неверникот ќе постане ли верник?

Marko sk напиша: Majkl, me raduva faktot shto imash doblest smireno da mi replicirash, ok, a shto se zezna so Borhes jasno e, a i so E.A.Po, ..kako i da e, kolku - tolku objasniveme shto e koj e. I odime ponatamu ..the show must go on !

A zosto se zeznav so Borhes? Sè si e na mesto. Ne velam deka treba da bide adut(ako e taka pa E.Kant go otfrlal Swedenborg vo najgolem del) no e dobra ilustracija za onie koi sakaat da se zaponaat so Swedenborg i negovite vizii. Procitaj pa ce vidis, ne velam deka moras da ti se dopadne.

Swedenborg ne slucajno go spomnav vo kontext na temata bidejki bese covek posveten na naukata i racionalnosta. Negoviot zivoten pat drasticno se promeni dve i pol decenii pred negovata smrt. Voedno otkoga pocna da pisuva spiritualni knigi crkvata epten go zamrazi. Ne slucajno vo London ziveese. A negovite dela seuste se naodjaat na katolickiot index na duhovno "stetni" knigi za vernicite...

Уф, колку ми избегала напред темата?

ај да пробам да се вклопам некако

Секако дека секој има право на своја определба, но од моја гледна точка мислам, па и лично сум убеден, дека е подобро да си побожен отколку атеист. Од повеке причини.

Најпрво заради љубов. Ако Бог постои, а постои, и Он е љубов, тогаш е најубаво и ти да заедничареш и партиципираш со таа апсолутна и совршена љубов.

Вториот однос со Бога е наемничкиот преку кој ние заради нашите „подвизи и живот според Бога добиваме од Него благодата која го смирува, топли и усдпокојува нашето срце.

и трето, од страв или робовскиот однос. Кога од страв од казна не го правам она што е лошо.

како и да е, сите три причини се полезни затоа што не поттикнуваат на подобар и посовршен живот. Овде критериум ни е Бога а ако не веруваме којзнае кој и што?      

и не се работи за никаква мода Златниче. денес не е модерно да си христијанин. денес е модерно да си грешник, а до пред некоја година беше и опасно

Изменето од Опитен - 21.Јануари.2009 во 18:13

Blagodaram brate Marko za zabeleskta

Messenger напиша: Опитен, ednash napishav osvrt za onoa sto se podrazbira denes pod terminot "religiozen chovek" i togash rekov deka 90% od lugjeto se nekakvi vernici od nezanenje, strav ili interes. Strav od kazna i ultimativno posmrtno odenje vo pekolot i interes za dobivanje nagradi od Boga, a ultimativno posmrtno smestuvanje vo Rajot. Ti so tvojov posleden komentar samo go potvrdi toa.     Za mene lichno, ova e onoa sto ne treba da se narekuva religioznost, bidejki toa ne e pat na osoznavanje, tuku pazar za kalkuliranje i dobivanje na idealizirana vechna sekja i blagodat. Izvini sto vo mojava replika go koristam tvojot komentar, no vo momentov toj e najprikladen za poentata sto sakam da ja napravam. Mozheshe istoto da bide kazhano od bilo koj drug chlen i ve molam moeto javno razmisluvanje da ne se prifati kako navreda upatena kon nikogo, tuku kako analiza i konstatacija za motivite na vernicite od SITE religii. Sledenjeto na teologii i dogmi od strav ili interes ne e religioznost.

Не може човекот одеднаш да го осознае Бога и да стане бог по благодат, исто како што и на бебето не може одеднаш да му се даде месо.

Затоа не може да се рече, дека првите два степени на духовност (двата подолни) не се религиозност. Светите Отци го имаат поминато патот до задобивање на обожение, и од својот личен опит тие многу јасно кажуваат кој е начинот да се стигне до истото.

Еве, пак да направам споредба со децата. Кога се мали, децата не ги прават лошите работи од страв да не бидат натепани од родителите (не ги ставај прстите во штекерот, не ја фаќај печката ќе се изгориш, не оди бос, пресоблечи се испотен си - ќе се разболиш). Децата најчесто им се инатат на своите родители, сметаат дека тоа е премногу, но од страв, тие се послушни. Еднаш или повеќе пати биле тепани, па знаат дека ако не послушаат, пак ќе бидат натепани.

