Православни проповеди - текстови, MP3

Богословие. Човек. Душа и тело (на руски јазик)

Јас, Павле, напишав со своја рака (на руски јазик)

Саботата е за човекот (на руски јазик)

БEСEДА за гoрдoста

                             Прeд пoгибeл гoрдoста врви, и прeд паѓањe - надуeнoста (Изрeки, 16:18).

Oд сè штo пoстoи на чeтиритe страни на свeтoт, нас луѓeтo, штo мoжe да нè направи гoрди, oсвeн глупoста и ѓавoлската измама?

Зарeм нe дoјдoвмe вo oвoј свeт гoли и сирoмашни, и зарeм такви нeма oд нeгo да излeзeмe? Зарeм нe смe гo пoзајмилe сeтo тoа штo гo имамe и сo смртта зарeм нeма сeтo тoа да гo вратимe? Oф, кoлку пати тoа e рeчeнo и прeкажанo!

“Ништo нe смe дoнeслe на свeтoв, јаснo e дeка нe мoжeмe и ништo да oднeсeмe” (I Тим. 6:7)  вeли прeмудриoт апoстoл. И кoга на Бoга (на Божествената литургија) Му принeсувамe жртва, прoст лeб и прoстo винo, ниe гoвoримe: “Твoи oд Твoитe, Тeбe Ти принeсувамe!” бидeјќи ни вo свeтoт нeмамe ништo свoe: ни трoшка лeб, ниту капка винo - ништo штo нe e oд Бoга.

Навистина, гoрдoста e ќeрка на бeзумиeтo, ќeрка на пoмрачeниoт ум, рoдeна oд злoбната врска сo ѓавoлитe.

Гoрдoста e ширoк прoзoрeц прeку кoј брзo сe вeтрeат нашитe заслуги и ситe дoбри дeла.

Прeд луѓeтo ништo нe нè прави тoлку празни, ниту прeд Бoга така нeдoстoјни какo гoрдoста. Кoга Гoспoд нe e гoрд, зoштo ниe да бидeмe? Кoј има пoгoлeми права oд Гoспoда да бидe гoрд, Кoј гo сoздал свeтoт и Кoј сo Свoјата сила гo oдржува!? И глeдај, Oн сe пoнижи какo слуга, какo слуга на цeлиoт свeт; дo смртта, смртта на крстoт!

O смирeн Гoспoди, изгoри гo вo нашeтo срцe сeмeтo на гoрдoста сo oгнoт на Твoјoт Свeт Дух и всади гo вo нeгo благoрoднoтo сeмe на смирeнoста и крoткoста. На Тeбe слава и вeчна пoфалба. Амин.

Убава проповед која кај мене поттикнува едно прашање.

Дали СВЕТИОТ ДУХ пребива само во православната Црква или во секоја душа и Христова заедница која верува и изповедува дека:

ИСУС е ГОСПОД!?

поздрав


Изменето од spiros - 18.Јануари.2009 во 19:35

Црква, Свето Писмо и Свето Предание

Со други зборови, Светото Предание е Свето Писмо протолкувано од Црквата. И токму како што Црквата го разбира Светото писмо во светлоста на Св. Предание, така, на сличен начин, го разбира Св. Предание во светлоста на Светото Писмо. Св. Предание е исполнето од Светото Писмо; токму затоа нејзината теологија, теологијата на Отците и Соборите, не е ништо друго, туку библиска теологија.
Светото Писмо и Св. Предание се разбираат меѓусебно и постојат заедно. Обете се соединети непоколебливо со Црквата. Светото Писмо е родено во Црквата и за Црквата, и Св. Предание уште од почетокот го носи печатот на Црквата. Во Црквата, Светото Писмо и Св. Предание сè појавија и сè содржат. На овој начин Светото Писмо, Св. Предание и Црквата се меѓусебно поврзани преку внатрешна врска, хармонично сопостоење, меѓусебно дополнување и согласување. Светото Писмо и Св. Предание како откровенско-харизматични благодатни) реалности се содржат во Црквата, којашто исто така е откровенско-харизматична реалност.
Оние кои ги разделуваат Светото Писмо, Св. Предание и Црквата доаѓаат до погрешен заклучок дека или Светото Писмо е супериорно над Црквата и Св. Предание, или дека Црквата е супериорна над Светото Писмо. Првото мислење се наоѓа помеѓу протестантските теолози, подоцна и во римокатоличката теологија. Оваа хипербола води кон променување на значењето на Црквата, или кон подреденост (субординација) или кон надреденост. Ставајќи ја Библијата врз или над Црквата и Св. Предание, ја уништуваме рамнотежата, ја уништуваме канонската поставеност, и го превземаме првиот чекор кон индивидуалистичката теологија надвор од Црквата. Од друга страна, пак, идејата дека Црквата е супериорна над Светото Писмо, води кон мислењето дека Црквата е способна да го изнесе секоја догма од неа самата. Само ако прифатиме дека Црквата, Св. Предание и Светото Писмо се, ниту делливи ниту помешани, бивајќи соединети без мешање, ќе бидеме способни да разбереме дека самата Црквата е таа која може да го најде вистинското значење на Светото Писмо, токму како што Самиот Син е Тој Којшто е способен да ги разбере зборовите на Отецот.

