Што претставува монаштвото?

Asya напиша: Опитен напиша:     3. Raskazete ni podetalno kako pominuva eden monaski den vo manastirot za da mozat nasite vernici poblisku da se zapoznaat so monaskiot zivot. - Monaskiot zivot nadvoresno gledano e ednolicen i zdodeven, no sustinata na toj zivot e vnatresna i skriena od okoto na svetovniot covek. Sekoj manastir si ima svoj tipik (pravilo na zaednickoto bogocentricno ziveenje), iako vo osnova tipicite na opstezitelnite manastiri mnogu ne se razlikuvaat.      Nie go prifativme asketsko-isihastickiot tipik na poveketo svetgorski manastiri. Spored nego se stanuva rano nautro i se sobirame na sinaksis, kade starecot (duhovniot otec) kazuva pouki za molitvata, a potoa se povlekuvame sekoj vo svojata kelija (soba) vo mir i tisina na brojanica da ja kazuvame kratkata Isusova molitva "Gospodi Isuse Hriste, Sine Bozji, pomiluj me, gresniot (gresnata)" ili samo "Gospodi Isuse Hriste, pomiluj me". Po toa nekolkucasovno kazuvanje na molitvata se sobirame na liturgija vo crkva - Bozestvena Liturgija sluzime sekoj den i se pricestuvame so Svetite Tajni. Potoa mal odmor, pa trpeza, i po nea se zafakame so svoite sekojdnevni manastirski poslusanija. Vo tekot na denot povtorno se povlekuvame vo kelija (vo zavisnost komu koga vremeto i dolznostite na poslusanieto mu ovozmozuvaat) zaradi ispolnuvawe na licnoto molitveno pravilo, no i za da osvoime uste malku vreme da Mu se pomolime na Boga vo osamenost. Popladne se sobirame vo crkva na Vecerna bogosluzba, po nea imame vtora trpeza, malku odmor, a rano navecer povtorno vo crkva na t. n. Malo povecerie go citame akatistot kon Presveta Bogorodica sto mu e posveten na svetoto Blagovestenie. Po ova denot zavrsuva i sekoj si odi vo svojata kelija za da prodolzi so molitvata i da se odmori.      Gledate, navidum monaskiot zivot e mozebi zdodeven, no srzta na toj zivot e vnatre vo srceto, kade sto ima tolku neosvoeni prostori, sirocini i dlabocini, za cie osvojuvanje (preobrazuvanje kon Hristos i kon bezuslovna ljubov za nasiot blizen) i dvaeset i cetirite casa vo denot na monahot mu se malku.      Zaradi opstiot covekov pad naseto srce e zarobeno od strastite i zatvoreno za Boga, a nasiot um pomracen za bezgranicnite Bozji tajni. A monahot se oddeluva od svetot i se povlekuva vo manastir za da moze, preku molitven trud i poslusanie kon svojot starec i duhoven otec, da napreduva vo cistenjeto na srceto od strastite i vo prosvetluvanjeto na umot so blagodatta Bozja do sostojba na "obozenie" i na "sovrsen maz" (vo merata na rastot Hristov), do duhovni visocini na "sozercanie" i nasladuvawe so nesozdadenite Bozji energii, koi okoto na svetoven covek ne moze da gi vidi i na um na svetoven covek ne moze da mu dojdat (1 Kor.2,8). Prvo, treba da razjasnime deka sekoj episkop ili igumen ne e "starec", koj, pak, ne mora da bide monah. Toa "isihastichko" uchenje od tri stepeni, koeshto go izlozhuvash ti, e izmislica na "dedo Naum", koj bez blagoslov od svojot duhovnik, ja napushtil Sveta Gora. No, bidejki navodno sam dostignal "obozhenie", i toa preku neposlushanie, od svoite duhovni cheda bara apsolutna poslushnost, vodejki gi po pogreshen pat na prelesta. Monashtvoto e povozvishena forma na duhoven zhivot, po krajna mera, taka bi trebalo da bide, no sushtinski, hristijanskiot zhivot ne se razlikuva, bidejki borbata e edna - protiv strastite, i neprijatelot e ist- gjavolot. Dali vo svetot (mirjanin) ili v manastir (monah), hristijaninot ima ista zadacha i dolzhnost: Da mu sluzhi na Boga, nosejki go svojot krst, sekoj vo svojata profesija (zavisi koj kako izbral). Monahot izbira da se podvizhuva v manastir, vo monashkite veshtini, a mirjaninot vo brakot, koj e Sveta Tajna, i isto taka, realen podvig. Ne mozhe i ne treba site da bidat monasi, isto kako shto ne treba site lugje da se brachni, a sekoj treba da si go bara svoeto mesto, no ne i da go potcenuva tugjoto. Monasite i mirjanite sovrsheno se nadopolnuvaat, t.e. sushtinata na zhivotot e ista, a se razlikuva samo po forma i funkcija. Pr: Dodeka hristijaninot - hrirug izvrshuva operacija vrz chovechkoto telo, monahot se moli za zhivot i spasenie na chovekot, itn. Odnosno, pravoslavniot (brachen) hirurg, i monahot - ikonoposec (tie se samo dva od mnogute primeri) mu sluzhat na Boga, sekoj nosejki go svojot krst. A svakjanjeto deka monashtvoto e posebna kasta vo Crkvata, e sosem pogreshno. http://www.orthodoxinfo.com/praxis/spiritualfather.aspx http://www.new-ostrog.org/cultism.html