Понатаму, во тинејџерските години, зарем децата не воспоставуваат наемнички однос со своите родители? Ќе учам да извадам петка, па моите ќе ми купат плејстешн. Вечерва нема да излегувам до 2 сабајле, затоа што ќе бидам казнет за наредниот викенд. Ќе му помогнам на татко ми со цепење дрва, затоа што ми вети дека ќе ми даде 100 денари, а баш ми требаат за вечерва.

Е сега, кога децата ќе ја достигнат својата зрелост, нивниот однос кон родителите се преобразува. Да се разбереме, не дека претходно децата не ги сакале родителите, но, во своите односи ги пројавувале тие степени на развој (послушание од страв да не бидат казнети, и послушание заради наемништво). Значи, кога децата ќе станат зрели, тие почнуваат своите родители да ги чувствуваат како пријатели, активно им помагаат во проблемите (финансиски, телесни, духовни проблеми), се застапуваат за нив, а кога родителите ќе остарат, дури и се грижат за нив. Тоа не го прават поради страв или поради наемништво (иако не велам дека нема и такви случаи - го чуваат за да му ја земат куќата), туку го прават од љубов.

Речиси секој човек од детството до адолесценцијата ги поминува овие фази на развој.

Многу слично е и со духовниот раст на човекот. Куќа не се започнува со покрив, туку со темели. Значи, сите ние ги минуваме тие фази на духовен развој.

Страшното е ако се задоволиме со пониските степени од духовност, а сме знаеле или сме слушнале дека постои и посовршено.

Еве зошто сметам дека анти - теизмот е бесмислен.

Најпрвин, атеизам претставува негативен однос кон Бога.  Атеизмот во своите доктрини и постаки се доведува до ниво на религија, нешто слично како богот на Спиноза, кој го исповедал и самиот Ајнштајн. Значи, и во атеизмот се градат догми, и се следат некои верувања.

Анти-теизмот од друга страна е неверие. Претставува чист материјализам и има врска со нихилизмот.

Догматот на Ниче вели: „Не постои апсолутна вистина“, а следбениците на Ниче тоа го релативизираат велејќи: „Се е релативно“. Дури и анти - теистичките научници, па дури и атеистичките научници велат дека вистината е емпириска. Но, Свети Серафим Роуз од друга страна пак вели, дека таквите постулати се парадокси.

Тој вели дека тврдењето дека не постои апсолутна вистина е апсолут, што самото по себе е контрадикторно. Не е издржано според математичката логика.

Исто така, тврдењето дека се е релативно, остава можност дека можеби има нешто што не е релативно, што е апсолутно, што пак самото тврдење по себе се сведува на reductio ad absurdum.

Понатаму, Свети Серафим Роуз вели дека до основните принципи на секој систем на знаење не може да се пристапи од самото знаење, туку тие мора да бидат дадени однапред; тие не се предмет на научна демонстрација, туку на вера. Но, ако верата не постане жртва на прелеста (субјективна заблуда), таа мора да биде вкоренета во вистината. Се поставува прашањето, дали принципите на научната вера, какви што се кохерентноста и униформноста на природата, транссубјективноста на човековото познание, способноста на разумот да изведува заклучоци, се засновани на апсолутна вистина. Ако не се, тогаш сето тоа се само претпоставки, кои не можат да се докажат.

Таквата вистина, било да се изобразува како Бог, или како сеопшта взаемна повзаност на тварите, е метафизички пристап кон апсолутната вистина. Но, со тоа, релативноста на вистината доживува колапс, затоа што самата себеси се разобличува како апсолут, кој е противречен самиот на себе.

Значи, свети Серафим, по пат на математичка логика, покажува дека не може да постои нешто што не е апсолутна вистина.

Е сега, ако апсолутната вистина ја сметаме за сеопшта заемна поврзаност на тварите, односно ако од апсолутната вистина го апстрахираме Бог, тогаш се губи смислата за нашето постоење. Почеток на времето од ваквата позиција, до некаде може и да пројде - најпрвин немало време, а кога настанал првиот импулс, започнало и времето. Но, исто така се тврди дека материјата настанала ниодшто (не од ништо, туку од ниодшто). Исто така, според тврдењата на современата наука, вселената е во постојано ширење, и во одреден момент од времето, толку ќе се прошири, што едноставно ќе ја снема, т.е. пак ќе се врати кон ниодшто.

