Ваша поезија

Сентиш


Елегични усни шепотат
тивка егзекуција.
Ментална инквизиција
тајно распорува
анемичен еднорог.
Зрели боровинки
бавно умираат
на негибната есенска трпеза.
Црно, бело, пурпурно, модро ...
Ништо не боли
и никој не е тажен.
Се клатиме по ритмот
на стапките на самракот.





Изменето од filmadzijka - 08.Ноември.2008 во 15:15

Me sakas,te sakam - anakin
mmmmmmmmmmmmm :)
Mi ja razubave so pesnava vecerta:)
Pa ti zbrisi me sega posto neznaev kade da komentiram

Хаику 27


Шумскиот поток
Загрижено протрча покрај нас.
Останавме жедни.







Изменето од filmadzijka - 09.Ноември.2008 во 02:55

ВЕНЕЦ

Дај ми го венецот на вистината
Може со трње, може со рози
Што е важно,
Сакам да го закитам љубопитсвото:
Може да годи
Може да боли;
Зар е тоа важно,
Дај ми го само тој животен венец
Од твоите красни мелодии сплетен
Што ги пееше ноќе
Кога ме маѓепсуваше...

ПОТРОШЕНО ВРЕМЕ
На син ми


Кој ми те научи , мило, да пишуваш
со немуштиот јазик на болката
Та прашање во погледот си испишал
Што ме тера од немајкаде
кон предели штури сонот да го вртам?

Одговорот,мило, скелет ми е,
сред ветришта прав што ме држи
Го извадам ли, жив – нежив ќе се распаднам...

Кој ми те научи, мило, да ми пееш
со црните звуци на страданието
Та сред кошмар од кошмар да се будам
Кај што и смртта мило не сака
Постела за починка да си постеле...

Одговор, мило, молкот ти е
Сред тишина клета што ме кине
Дур од времето надаванка гнилa плетиме...

Ќе имам ли, мило, одборч
Времето да ти одборчам
Што себично ти го поарчив...

НЕМОЌ

На тебе, малечка моја...

Ни една разделба,
ни еден крај недокрајчен
Не болеле толку
колку црниот молк
На немите телали на кобта
Кога ги премостуваат бреговите
На раскинатата душа
Со мисла - чекор преѕемнат
По пат незнаен што се влечка....

Глас ти барам – не знам од кого,
Глас ти праќам – немам по кого
Гласот твој – плач стиват во виулица,
Гласот мој – мртво ехо од клисурата
Што никогаш не ја поминавме...

Уште стопати можам да те измислам
И до стопати уште да те создадам,
Но ќе бидеш ли иста, ко првиот пат?

М А С К А

Во просторот и времето
лета сина пеперутка
фантазија во илузија
илузија во фантазија.
Проклети маски,
недопирливи,безбојни
црни дупки,празна насмевка
бели погледи, скриена тага.
Сон сонува,
душа сина пеперутка
крик во времето и просторот
о,па тоа сум само јас маската.

Даница Петровска „08„