Би те корегирал. Ова не е измислица на дедо Наум туку аскетско исихастичко наследство од Светите Отци и што ве пецка сега дедо Наум и неговите духовни чеда, тоа што има повеке клир и духовни чеда од сета „признаена“ самонаречена Охридска Архиепископија?

Јас ги имам прочитано сите книги од Владиката Наум и лично го познавам и те молам посочи ми само едно место каде тој сама за себе вели дека ја поседува умносрдечната молитва, а дека ја има јас ти сведочам, што и не очекувам од тебе да се согласиш со мене. и ај да го оставиме ова, ако имаш да кажеш нешто за монаштвото кажи, за сите да се поучиме.




Изменето од Опитен - 06.Декември.2008 во 02:39

Со благослов на Владиката Наум секоја година „децата“ од Завод за заштита и рехабилитација - Бања Банско, први ја дошекуваат светлината на Христовото Раѓање и Воскресение. Монасите од Сртумичка Епархија им служат света Литургија и ги причестуваат со светите Дарови Христови.

Исто со благослов на дедо Наум, групно беа крстени сите некрстени деца од заводот.

Тоа чуство е неписиво.

Овде

Asketsko -isihastichko (samovolno) tolkuvanje na Evangelieto po Marko (2:1-12), od vladikata Naum, spored "Makedonskata shkola":


Митрополит г. Наум- Исцеление на фатениот (23. 03. 2008)    

Страница 1 од 3

„... па како не можеа да се приближат до Него од народот, го открија и го раскопаа покривот на куќата, каде што беше Он, и го спуштија одарот, на кој лежеше фатениот.

            А Исус, кога ја виде верата нивна, му рече на фатениот: синко, ти се простуваат гревовите твои!“ (Марко 2, 1-12)

       
Деца, слушајте внимателно за да ви го објаснам евангелието од неделата што пројде. Главно, во последнава реченица што ви ја прочитав се крие она што треба да се толкува.

Во текстот од евангелието најнапред се истакнува верата на фатениот и на оние што го носат. Пред сè верата на фатениот...

Еднаш веќе ви зборував дека и верата или верувањето многу зависи и се разликува од тоа на кој степен од духовниот развој се наоѓа човек. Она во што уште верува и кон што се стреми оној што се наоѓа на степенот на очистување на срцето од страстите, веќе е знаење и опит за оној што е на вториот степен, а не прашање на вера. Она во што уште верува и кон што се стреми оној што се наоѓа на степенот на просветлување на умот, веќе е знаење и опит за оној што е обожен, а не прашање на вера...

