Што претставува монаштвото?

Zlatnik, imash sosem tochno sogleduvanje.

Neobichnoto, ako voopshto mozham toa taka da go narecham, vo ovaa Kreacija e faktot deka se e relativno i se e apsolutno vo isto veme. Vsushnost, realnosta zavisi od stavot sto nie samite svesno ke go zazememe. Nie sme aktivni kreatori na realnosta vo nas i okolu nas isto tolku kolku sto e aktiven i onoj sto ja sozdal taa Kreacija. I dodeka Toj toa go pravi na edno opshto i seopfatno nivo, nie toa go pravime vo ramkite na nash*te limiti. No bezdrugo, nie aktivno ja oblikuvame nashata realnost.

Mozhebi zvuchi paradoksalno, no e vistinito. Zatoa koga hristijani zborat za iskustvoto od klinichka smrt spomenuvaat deka gi prechekal Isus, muslimanite go spomnuvaat Alah, indijcite zborat za Krishna i t.n. I zatoa nikogash ne se sluchilo musliman da go sretni Buda, a hristijanin Vishnu.

I sto e najinteresno, seto ova vo poslednive decenii se prefrla od sferite na filozofijata i religijata vo sferite na kvantnata mehanika. Koj ke pomisleshe deka svesta i duhovnosta eden den aktivno ke vlezat vo ramkite na egzaktnata nauka?

Изменето од Messenger - 04.Ноември.2008 во 21:06

Маран Ата! Мислам дека те разбирам. И не само тебе.
Гледано од аспект на вашето (теистичко) поимање за севкупното постоење, почнувајќи од првиот (и најважен) постулат, дека бог е создател, па се до учењето на разни свети отци, испаѓа така како што велите вие. Со други зборови, за мене имагинарниот свет на монасите, претставува нивна реалност и тоа го разбирам. Ако е така, логично би било тие ова да го сваќаат обратно, дека реалноста на овој свет е ирационална. Барем така може да се заклучи и од последната порака на Опитниот!
Токму тука е изворот во несогласувањето во нашите ставови и убедувања.
Јас сметам дека пред се (и) монахот е материјално суштество кое постои и опстојува во овој свет, кој како сака нека го нарече, а кој јас го викам реален. И благодарение на материјалното (=мозокот) кое произведува свест, тој може да осознае многу работи, меѓу кои и за неговата „духовност“. Но подоцна, кога тој човек ќе стане свесен за своето постоење, под влијание на разни животни околности, тој прифаќа одредени учења и таа своја духовност почнува да ја изразува како да е творба од/на нешто нематеријално, вонтелесно, вонземно т.е. небесно. Или со други зборови, не постои реален свет на „духови“ (небесно царство) каде тие опстојуваат вонтелесно и кои подоцна (од страна на бог) се материјализираат, се отелотворуваат во некого од нас.
Неможам да сватам како некој верува дека овој материјален свет во кој се родил, во кој живее, делува и умира, свет во кој се стекнал со моќ да размислува ..., е нереален и го отфрла како таков, а некој друг свет, свет кој е производ од/на неговите желби, стравување, утехи, свет кој постои само во неговите мисли, свет кој верува дека ќе дојде (значи сеуште не е тука)  да го смета за реален?!
Нешто тука не ми „штима“!




Изменето од Zlatnik - 04.Ноември.2008 во 16:04

Опитен напиша: п.с. само сакав да укажам на тоа да не се верува на „факти“ добиени преку жолта штама или преку радио милева, рекла-казала. Лажните клевети и полувистините се демонаска вештина.

i jas samo sakav da kazam da ne se veruva na sekoj sto nosi mantija, samo zaradi nea, bidejki postojat i drugi nepobitlivi fakti za istite (na primer skapite vozila, grckiot pasos, revoltiranite roditeli, podaruvanjeto na skorpionot, sramniot potpis vo nis, itn., ova se se dokumentirani raboti, za niv ne moze da se spori).

Zlatnik напиша: Ако го урива рационалниот, тогаш што изградува? Ирационален свет? Со ова самите потврдувате дека светот во кој (доброволно) прифаќате да живеете е ирационален.

Не е во таа смисла кажано. Поврзи го со нашиот муабет од претходно каде ти објаснував дека во духовниот живот прво доаѓа праксата, а потоа теоријата. Рационално, логички гледано, во светот тоа е обратно. Треба прво да ја научиш теоријата по математика, за потоа да решиш задача... Значи, она рационалното во светот, духовното го урива затоа што е сосема спротивно.

