Исусова молитва - исцелител

Crkvata e zhiv organizam, i kako shto vo chovechkiot organizam site organi se povrzani, taka i vo Crkvata, tie ne mozhe da se razdelat na iskluchivo oddelni temi, tuku prirodno se nadovrzuvaat edna na druga. Ili, ako postoi nekakov problem, kako shto se sluchuva bolesta vo chovechkiot organizam, togash treba da go barame korenot, koj mozhebi se naogja vo psihata ili vo nekoj sosem drug organ, a tuka, sakale ili ne, dovagjame do prirodnite (matematichki) zakoni. Sekako, treba da se izvleche korenot, za da se reshi problemot, t.e. za bolesta da se izlechi i iskoreni.

Изменето од Asya - 28.Декември.2008 во 00:46

Третиот степен е умно-срдечната молитва, и се одликува со поврзување на умот и срцето. После извесен период од практикување на умната молитва, мислите се собираат, а умот се сместува во близината на срцето, па дури и внатре во самото срце. Искуството кажува дека овој начин на молитва му овозможува на умот не само да го види физичкото срце, туку и тоа што е внатре во него (на духовен план): какви чувства се раѓаат, какви мисловни претстави доаѓаат однадвор.

Молитвата која започнала со усните, која се изговара гласно и надворешно, постепено се развива во внатрешна молитва и станува наш составен дел, почнува самата да се изговара. Врв на оваа молитва е кога одозгора се обдарува со пламен кој го насладува срцето со Божја љубов и кој доведува до духовни виденија. Понекогаш е пропратена и со гледање на светлина. Овој пламен не може да се стекне со техника, туку секогаш се добива според благодатта, како дар Божји.

На првите два степени на молитва, се нагласува она што го прави човекот. На степенот на умно-срдечната молитва иницијативата ја презема нашиот небесен Пријател, и Неговото дејство претставува темел на заедница. Затоа Свети Григориј Синајски вели дека молитвата е Бог. Не нешто што јас го започнувам, туку нешто во што јас учествувам. Не нешто што јас правам, туку Бог што прави во мене. Според зборовите на апостол Павле: „не живеам веќе јас, туку Христос во мене“.

На овој степен, човекот е должен да молчи и да дозволи молитвата да се одвива сама, односно да дозволи Бог да зборува. Со други зборови, вистинската и автентична молитва се добива кога престануваме да зборуваме и кога почнуваме да слушаме со големо внимание внатре во срцето - го слушаме безгласниот глас Божји. Овде молитвата не е нешто што ние ја поседуваме, туку целото наше битие се претвара во молитва. Целиот живот станува славословие, секое дело, секоја енергија, дури и една насмевка, е химна кон Бога - молитва. Тоа е она што му е потребно на овој свет: не луѓе кои изговараат молитва ретко или често, туку луѓе кои се молитва.

Исусовата молитва не е резервирана само за одредени затворени кругови, на пример, монашките. Напротив, оваа молитва е за сите кои копнеат за Христос и секому овозможува да стапи во врска со Него, без оглед на образование, достоинство и возраст. Оваа молитва се препорачува како темел на духовниот живот - на сите и секаде.

Целта на Исусовата молитва е задобивање со Светиот Дух, целта на оваа молитва е исто што и целта на нашиот целокупен духовен живот и постоење, а тоа е обожението, вподобувањето на нашата личност со Бога.

п.с. Самите да се поучуваме во Исусовата молитва е опасно, затоа што може лесно да западнеме во прелест (немајќи духовен опит). Најдобро е да одбереме некој духовен отец, кој и самиот ја има стекнато молитвата, и да се поучуваме од него.


Изменето од makarios - 28.Декември.2008 во 02:14

Asya, temata ne e za dedo Naum. Ne begaj od temata i ne ja shiri vo site mozhni pravci.

Опитен напиша: Сите ние се наоѓаме на првиот степен од духовниот живот и затоа дај ако сакаш дај повеќе информации за практикувањето на Исусовата молитва на тој степен.

Така е.

Молитвата е благодатна и лична заедница со Бога. Средба лице в Лице со Него. Заради тоа, треба да имаме и background, односно живот исполент во благочестие и чистота за да се застане пред Лицето на живиот Бог. Молитвата не е момент туку цел живот е молитва. За да можеме да му се молиме отворено на Бога е потребен и добродетелен и побожен живот.


Благочестивиот живот е како масло во кандило.Молитвата е истовремено ќерка и мајка на сите добродетели.Колку повеќе нашиот живот е свет, толку повеќе и молитвата е појака и таа ги раѓа сите останати добродетели, а пред се љубовта, изразена преку сочуство и саможртвување за другиот. Животот на ближниот, постанува наш живот и ние благодатно и молитвено сочуствуваме со сите страданија и радости на другиот.

Преку молитвата го оприсутнуваме Самиот Бог и заедничариме со Него. Бог е светлина и он ја дава таа Негова светлина и на нас и го просветлува нашето срце и ум. Молитвата носи енергија и нашиот живот, позитивно се преобразува, постанува свет.

Во молитвата не бараме нешто, туку Него зашто Он е Животот и изворот на животот и единствен животодавец. Според тоа, кога се молиме ние учествуваме во животот и тоа вечниот живот.

