Би сакал да се исповедам...

Исповедај Му се на Господ се што ти лежи на душата и за што се чувствуваш грешна Нему кажи Му.

Какви свештеници, немаш потреба нив да им се исповедаш.Гревовите се исповедаат пред Господ!

п.с. Исповедањето пред свештеник православната црква почна да го практикува пред десетина години.

И јас би сакал  да се исповедам......многу сум грешен.....местото во пеколот секако ми е загарантирано...барем да не ми тежи на душава....

butterflyM55 напиша: Veke ti e rezervirano mestoto? Jas ne sakam da se ispolvedam.Sama na sebe si se ispovedam,dovolno e toa.

Уште од поодамна....

Не верувам....За мене нема надеж.....

Според учењето на Универзален Живот невозможно е свештеник или гуру(духовен учител) да ни го разреши или да ни го превземе гревот. Евентуално лицето во кое имаме голема доверба може да биде од корист да не сослуша и ни укаже на нешто што самите не го гледаме а е важно за наше преобраќање. Тоа може да биде и драг пријател или добар психотерапевт.

Во Христовите објави примени преку пророкот на денешницата објаснето е дека:

Одлучувачко за разрешување на гревот е самиот поединец да сфати што е тоа што го направил, но и да дадат искрена прошка оние кои се оштетени. А за да повеќе не го прави истото или сличното грешно, важно е да се праша самиот себе си „Зошто го направив тоа што го сторив?„ и да дојде до корените на своето погрешно однесување.

Што ако некој некого излаже или ограби, па потоа отиде, ете макар и искрено, кај свешетникот да се исповеда, а оној кому му е сторена неправда не може и не сака да ни прости? Ставете се во ситуација на оштетениот! Замислете Бог да му каже: „Ајде не кукај многу многу, тој грев што ти го направиле тебе нерпијателите, веќе им го простија моите представници на земјата!„ - Како би се чувствуал оштетениот тогаш? Каде оди неговото чувство на потиштеност или можеби и желба за освета? Каде е тогаш праведноста Божја?

Но доколку човек искрено го замоли Христос за проштевање на гревот и притоа отиде и кај оштетениот да се извини и го поправи стореното онолку колку што е тоа сеуште можно, а оштетениот и покрај искрената молба и надокнада не сака да прости тогаш Бог со тек на време поинтензивно ќе ја допира со светлосни импулси неговата душа за да го наведе на предомсилување и му даде сила да прости. Кога оштетениот навистина ќе прости, гревот е разврзан и повеќе ниту едниот ниту другиот не ги кочи во нивниот пат кон царството Небесно.

Majkl напиша: Што ако некој некого излаже или ограби, па потоа отиде, ете макар и искрено, кај свешетникот да се исповеда, а оној кому му е сторена неправда не може и не сака да ни прости? Ставете се во ситуација на оштетениот! Замислете Бог да му каже: „Ајде не кукај многу многу, тој грев што ти го направиле тебе нерпијателите, веќе им го простија моите представници на земјата!„ - Како би се чувствуал оштетениот тогаш? Каде оди неговото чувство на потиштеност или можеби и желба за освета? Каде е тогаш праведноста Божја?

Вака размислуваат сите кои не ја разбираат суштината на покајанието и исповедта.

Имено, тој што би исповедал дека ограбил, прва задача, пред да добие „епитимија“ (поправна мерка) ќе биде, задолжително да го врати проневереното на оштетениот (начинот на враќањето на одземеното, ако не е подготвен да го направи транспарентно, ќе мора да најде друг начин), потоа, во друга средба, треба да „реферира“ дека задачата ја извршил, ќе следува изрекување на „поправна мерка“ (сразмерно на тежината на гревот), а молитвата за разрешување ќе биде прочитана, по исполнувањето на „мерката“ - најверојатно на третата средба.

Некој би рекол, тој може и да излаже дека го вратил украденото само да добие простување, но тој (што се исповеда) знае дека преку искрената исповед доаѓа до ослободување од гревот, па, ако не го направил тоа, и по прочитувањето на молитвата за ослободување од гревот, гревот му останува.

Значи, оштетениот го добива своето, а тој што се кае, штом помине низ ваков „филтер“, знаејќи дека тоа му е за спасение, никогаш повеќе нема да се врати на „блуваното“, како песот што се враќа на касапница.

Majkl напиша: Се согласувам МikiP но за жал тоа е ретка пракса, а патем што е со исповедта на смртната постела?

Имав гости и не забележав дека имало текст на кој, на некој начин, сум повикан да одговорам. Не разбрав што значи ова но за жал тоа е ретка пракса, но нејсе.

Исповедта на смртната постела е безусловна, т.е., без обврски за исполнување на „поправна мерка“, слично како разбојникот на крстот кој побара прошка и доби, побара влез во Небесното Христово Царство, и влезе.

Ако продолжува дилемата околу тоа што ако имало злоупотреби, од типот на грабеж, тоа, со дозвола на тој што се исповеда, ќе го надохнади неговото семејство, како што рековме погоре, транспарентно или на друг начин.

Ваквото исповедање (на лица на смртна постела, а во свесна состојба) пожелно е да се практикува што почесто, како повеќе луѓе би се спасиле.

Овде, во ваков случај, кога свештеното лице доаѓа во домот на болниот со себе носи и причесна, го исповеда, и го причестува со телото и крвта Христови.

Црквата учи, ако покојникот пред смртта се исповеда и се причести, заминува на средба со Севишниот без гревови, се спасил. Затоа таа (Црквата) апелира, преку своите свештенослужители, што повеќе луѓе да практикуваат исповед, бидејќи никој од нас не го знае крајот на овоземниот живот.