Но, за да премине верата во знаење и опит, потребен е голем подвиг и смирение. Таков подвиг и смирение гледаме и во напорот пред сè на фатениот да дојде до Христос Богочовекот. Пред сè смирение... Внесувањето преку покривот на куќата со надеж и за исцеление (како и во многу случаи досега), а наместо него јавно да ја слушне само причината за својата болест (гревот) и без помисла да го прифати сето тоа, зарем ова не покажува смирение и благодарност? Да, однесувањето на фатениот покажува дека тој ја освестил причината за својата болест, а тоа е гревот, како што потврди и Христос, и со смирение и благодарност ја прифаќа Господовата одлука, сметајќи се себеси недостоен и за толку – да му ги прости ‘само’ гревовите.

Како што и другпат сум ви спомнал, прифаќањето на Божјото слово за нас, прифаќањето на Божјата волја за нас и прифаќањето на Божјата промисла за нас, со смирение и благодарност, истовремено значи и наше отворање и наше прифаќање на Божјата благодат. Следувателно, тоа значи и наше исцеление, и душевно и телесно. Значи, второ нешто што истакнува денешното евангелие е и гревот и отпаѓањето од Бог како причина за нашите болести, и душевни и телесни.

Трето нешто што е истакнато во денешното евангелие е и вистината дека Господ Бог е единствениот Кој има власт да ги простува гревовите, ако со вера и покајание, односно со смирение и благодарност, пристапиме кон Него. Вистинското покајание значи неповторување на гревот. Вистинското простување на гревовите исто така се препознава од неповторувањето на гревот. Оној што има вистинско покајание ќе добие и вистинско простување на гревот од Самиот Господ, што значи и исцелување од последиците на гревот. Вистинското простување на гревот и исцелувањето на неговите последици не е ништо друго туку возобновување на нашата заедница со Бог, со Богочовекот Исус Христос.

Токму овој момент, простувањето на гревот, е причина за помислите на книжниците. Тие знаат од Книгите на Законот дека единствено Бог има власт да простува гревови. Затоа немаше можеби и ништо да помислат ако Христос само го исцелеше фатениот, затоа што тоа ќе беше само уште едно исцеление од многуте кои во тоа време Он ги правеше; но, објавата на простувањето ги соблазнува. Заради нивно обраќање и спасение Христос постапува по редот по кој следуваат настаните: прво јавно простува, па потоа и јавно исцелува. И на крај, ем љубовно (без да ги кара како што Он знае кога ќе види непокајание) им ги открива помислите на нивните срца, ем им ја пројавува Божјата сила и власт од Себе со исцеление на фатениот. Ова го потврдува и самото евангелие – „така што сите [без исклучок] се дивеа и Го славеа Бог, велејќи: никогаш вакво чудо не сме виделе!“

Деца, забележувате дека не ви го толкувам евангелието алегориски, како што е обичај во ‘Александриската школа’ и како што некои сакаат да толкуваат, па да речам, на пример, дека куќата во која престојува Христос е срцето на човекот и благодатта на Светиот Дух во него, а дека отвoрањето на покривот и спуштањето на фатениот низ него е отвoрањето на срцето и симнувањето на умот во него. Ниту пак ви го толкувам само историски и етички, како што е обичајот во ‘Антиохиската школа’. Ова е аскетско-исихастичко толкување на ‘Македонската школа’, кое секогаш во своите толкувања тргнува од личносниот принцип, од хармонијата на православниот духовен живот и не повеќе од она што Бог ни дал. За ова толку.

Вистинското простување на гревовите е очистување на срцето од страстите и негово отворање за умносрдечната молитва. Тоа е ослободување од ропството на страстите, од гревот и од демонот. Тоа е одвојување од светот. Затоа и Господ на фатениот му се обраќа татковски со зборот ‘синко’...



