосема различно е.
Затоа што Делата на Законот - се дела затоа што така е заповедано, а не затоа што душата човечка така се води.
Делата на Верата - се дела на љубовта, љубов која Е Божјата Благодат и ни беше искажана преку откупот во Исус!
Така што - и едниот и другиот сте во право, само зборувате за различна работа.

Кога во послушание е безмоливе монахот ги очисти своите чувства, го смири својот ум и го просвети своето срце, тој прима благодат и просветленост во знаењето, и целиот станува светлост, целиот постанува ум, целиот постанува блесок, и од него извира богословие кое ни тројца, доколку запишуваат, нема да можат се да запишат, покрај таа благодат, која брановидно тече и по целото тело разлева мир и целосно умртвување на страстите.

Срцето пламти од божествена љубов и воскликнува: „Исусе мој, задржи ги Своите брановите на благодат, затоа што се растопувам како восок.“ И тој, навистина се топи, затоа што не може да издржи. Умот бива зафатен со созерцание и доаѓа до соединување и до суштинска промена на човекот и тој станува едно со Бога, така што повеќе не е во состојба себеси да се раздвои од Него, слично како и железото, кое се кали во оган, и постанува слично на тој оган.

- Свети Јосиф Исихастот

и пак забегавте од темата, што ни дава повод да мислиме дека не се молите и појма немате од молитва.

Молитвениот живот го зафака нашион целовкупен живот. Молитвата е плод на добродетелите, а истоивремено и нивни производител. Ако не внимаваме над нас (со умот над срсето) преку целиот ден, како ке можеме тогаш нерасејано и со чисти раце да ги подигнеме нашиот ум и срце кон Пречистиот?

Светите Отци користат еден термин што се вика „Трезвеноумие“ а може да се поистовети и со грчкиот “софронос“ односно целомудрие. „Самите себе, еден со друг и сиот наш живор на Христа Бога да го предадемне“.

сиот наш живот треба да е богослужение, сиот наш живот треба да е молитва, сиот наш живот треба да е благодарење, сиот наш живот треба да е славословие кон Бога. Не момент, не час или ден или период во живото, туку сиот свој живот и она што го опишува старец Јосиф е реалност за тие луге кои умреле за себе и овој свет,а што живеат- живеат за Христа и се преобразиле во Христа, го примиле Христос и веке Христос живее во нив.

Ме интересира, дали оваа догма за "3 степени на духовноста" е официјална догма во православието или е лично откритие на Наум?

Опитен напиша: еве една убава беседа од митрополитот на ум за духовниот живот, правилниот однос со Бога и Исусовата молит ва Не, оти некои луѓе бараат други нешта (30.12.2007)       Денес, на денот на Светиот пророк Даниил и тројцата младенци Ананиј, Азариј и Мисаил, Митрополитот струмички г. Наум отслужи Божествена Литургија во манастирот на свети Максим Исповедник и свети Григориј Палама во Стар Дојран. Во она време, кога се приближуваше Исус до Ерихон, еден слепец седеше крај патот и просеше; и штом чу дека покрај него врви народ, праша: ‘Што е тоа?’ Му кажаа дека минува Исус Назареецот. Тогаш тој извика и рече: ‘Исусе, Сине Давидов, помилуј ме!’ Оние, што одеа напред, го искараа да молчи; но тој уште погласно викаше: ‘Сине Давидов, помилуј ме!’ Исус застана и заповеда да Му го доведат. И кога оној се приближи до Него, го праша, велејќи: ‘Што сакаш да ти направам?’ Тој рече: ‘Господи, да прогледам!’ Тогаш Исус му рече: ‘Прогледај! Верата твоја те спаси!’ И одеднаш прогледа и тргна по Него, славејќи Го Бога. И сиот народ, кога го виде тоа, Му воздаде слава на Бога. (Лука 18, 35-43) Во денешното евангелие, деца, опишани се две состојби кои просто не оставаат друг простор освен за аскетско-исихастичко толкување. Дури мислам дека ова четиво е едно од поиндикативните во целото Свето Писмо за степените од духовниот развој кои се препознаваат по видот на молитвата. Прикажана ни е јасно состојбата на слепост или непросветленост и состојбата на прогледување односно просветлување.             Првата состојба е кога слепиот седи и повикува по Богочовекот Христос: Исусе, Сине Давидов, помилуј ме. Оваа состојба го покажува првиот степен од духовниот раст – очистување на срцето од страстите. За овој степен знаете дека се карактеристични усната молитва и очистувањето на енергијата на умот, односно првото гледање на несоздадената светлина, но исто така и сѐ уште присутната затвореност на срцето и непросветленоста на умот, односно духовното слепило. Кај слепиот ги забележуваме не само упорноста во усната молитва туку и свеста дека е слеп и дека треба да се ослободи од таа слепост. Слепиот верува дека Христос може да го исцели и затоа никој, и покрај забраните, не може да го спречи неговиот молитвен повик кон Христос. Тоа е вистинска демонстрација на вера поврзана со дела. Истото важи и за нас. Треба да знаеме дека духовно сме слепи, треба да веруваме дека Христос може да нe исцели и треба оваа наша вера да ја докажеме со што почесто призивање на името Исусово. Кога постепено преку молитвениот подвиг ќе почнеме да ја чистиме енергијата на умот – тоа ќе ни овозможи да согледаме каде се наоѓаме, да видиме дека сме паднати, дека сме слепи во однос на Христовиот идеал и уште посилно да повикаме кон Него. Но, ако тоа прво очистување (просветлување) го употребиме за да ги гледаме и судиме туѓата грешност и слепило тогаш го одбираме погрешниот пат, кој нѐ враќа многу поназад отколку што сме биле.             Во ова евангелие гледаме и колку точно слепиот ја изговара формулата на Исусовата молитва – Исусе, Сине Давидов, помилуј ме! Она што исто така може убаво да се забележи е заповедта Господова да му го доведат. Тоа е слика на, од Господа воспоставеното, духовно раководство преку кое слепиот единствено може да дојде до Христос и да ги чуе зборовите: Што сакаш да ти направам? Оној што е под правилно духовно раководство и свесен за својата слепост, знае и што најнапред да побара: Господи, да прогледам!             Не, оти некои луѓе најнапред бараат други нешта – власт, здравје, пари, работа, жена, маж, робовски мир итн... Некои, додуша, покрај сето тоа бараат и спасение... Но, Господ Исус Христос Своите браќа и сестри по благодат, не ги повика на спасение туку на совршенство: Бидете совршени, како што вашиот Отец Небесен е совршен!                    Втората состојба што може да се издвои во денешното евангелие е кога Христос направи слепиот да прогледа. Оваа состојба го покажува вториот степен од духовниот раст, а тоа е просветлувањето на умот. Всушност самото прогледување го означува просветлувањето. Просветлувањето, од една страна, претполага доволно очистена суштина на срцето од страстите, а од друга страна тоа е Божји дар. Затоа и Господ Христос вели: Прогледај! Верата твоја те спаси! Таа чистота на срцето ја овозможува пројавата на благодатта на Крштението во него како и симнувањето на умот во него. Бидејќи умот го знае ‘местото на срцето’ тој ја напушта усната молитва и продолжува да се моли внатре во срцето. Таму внатре, соединет молитвено со Божјата благодат, тој се просветлува.             Тргнувањето на претходно слепиот по Христос е всушност опис на почетокот од третиот степен од духовниот раст, а тоа е обожението. Димензиите од степенот на обожението не се опишани во личниот подвиг на претходно слепиот. Нив може да ги забележиме во делата на нашиот Господ, Богочовекот Исус Христос.             Деца, добро е и ова да го знаете: оние што се наоѓаат на степенот од просветленост исто така се чувствуваат како слепи во однос на оние коишто со своите преобразени телесни очи ја гледаат несоздадената Божествена светлина дури и повеќе отколку што својата слепост ја чувствуваат вистински слепите од степенот на очистување на срцето од страстите; ако воопшто и ја чувствуваат... Затоа свети Григориј Палама во тој период од својот духовен развој молитвено повикувал: Господи просветли ја мојата темнина!