Што е тогаш човековиот живот? Ваквите погледи, нужно го доведуваат разумот да заклучи дека по биолошкиот престанок на нашиот организам, од таа единка не останува ништо. Енергијата се трансформира од еден вид во друг и толку.

Значи, нашата сопствена свест за нашето постоење ја снемува. Не постои веќе. Како што не` немало пред да се родиме, ќе не` нема и откако ќе умреме. Дури и да сме радикални во нашето живеење, па да оставиме печат во светската историја, па демек, ќе живее споменот за нас, пак за самите нас е неважно, затоа што нашата свест нема да ја има.

Некои научници одат до таму, што тврдат дека нашата свест може да се зароби во меморијата на некој компјутер (дури има и такви експерименти - целокупното знаење и познание на личноста, заедно со сеќавањето да се дигитализираат), но, и тоа не ја гарантира вечноста на нашето постоење, затоа што, нели исто така, вселената евентуално во одреден период од времето ќе се врати во ниодшто, и со тоа и нашата заробена совест во компјутерот.

Ако тоа е така, тогаш е сосема неважно каков живот ќе живееме (во поглед на нашата совест и нашето сеќавање за себеси). Можеме да бидеме Хитлер, можеме да бидеме убијци, силувачи. Може да правиме добри дела. Може да постанеме и најдобриот човек на светот. Можеме и да се самоубиеме - едноставно сеедно е. После нашата смрт, споственото сеќавање за себеси не постои. Поради таквата поставеност, дури и стравот од смртта е смешна.

Од друга страна, побожниот живот ни нуди сосема поинаков светоглед, а според здравиот разум и пологичен. А од сите вери, сметам дека најисправна е христијанската, затоа што само таму Бог е Апсолутна Љубов и е Личност, и ние имаме личносен однос со Него. Од сите христијански деноминации пак, највистинска е православната, затоа што само таму во целата своја полнота се излева Светиот Дух, е задржано апостолското преемство, се зачувани Светите Тајни, го држи Светото Предание на Бог, а сведоштвото за тоа е изобилната благодат која се излева и многубројните чуда и светители кои ги има и денеска.


Изменето од makarios - 21.Јануари.2009 во 20:36

Zlatnik напиша: [QUOTE=polzavce] ... Накратко, моралните вредности во едно општество се променлива категорија. Вредносниот систем се менува ( не толку брзо), но континуирано. На пример денеска како една од врвните вредности во општеството е поседувањето пари, општествена моќ и влијание... ... Историјата покажува дека порано вредностите биле поинакви. Општеството било засновано на она што денес го викаме -вистински вредности-...

А што, порано (пред 1000, 2000, 5000 години) не биле истите тие врвни вредности?
Кои се тие вистински вредности кои биле во поранешните општества,а кои ги нема денес?



Вистински вредности од поранешните општества се на пример: соживот, помагање, разбирање на другиот........
Дали денеска ги имаме во количини во кои биле присутни порано????????

Кога велам порано не мислам на периодот пред 100 години.........мислам на далечното, далечното минато......на општествата што ги викаме примитивни......

makarios напиша: Еве зошто сметам дека анти - теизмот е бесмислен. Најпрвин, атеизам претставува негативен однос кон Бога.  Атеизмот во своите доктрини и постаки се доведува до ниво на религија, нешто слично како богот на Спиноза, кој го исповедал и самиот Ајнштајн. Значи, и во атеизмот се градат догми, и се следат некои верувања. Анти-теизмот од друга страна е неверие. Претставува чист материјализам и има врска со нихилизмот.