                                                         Митрополит Струмички Наум

Dobar dan..
Vec neko vreme citam vase forume i jako mi je drago jer ima puno toga da se nauci ovde. I evo imam zelju da se i ja ukljucim i da kazem nesto za monastvo. :)

Ove godine sam krenula na poklonicki put po manastirima Balkana i prosetala skoro sve manastire u Srbiji i Makedoniji i imala sam prilike da upoznam mnoge monahe, igumane, svestenike, vladike, da ucestvujem na liturgijama, ali stvarno nikada ne mogu da opisem osecaj koji se dozivi u Strumickim manastirima. Onaj mir i spokojstvo je neopisiv. Bila sam i prijatno iznenadjena da vidim toliko razlicitih nacionalnosti na istom mestu-Rumuni, Rusi, Cesi, Srbi, Hrvati... u nijednom momentu se nisam osecala pocenjeno zbog moje, naprotiv, ljubav i prihvatljivost, gostoprimstvo..

Tako da gledajuci ove optuzbe zelim da odreagujem i da kazem suprotno i da preporucim da odete i vidite sami i onda date zakljucke...

A moje misljenje o monastvu, u generalu, to je predivan dar Boziji, da neko zivo bice, covek ili zena, ostave sve ugodnosti ovoga sveta, da se odkazu od mnogih stvari da bi sluzili Bogu, da se mole za nas, da nas vole i pokazuju ljubav, da nam pomazu.. dok mi provodimo vreme po kaficima, restoranima, diskotekama, putovanjima, na poslu, zurkama, rodjendanima itd (bar iz licnog iskustva).. oni se mole, mole se Bogu za sve nas.. oni su Andjeli ovoga sveta...

ps. Izvinite mi sto pisem srpski, lakse mi je da se izjasnim..

S' verom u Boga..

Prvo, da nema zabuna: Jas sum dolgogodishen chlen na RPC i OCA, a ponekogash posetuvam i hramovi na Antiohiskata crkva i Vselenskata patrijarhija. Ne zhiveam vo Makedonija, a sostojbata na MPC i POA ja gledam realno, od Crkvata, i rasuduvam vrz osnova na postoechkite fakti i dadenite crkovni kanoni.

Patem, nemam nishto protiv monashtvoto, koe nasvistina e visok duhoven podvig, i potrebno na Crkvata i opshtestvoto. No, uchenjeto na vladikata Naum ne sekogash se sovpagja so toa na Pravoslavnata Crkva. Duhovnite cheda na vladikata Naum ne se vo sostojba da ja vidat realnosta kakva shto e, bidejki neznaat poinakva "duhovnost", od taa shto im ja nudi nivniot obozhen "starec", koj ne mozhe da prestane da se fali so svojata "shkola" i isihastichki sposobnosti, dodeka "isihazam" znachi "molchanie", t.e. vnatreshna (srdechna) molitva.

http://www.youtube.com/watch?v=Gy5ZPaNbNLc

Изменето од Asya - 06.Декември.2008 во 07:33

абе дете, и јас не живеам во Македонија, и сум имал многу срдечни приеми и посети на духовни лица од сите други Православни Цркви овде (освен еден грчки архимандрит), на кои сум и збворел за мојот духовен отец, дури и еден многу прочуен и за мене свет духовник, беше во посета на Владиката Наум.

За ова што ми зборуваш, за исихазмот, сепак не ти е основано тврдењето.

Ти велам, го знам духовното искуство на Владиката Наум, потврдено преку опитот на светите Отци и современите духовни Отци денес.

А тоа дека исихазмоте молчание и затвореништво од дена страна е така но сепак посто и план Божји.

АЈ, ке почнеме од средниот век во времето на двајцата големи Григориевци, Палама и Синаитот. Тоа е период на исихастичкото движење. Родените од нив деца постанале игумени и патријарси насекаде во Православието, а сепак биле исихасти па и списи зад нив оставиле и нивнииот глас се разгласил насекаде по светот па дури и ние денес го слушаме.

Ќе речеш дека неможеш да ги споредиш, во ред, иако за тоа Господ си знае, но и самиот Владика Наум вели и пишува и се смета недостоен за чинот кој го носи. Тоа исто можеш да го провериш,е сега, тоа не е израз на прелест туку на смирение.


ај уште еднаш те молам да ја прекинеме оваа неоснована расправија на која вистина не си отповикана да тврдеш за некои работи што не ги знаеш доволно од прва рака

Христос помегу нас