Мислам дека разбираш која ми е поентата.

maria_magdalena напиша: Дали човек се замонашува кога ќе го почувствува тој внатрешен повик, во било која старосна доба, или има ограничувања? Мислам еве на пример, некој постар го осетил тоа дека треба на тој начин да го следи Христа...Дали ќе го примат или мора да биде помлад? Друго, колку често (јас еднаш прашав и дали-ама не ми беше одговорено) монахот се гледа со своите родители/блиски? Инаку, обично на почеток родителите не прифаќаат кога нивното чедо ќе се замонаши, но јас знам една многу побожна жена која копнееше нејзините ќерки да станат монахињи, бар едната од нив (додека не беше мажена), и многу и е криво што желбата не и беше исполнета.

1) На Бога треба да му се принесе најубавото нели, а бидејки монасите се принесуваат самите себе си како дар на Бога и споед тоа најдобро е младоста да ну ја принесиме и не само заради тоа, туку и нормално е кога си млад да размислуваш дали ќе живееш во брак или сакаш монах да станеш. Но и попрактично е, затоа што колку сме постари толку повеќе и свои навики и страсти стекнуваме, посебно гордоста и мнението, високото мислење за себе со што и борбата ќе е потешка па дури и невозможна.

Но заради икс субјективни околности ако човек не станал монах , па сега во поодминати години сака , не е проблем. Треба само да е решен и да прифати да живее според правилата на монашкиот живот, односно пред се во послушание.

2) Теба да знаеме дека кога монахот заминува во манстир, тоа значи умирање за светот. Едноставно, тој е мртов за светот, а што живее, за Бога живее и Царството Небесно. Но заради снисходливост, попустливост и сепак и фер е, на монахот, односно на родителот му е допуштено да му дојде неговот син/керка, монах, дома. Но затоа на родителот/блискиот не му е забрането да доаѓа во манстирот каде е замонашено нивното дете.

3) Најголем дар некој што може на Бога да ну го даде, тоа е самиот себа, а веднаш потоа, својата рожба на Бога да му ја посвети. И според мене, чест и радост е, ако твојот син/ќерка, посака на Бога да му се посвети и ти да му го дадеш својот родителски благослов. Секој кој има чиста вера во Бога така треба да постапи.

makarios напиша: Не-рационалниот свет не е ирационален...

Да! Точно е ова, ако размислуваш рационално! Но бидејќи монасите го „уриваат тој рационалистички“ поглед на свет, испаѓа дека ова не е рационален свет! Оваа игра на зборови крие длабоко значење.

makarios напиша: ... Под рационален свет се мисли на обезбожениот свет, кој за се бара човечко расудување.

А зарем и верниците (теистите) не го живеат овој рационален (реален) свет? Зарем тие не се радуваат на сите убави работи или не тагуваат од сите неубави работи на овој, како што велиш ти „обезбожен“, свет? Дали намерата на монасите е токму таа, да се апстрахира реалното, свесно да се потисне длабоко во дамарите на подсвеста, за да се докаже наводната „духовна смиреност“?
Повторно ќе речам, не ми се јасни, неразбирливи ми се, а со самото тоа и неприфатливи, овие, во крајна рака, бесполезни ментални измачувања. Да не зборуваме за физичките. Тие во однос на менталните се поподносливи.

Опитен напиша: Zlatnik напиша: blueprayer напиша: ... Присуството на вистинските монаси кај лугето ја буди заспаната совест, го трезни опиеното срце, го урива рационалниот поглед на светот. За првите две работи - аЈ, и така и така! Да најдам некое објаснување и одобрување. Но, за третата!? Ако го урива рационалниот, тогаш што изградува? Ирационален свет? Со ова самите потврдувате дека светот во кој (доброволно) прифаќате да живеете е ирационален. Тоа е живот според критериумите на Царството Небесно. Монасите се сведоци и актуализатори на Царство Небесно овде на земјата.

Ако се поврзат двата претходни цитата и овој твојов, сваќам дека и ти се согласуваш и го потврдуваш истото - теистите живеат во ирационален свет! Така?

А што се однесува за разликата помеѓу православните и будистичките монаси, јас незнам (и сигурен сум дека нема некој кој ќе се осуди да рече дека знае), но мислам дека во суштина (во основа) нема разлика. И едните и другите се стремат кон приближување и достигнување до (за нив) врвното, до совршеното. Разликите се само во тоа, што е предмет на нивните стремежи и начинот (патот) по кој ќе стигнат до него.
Ова ми наметна едно друго размислување. Кој од монасите (христијански или будистички или било кои други) го има достигнато тоа нешто? Сите само се обидуваат да го достигнат, но никој не рекол дека го достигнал. Ако е така, тогаш која е поентата на сето тоа?


Изменето од Zlatnik - 04.Ноември.2008 во 12:41