Преданието и сегашноста

Во врска со ова треба да кажеме дека Преданието не е едноставно гласот на минатото; попрво, тоа е гласот на вечноста. Преданието не е некој вид на свештена археологија, па ниту забелешка на искуството од минатото. Вредноста и значењето на Преданието не е во тоа што е базирано врз извонредна историска автентичност, туку во тоа што е базирано врз непроменливиот и секогаш жив глас на Откровението. Оваа верност на Преданието не значи едноставно признавање на историското минато, туку исто така примање, со смирение, на зборот Божји.

Преданието не е само сведоштво на историјата, „да“ на животот во минатото: попрво, тоа е воглавно упатување кон вистината која беше откриена во Христа и е сочувана во Црквата во Светиот Дух.

Отец Георги Флоровски добро забележува: Преданието не е во принцип тежнеење за реставрирање на минатото, користејќи го минатото како критериум за сегашноста. Таквото сфаќање за Преданието е отфрлено од историјата и од свеста на Црквата. Преданието е авторитет за поучување, авторитет за да го носиш сведоштвото на вистината.

Црквата го носи сведоштвото на вистината, не преку спомнување или од зборовите на другите, туку од нејзиниот живот, непрекинато искуство, од соборната полнота...

Според св. Иринеј, тоа е поврзано со „вистинското помазание на вистината“, charisma veritatis certum, и „учењето на Апостолите“ за него не беше толку многу непроменлив пример за да биде повторуван или имитиран, како вечно живеење и непресушен извор на живот и инспирација.

Преданието е константно траење на Светиот Дух а не само спомнување на зборови.

Преданието е харизматично (благодатно) а не историско, начало.

Преданието, како харизматичен настан, како едно непрекинато откровение на зборот Божји во Светиот Дух во секој карактеристичен историски период не е нешто далечно, нешто што отскокнува од историјата и коешто, за да го откриете мора да се вратите назад во вековите, туку тоа е реалност која е крајно современа, токму како што плодовите на Духот („љубов, радост, мир, долготрпение, добротата, милосрдноста, верата, кротоста, воздржливоста“ Гал. 5, 22-23) се крајно современи за животот на модерниот човек.

Преданието е секогаш присутно, овде и сега. Секогаш е отворено, спремно да ја прегрне сегашноста и да ја прими иднината.

Токму како што Црквата во секој даден историски момент прима нови членови, па исто така Преданието е опипливо и веродостојно во секое време, едноставно зашто Црквата е живиот носител на Преданието.

Современоста на Преданието е базирана врз непрекинатото присуство на Христос во Црквата, и на сигурноста дека учител на Црквата е Светиот Дух.

Патријархот Доситеј Ерусалимски, во своето Исповедание (1672) пишува: Веруваме дека соборната Црква ја учи Светиот Дух. Зашто тој е вистинскиот Утешител, Кого Христос Го испраќа од Отецот за да нè учи на вистината и за да ја истера темнината од умовите на верните. Учењето (διδαχη) на Светиот Дух, не ја прави директно Црквата прекрасна и сјајна, туку индиректно, преку Отците и возглавителите на Соборната Црква.

Отфрлањето на важноста од Преданието е суштинско отфрлање на делото на Светиот Дух во историјата и сомнеж во Неговите благодати.

Конечно, да се отфрли Преданието значи да се отфрли Црквата како тело Христово и како сад на Светиот Дух.

Повикувајќи се на прашањето фактот дека Преданието поседува огромна важност за овде и сега на Црквата, ако негираме дека ова Предание е икона на соборната вонвременска природа на Црквата, ние ја редуцираме и прекројуваме Црквата од нејзината Богочовечност во едноставно човечко општество, базирано исклучиво на човечки стандарди. Отфрлањето на Преданието е како да се прифаќа дека Христос ја има напуштено Црквата, така што Неговите зборови, „и ете, Јас сум со вас преку сите дни до свршетокот на светот“ (Мат. 28, 20) и „Јас ќе Го помолам Отецот, и Он ќе ви даде друг Утешител, за да биде со вас довека“ (Јован 14, 16) на крајот се измама.

Прифаќајќи ја премисата дека ние денес сме способни да го сфатиме и протолкуваме евангелието базирајќи се себеси потполно на нашата брилијантност и искуство, без Преданието, ја разголуваме Црквата облечена во Христа; го одвојуваме телото од главата, го одземаме животодавниот Дух, така оставајќи го евангелието отворено за индивидуален суд и произволните каприци на нашата сопствена субјективност.

Православните Патријарси од Исток во нивното познато послание од 1848 го опишаа многу едноставно, но со комплетна теолошка полнота овој континуитет на Преданието: Нашата вера, браќа, не е ниту од човек ниту преку човек, туку преку откровението на Исус Христос, која светите апостоли ја проповедаа, свештените Вселенски Собори ја потврдија, најголемите и мудри доктори (учители) на вселената ја пренесоа преку нивното учење, и светите маченици ја потврдија со нивната крв. Ја чуваме чиста верοисповедта која ја имаме примено.
Не можеме да го негираме животот на Црквата, тој „непрекинат синџир“, кој ја дефинира „свештената ограда“ на Црквата, „чијашто врата е Христос и во која сето Православно стадо е пастирствувано“.