Vo Evangelieto po Luka (18:35,430), voopshto ne stanuva zbor za stepeni na duhoven razvoj, kako shto samovolno (asketsko - isihastichki) tolkuva vladikata Naum, tuku za prosta vera (se odnesuva na prostotata na srceto), kakva shto Bog od nas bara. Imeno, vo Erihon Hristos go izvrshuva svoeto posledno chudo - progleduvanje na slepiot, pred torzhestveniot vhod vo Erusalim, i go otkriva pristignuvanjeto na mesijanskoto vreme. Od taa prichina, slepiot chovek (spored Evangelieto po Mateja se dvajca slepi) mu se obrakja na Hrista so "Gospodi" (voobichaeno ime za Boga) i "Sine Davidov" - titula dlaboko vkorenrta vo mesijanskite ochekuvanja. Slepiot chovek glasno pobaral od Hrista da go pomiluva, a koga go iskarale, toj ushte poglasno ja baral Bozhjata milost. Poukata e deka ne treba da se otkazhuvame od prosenje na milosta Bozhja koga nashata molitva ne e vednash odgovorana, duri i koga drugi ne gonat, navreduvaat i ismevaat. Naprotiv. Togash, ushte povekje treba da go barame Gospoda. Zamislete shto bi bilo so slepiot chovek, koga bi bil hiperchuvstvitelen, kako nekoi hristijani na forumov (ti gi karash za raskol, a tie namesto da ja baraat Bozhjata milost, ushte povekje mu se protivat na Boga, obiduvajki se da go opravdaat bezzakonieto.)? No, kako shto gledame, toj ne stradal od hiperchuvstvitelnost, koja shto e proizvod na gordosta, zatoa ja dobil milosta Bozhja. Hristos znael shto bara slepiot, kako shto gi znae i nash*te potrebi, sepak go prashal - "shto saka", povikuvajki ne slobodno i konkretno od Nego da barame (prosime), za da ja odgovori nashata molitva vo Svojata milost. Verata, koja shto go spasila slepiot bila ednostavna (prosta), no cvrsta, a nikade ne stanuva zbor deka bil asket i isihast. Obrakjaki mu se na Hrista so titulata - "Sine Davidov", slepiot javno ja ispovedal svojata vera vo dolgoochekuvaniot Mesija. Taa e verata, koja shto Hristos od nas ja bara: Cvrsta, jasna (chista) i konkretna, bez strav od postapkite i mislenjata na drugite. Poentata na ova chetivo e deka milosta Bozhja treba da se isprosi, i da ne se gubi nadezhta koga nash*te molitvi ne se momentalno i brzo odgovoreni, tuku da se ima cvrsta vera vo Gospoda, upornost i istrajnost vo molitvite. A ne da se iskrivuva Slovoto Bozhje, vo umuvanje za stepeni na duhoven razvoj, vo obid da se dokazhuvaat svoite preceneti sposobnosti.

Sekoj hristijanin ne e povikan da bide asket i isihast, no sekoj treba da se podvizhuva vo svojot povik i vo zavisnost od svoite sposobnosti.

Изменето од Asya - 27.Јануари.2009 во 05:22