Поуки од Светите Отци

На Страшниот Суд ќе бидеме судени поради тоа што сме Го љубеле,
или што не сме успеале да Го љубиме Него, дури и во најмалата личност.

Анастас, Архиепископ Албански

Свети Максим Исповедник

Ако сакаш да го пронајдеш патот што води кон животот, тоа барај го во оној Пат, Кој Сам за Себе вели: Јас сум патот, вистината и животот (Јн. 14, 6), и таму ќе го пронајдеш. Но, барај го со голем напор, зашто малкумина го наоѓаат (Мат. 7, 14); во спротивно, ќе отпаднеш од тие малкумина, и ќе бидеш во мнозинството

Свети Јован Шангајски

Стој цврсто на духовната стража, оти не знаеш кога Господ ќе те повика кон Себе. Во својот земен живот биди спремен во секој момент да Му поднесеш сметка. Чувај се непријателот да не те фати во својата мрежа, да не те прелаже предизвикувајќи да паднеш во искушение.

Дневно проверувај ја својата совест, испитувај го своите мисли, твоите намери.

Свети Николај Охридски и Жички

Лако је научити животињу. Лако је научити простака. Али је тешко научити онога ко је ненаучен већ постао учитељ другима.

Кад се молимо Богу,ми замишљамо да нас Бог и види и чује,а кад гријешимо, ми замишљамо, да нас Он нити види нити чује.

Кад чинимо добро,онда је то само наша заслуга, а кад гријешимо онда су најчешће криви други: ђаво,оклина,људске слабости и објективни разлози.

Изменето од Orthodul - 07.Ноември.2008 во 19:26

Свети Григориј Палама

Кога секоја во душата вселена страст ќе се отстрани од неа, а умот ќе се врати самиот на себеси, собирајќи ги целосно и сите други душевни сили, тогаш тој исполнувајќи ги добродетелите ја одобродетелува и душата, напредувајќи кон сѐ поголемо совршенство, склон кон натамошно искачување (сп. Пс. 84, 5). Уште повеќе, очистувајќи се и миејќи се со Божја помош, умот не само што се чисти од демонските наноси туку отстранува од себе и сѐ друго, дури и она што се чини вредносно и разумно. А штом ќе се издигне над сѐ духовно (интелегибилно) и над поимите на фантазијата за него, и богољубиво и побожно ќе се одрече од сѐ, тогаш, според кажаното, застанува „глув и безгласен“ пред Бога. Во таков миг го совладува законот на материјата и непречено се обликува во својот највозвишен облик, слободен од сѐ надворешно. Ова му го овозможува однатре благодатта, која преобразува на подобро, и што е уште почудесно, со неискажлива светлина ја просветлува внатрешноста на душата и го восовршува внатрешниот човек.



Изменето од Опитен - 08.Ноември.2008 во 04:25

авва Миoс

„Гревот не ја уништува Божјата љубов и Неговиот копнеж по нас. Вистинско чудо на нашата вера е тоа дека Бог нѐ љуби и наспроти нашата безљубовност. За нашите монашки предци ваквиот начин на говорење би бил многу чуден. За Бога сме возљубени и драгоцени, колку и да сме оштетени. Божјата љубов е постојана; независно дали ја чувствуваме или не, дали изгледаме лошо или добро за себе или за другите, без оглед дали Му одговараме на Бога. Тоа е љубов која не зависи од нашето ‘да се биде добар.’”

Во сегашниов живот, кога преку покајанието слободно и доброволно влегуваме во Божјата светлина, ние сме обвинети и судени; меѓутоа, со Божјата љубов и милосрдие, ова обвинување се врши во тајност, во длабочините на нашата душа, за наше очистување и за прошка на нашите гревови. Тогаш, само Бог и самите ние ги гледаме длабочините на срцата наши. Оние што во овој живот трпат ваков суд, нема што повеќе да се плашат од друг испит.“

(Свети Симеон Нов Богослов)