Ајдееее! Повторно на почетокот! Само ме буни што овојпат овие зборови ги пишува Макариос, кој верувам е длабоко завлезен во теологијата.
„Карма каша“ е направено со значењето на зборовите атеизам, антитеизам, нихилизам, догми...!
Макариосе, атеизмот не е „негативен однос кон бог“. Барем не во таа смисла на значењето на зборот „негативен“ (непријателски). За да имам негативен однос кон некого, пред се тој треба да постои и јас треба него да го познавам. Еве, за да полесно бидам разбран, да речам на пр. дека јас и ти се познаваме и, дека поради твоите мислења, јас имам негативен став кон тебе. Тоа донекаде е разбирливо и прифатливо. Но, како можам да имам негативен однос кон твојот комшија, кого воопшто не го познавам? Пази, овој твој сосед дури и навистина постои, што значи дека поголема е веројатноста да имам негативен однос кон него, отколку кон бог, нешто што не постои! Значи, мојот атеистички однос кон бог повеќе би се рекол дека е индиферентен. Дури, се прашувам дали и овој термин е соодветен, бидејќи индиферентен може да се биде и кон неко работи кои реално постојат! Едноставно јас неможам да имам никаков однос кон бог, па според тоа и негативен, непријателски ...
Догми во атеизмот? Пази која поврзаност на работите правиш! „Антитеизмот е неверие, тој е чист материјализам и има врска со нихилизмот“!
Од каде пак сега ја извади оваа поврзаност?
Ајде, еве да прифатам дека во основа антитеизмот е неверие, но биди конкретен. Тоа е неверие во бог. И не само што не верува во бог, анти теистот (самиот збор кажува) се спротивставува, се бори против теистите, луѓе кои веруваат во бог. Но, тоа во никој случај не значи дека тој верува само во материјалното. Како и атеистите, така и антитеистите веруваат и во идеални работи, пријателство, морал, љубов (само не кон бог) ... И, на крај, која е врската меѓу материјалното и нихилизмот? Пишуваш нешто без врска, колку само да се нападне.
Од сите набројани работи во твојот последен пост (дека само православието е она вистинското, и се друго негираш) ме доведуваат до заклучок дека токму ти си тој кој има нихилистички однос кон се што не соодветствува со твоите убедувања.

makarios напиша: ... Догматот на Ниче вели: „Не постои апсолутна вистина“, ... Но, Свети Серафим Роуз од друга страна пак вели, дека таквите постулати се парадокси...

Аха! Значи овој Ниче е догмат, а? Добро. А, Серафимчо не е?
Кој е тој Серафим Роуз на кој постојано се повикуваш? Ај што верувате во бог и во Исус и така и така, некако да имам разбирање за вас. Но, да веруваш во некои серафими или други „просветлени“ навистина ви се чудам. Толку ли лесно потпаѓате под нечие влијание? Некој малку попаметен да „склепа“ 2-3 добро поврзани мисли, со малку подлабока филозофска содржина (која тешко некој да ја разбере), вие веднаш „паѓате“. Но, и покрај тоа, не велам дека сте безумни, ниту дека сте без здрав разум, како што вие милувате да речете за нас, кои не веруваме во бог.

И, на крај, цел реферат напиша за „вистината“ (апсолутна и релативна), за тоа како настанал светот, за ширењето и умирањето на вселената и се што е во неа, за времето, за смртта, за свеста, за енергијата ... и за тоа барате научно објаснување. И, нормално, бидејќи наброените работи се само претпоставки кои  (сега-засега) неможат да се докажат, вие велите дека тоа е божјо дело. А освен овој општ одговор, кој не кажува ама баш ништо. ... :

makarios напиша: ... Од друга страна, побожниот живот ни нуди сосема поинаков светоглед, а според здравиот разум и пологичен.

... вие не давате никаков друг одговор.
Е ајде де кажете, кој е тој друг светоглед кој ги нуди одговрите на сите прашања кои ги постави погоре. Што ни’ нуди побожниот живот? Како настанал светот? Каде, во кој простор бог го сместил светот што го создал? Каде, во кој простор бог престојувал пред да се реши да го прави светот? И на крај, како неможе светот (според науката) да се создаде „ниодшто“ (како што велиш ти), а бог да може? Значи, како се создал бог од „ниодшто“?
На крај, нели сите „заглавуваме“ на истото прашање - што било на почетокот? Разликата е во тоа што науката за тоа дава разни објаснувања, и она што денес го дава како теорија, утре (врз основа на согледувања, испитувања...) истата таа наука го негира. Значи се остава простор за разни можни одговори. За разлика од науката, теологијата вели дека бог го создал светот и точка. Нема што тука повеќе да му ја мислиш. А како „доказ“ за тоа се повикува на „несоборливата“ библија. Така пишува таму. Амин.