Ваша поезија

Сал ја сум најсовршен
најумен
најубав
циганко една
само ти ми беше
и мораше да ми заминеш
таму негде угоре
други таму некои
со широка уста чорапаста
да ги фалиш
и на рака да им гледаш
дур у џеп им брцкаш
мори една никаква
непоштена,
те сакав и таква
една и никаква.
Не чекај ме без чадор
да ме најдеш таков нема
те гледам ма мори една
од одблак темен кај ми ѕиркаш,
да ме наврниш
да ме настиниш,
е нема,
не давам,
мори една.

СВЕТЛАТА СТРАНА НА МРАКОТ


Побарај ме кајшто соцето личи
на твоите насмевки кога се будиш…

Кај што ветрот шепоти низ лисјето
со твоите чекори
кога низ мислите ми минуваш…

Кај што небото е големо око
во кое се збрани сите твои солзи
а времето сеуште без прекин тече,
како реката во која ги прекрсти
моите стари навики
и им го даде името
на твоите неисполнети желби
да се препознавам самиот себе
во секој што ќе го изговори твоето име…

Но немој, не барај ме во срцето твое
кајшто времето е проколнат сликар
што изгубил дар да наслика срна
во светлата шума на спокојот….

Но немој, не барај ме во срцето твое:
јас сеуште личам на дождлива есен
и мирисам на збор што убива насмевки…

x . . . .



најкраткиот пат

до ветената земја

води низ сонот

Соговорници (лаф-муабет)

Уште колку време ќе им
треба на мртвите
да ми прозборат?
Умеам да чекам.
Ако е потребно
ќе станам и потстанар во
нивните гробови,
а ноќите ќе бидат покривка
за отапениот сон
и премрзнатиот страв,
додека чекам одговори
на прашањата...
...зошто не си ги
потргнуваат лисјата на жалните
врби од лицата,
зошто никогаш не ги дојадуваат
јадењата што им ги готвиме со љубов,
зошто косите не им се нишаат
кога јужни ветрови го лулаат небото,
зошто не се смеат на попската песна
со ноти вредни 1500 денари...
Зошто не одговараат...?
Тука нешто смрди.
Или мојот здив
или нивното его.


Изменето од Quentin - 14.Декември.2008 во 22:02

Обид

За секој од нас,
небото чува по една
фиока.
Осамени по пустините,
копнееме дождот да не' одмине,
оти мразиме да цапаме
со мокри чевли.
Се' е старо веќе,
луѓето ги открија сите
форми на водење љубов.
И сите комбинации на
зборови се составени веќе
за да се означат значајни
и помалку значајни нешта.
И сите канали за одвод
се запушени веќе,
со нашите пластични емоции
и стаклени насмевки.

Ајде да се обидеме
да се сакаме,
јас од едната
а ти од другата страна
на излогот од
скапа продавница
за женска облека.

I koga mislis deka se e sovrseno,
koga izgleda deka sonceto nikogas ne zaogja,
koga i nokjta ne ti se cini tolku crna,
i koga dozdot ne e tolku poroen,
i koga crnoto e belo,
koga ti se cini deka zivotot e ubav
i deka nema nisto poubavo....
....ke se najde nekoj kreten sto ke go unisti seto toa

ЧИРИ БУ – ЧИРИ БА

Чири бу – чири ба
Пес ќе прави колиба!

Желби силни место греди
Собрал вполе две - три педи,
Цел ден в сенка, ене, седи,
Во мислите сал ги реди.

Чири бу – чири ба,
Леле каква колиба!

Ветрец тивко штом ќе пирне
И низ гранки лач ќе ѕирне
Ќе го фати, ќе го скроти
Меѓу греди ќе го вплоти...

Чири бу – чири ба
Што ќе му е колиба!?

Два – три лакти густа сенка
Скаени под стара дренка
Покрив широк ќе му бидат
Дур горештини да минат.

Чири бу – чири ба
Пес ќе прави колиба!