Ваша песна,состав или што било напишано

Од работа ти идеш смачно
мислејќи што те чека
дома кога влезеш,
а оно кога
зад врата те чекам јас
од заседа ти рипам бесно
како тигар што ржи
дур гаќи кине
од пленот свој
нозе што ти двои
да завладее до крај.
Да се браниш да можеш,
неќеш
што од умор
што од убедливо - Дај !
Си легна и и си даде
меѓу чевли што реат
како гајле да не ти е
и врата незаклучена што остана.

Колку среќни бевме баш тогаш
на мотор
на Водно угоре,
а сонце јасно светеше
баш кога застанавме
јакна под нас да постелам
за да се сакаме
и пресакаме.
Од себе се дадовме
и се наддававме
кој повеќе ќе даде
и се изнададовме.
Станавме гушнато насмеани
јакна си земавме
и насмевка замрзната ни бидна
јакна на гомна свежи сме послале,
а бaш ич не сме знаеле,
сепак страшно не беше
и гушнати продолживме
ама коса твоја чудно мирисаше
и на неа трошки тазе висеа
тогаш страшно бидна
молкум заминавме
како и ти,
од живот мој тогашен.



Изменето од zbunet - 06.Ноември.2008 во 00:40

...Опуштено седам на жардинерија,насред тротоарот голем.Пушам цигара,смирено гледам по улицата полна со минувачи.Ги гледам минувачите...барам со погледот да те видам..“ОД КОЈ ЛИ ПРАВЕЦ КЕ СЕ ПОЈАВИ?“...И одеднаш те здогледувам..прекрасна појава во мешаницата од луге,која веке и не ја гледам пред себе.Само прекрасен маж во кафено одело,припиено за атлетското тело.Прекрасна глетка на машко тело.Косата наназад и само два немирни прамени пагјаат на челото.Ме здогледуваш и доаѓаш накај мене,преминувајки ја улицата со лесен чекор.Ја гасам цигарата,полека почнувам да се движам од мртвата точка,станувам.Додека да стигнеш до мене јас сум веке исправена..очекувам..бакнеж,прегратка,или макар допир со раката.Сакам да те допрам.Но само немо гледам во твоите очи надевајки се дека ќе ја прочиташ желбата во нив.Ме гледаш и ти во очи...и ништо.
Следниот миг одиме еден до друг како да сме странци.Како да не сме биле пред малку голи,со тела припиени,испотени,споени во љубовен танц.Чувствувам како да те гледам првпат,а само пред половина час твоите раце шетаа по моето тело и ја пиеја стратса која гореше...Ја пуштам раката и со врвот на прстите ја допирам твојата рака која како испечена од оган ја тргна наеднаш.Како да те погодил гром.Се повлекувам.Мирно чекорам покрај тебе со мисла:“Така треба да биде“...
Седиме еден наспроти друг.погледите кажуваат колку сме гладни еден за друг,а ние порачуваме да јадеме,а не сме гладни за јадење,гладни сме за љубов.
Сакаш да си смирен,да покажеш колку тебе не те допира тоа,но неможеш.Прв го прекинуваш измачувањето,остана храната напола изедена,но ние брзаме.Станот ,нашето засолниште ке не скрие од погледите радознали.И тогаш се отвараш како школка со бисер пред мене и сета страст,желба и љубов излегува на виделина.Тогаш си мој...Само мој...Тогаш знам дека ме сакаш

Изменето од butterfly5 - 08.Ноември.2008 во 05:57

Додека со мисли те допирам
во сонови твои невини
од некаде ветер ми доаѓа
по образ ме допира
лисја златни подига
да те опише и покаже
онака како те знам
и онака како ветерот те знае.
Под прозор мои мелодии ти свири
со какви те опишувам и знам
за допре до твојот сон
и ме покаже како ме знаеш
и онака како ме знае.
На двајцата ветерот
престава ни прави
да ни покаже кои сме
и колку многу да ни докаже
дека си требаме.

Недовршени

Со крвави дланки, петици и колена
се јазевме на сура планина,
секој од својата страна,
секој со бремето на својата мана,
ние - недовршени марионети,
бескорисни за светот и господ -
два сизифа казнети без грев.
Требаше нешто да си дадеме,
неколку моќни трошки
што ќе го направат другиот целосен.
А кога се искачивме
и победнички се исправивме
подготвени товар да размениме
и да се успокоиме,
видовме дека залудноста ни е судбина -
дека на различни врвови стоиме.

Разделеност

Чаша,срчалук
крв,мирис,
сакам,мразам,
мразам,сакам
жива,не жива
смрт,живот,
душа,не душа,
разделеност
барам две половини
составувам,разделувам
огледало
тоа не сум јас

Даница Петровска

Во моите очи ти гледај
и не трепнувај,
во нив ти потони
и заборави се.
Некој друг свет ти нудам
кој да го отвори
само жена може
што знае да љуби
која знае кого љуби.
Маглини ангелски
таму чекаат
оние што во мене
цело ова време
на тебе чекаа.
На себе заборави
не си требаш повеќе
да се чуваш
немаш веќе од што.