Вистнаската молитва е не кога од него бараме, туку кога Нему му се даваме. Самите себе, еден со друг и сиот наш живот на Христа го предаваме, како свеќа која гори за Бога.

Почетокот на безмолвието се состои во внимавање над срцето и одбивање на сите лоши помосли, како што правел Авва Јован Колов, кога седел во ќелијата и ги набљудувал помислите што му се приближувале и кога (некои од нив) не можел да ги победи, прибегнувал со молитва кон Бога и така се спасувал. А совршенството е да не се плаши од никакви возмутувања, однесувајќи се незаинтересирано кон нив и кон надворешните појави. Слично на тоа кога Авва Исаак слушнал глас на птицата и го прашал Авва Пимен: “Зар и тука ги има Авво”. А Aвва Пимен му одговорил: “Исаак, зошто ме принудуваш да зборувам, и таквите како тебе ги слушате, меѓутоа тој што бдее (нерасеано се моли) не се грижи за нив”


Великиот игумен на Синајската обител, и самиот атлета во мистичното искуство на молитвата, надоврзувајќи се на аскетско-исахистичкото предание на Аввите од египетската пустина, најподробно нé упатува во нејзините танји, откривајќи ни дека има три степени на молитва.

На првиот степен одговара усната молитва, својствена за оние што го чистат срцето од страстите и гревовите. На овој степен е потребно откажување од грижата за тленото и отфрлање на трите главни страсти: славољубието, сластољубието и среброљубието.

На овој степен умот кој e на чувар на срцето ја одбива секоја лоша помисла, собирајќи се скрушено и со плач во значењето на зборовите од молитвата, која треба да е кратка и едноставна, а не многусложена и со премудри зборови, зашто таквата молитва го расејува умот, а пак кратката го собира. Затоа е најпогодна кратката т.н. Исусова молитва: “Господи Исусе Христе, Сине Божији, пoмилуј ме грешниот (грешната)” или пократката нејзина верзија: “Господи Исусе Христе, помилуј ме”. А кога умот ќе се расее, треба повторно да се врати назад. И така повторно сé додека заради усрдноста Бог не го утвди (умот), зашто квантитетот го повлекува квалитетот.

Исто така, за оние кои сé уште не го очистиле срцето, потребно е на молитвата да ѝ предходат милосрдие, послушание и сите добродетели. Тогаш Бог ја излева својата благодат и го очистува срцето, во него слегува умот и започнува вториот степен на молитвата, умносрдечната молитва.

На овој степен Умот бива просветлен и постанува епископ (надзорник) над срцето и оддалеку ѓи забележува и одбива помислите, кои и заради благодатта на Светиот Дух во очистеното срце тие и неможат да му се приближат и затоа искуженијата доаѓат однадвор. А за да се зачува молитвата е потребен напор и усрдност.

Аввите од пустината во таква состојба на чиста непрекината умносрдечна молитва поминувале и по неколку часови. На пример, Авва Арсениј ги подигнал рацете свои кон небото оставајќи го сонцето зад себе а, ја савршувал молитвата кога, тоа ќе го огреало во лице.

И на третиот степен, на непрестајната благодатна умносрдечна молитва, молитвата тече постојано во чистото срце, а умот тежнее кон созрецанија и небесни виденија. И од Бога бива грабнуван вознесен до третото небо каде го гледа оно што око на световен човек не може да го види, го слуша она што уво на световен човек не може да го чуе, и му се открива она што на умот на световниот човек никогаш нема да му е познато, а во неговот срце Светиот Дух бескрајно повикува “Ава, Оче”.

Овој степен се нарекува обожување. До тој степен на молитва стигнале и Свети Јован Лествичник, но и многумина од Аввите. Кога Авва Захариј дошол при Авва Силуан го нашол во занес со рацете издигнати кон небото. Во таква положба го нашол и во третиот и шестиот час, а во деветтиот го нашол како тихува па го запрашал: Сто ти е денес, Оче? А тој му одговорил: -Денес сум слаб, дете мое. И заради настојувањето на Авва Захариј му кажал. – Бев вознесен на небото и таму ја видов славата Божја, и таму стоев до пред малку, и сега сум отпуштен

  MNOGU  LICA  KOI  SE  MOLAT   SE   OBRAJCAAT NA NEKAVA TEMNINA  VO  NIV  ILI  OD  NADVOR  SO  STO  I  SAMITE  SEBE  SE  POMRACUVAAT  PA  TAKA  MOLITVATA  DAVA  NEGATIVNI  POSLEDICI   ZNACI  NAJVAZNO  E   NA  POCETOK   DA   NE  GO  ZAMISLUVAME{GLEDAME}   BOG  VO  GRESNA  FORMA.    A   KAKO  NEKOJ   DA  JA  VIDI  SVETLINATA  VO  SEBE  {BOG}   KOGA  NONSTOP  PRAVEL   GESNI  MRACNI  DELA  -  TOJ  NEZNAE  ZA  SVETLINA,,.  PRVIOIT   CEKOR  E  ODBEGNUVAJNE  OD  TIE  POSTAPKI   ODNOSNO   POKAJANIE.PA  TAKA  ISUSOVATA  MOLITVA  ODI  ZAEDNO  SO  POKAJANIETO   KOGA  SE  ODDELNI  TIE  DVE  RABOTI  NIKAKOV  EFEKT  NEMAAT.

Изменето од dejanpp - 29.Декември.2008 во 11:00