Ваша песна,состав или што било напишано

Се појави одникаде,одненадеж,нечујно како магла се спушти пред мене и ме погали со својата рака.Ја испружи и чекаше да ја добиеш мојата за возврат.Ти ја подадов без збор,без размислување,затоа што ти верував,затоа што те почитував,а ти....ти си поигра со мене,како мало дете со нова играчка во рака,за следниот момент да ме фрлиш со цела сила,за да се искршам до последното делче,до последниот атом,да не остане ништо што ке те потсетува на мене,на моите допири,на моето постоење.....

Сама сум сред огледала од срам,страст,болка,тага,измешани чувства од пеколни јадови помешани со страсни воздишки.Од камшици исшибано тело далеку во темнината на твојот пекол кој мене ме следи во ноките будни.И страдам јас тивко а болка кријам за себе да си угодам и срцето да си го убедам дека можам без допирот твој во ноќва долга и темна која само ме потсекја на тебе и твојата слакоречива душа.Сонувам усни што бакнеж скржав им подарија на јагодиве жални што чекаа да ги скинеш,но гнилежот на есента ги допре ги претвори во трулеж од желби и воздишки длабоки,отпеани во нокта под стреата твоја што нудеше жар а запали оган силен и пепел се стори се што душава мала сонуваше за тебе,за нас.Зар ѓаволот толку ти стана другар верен што заборави дека чекам...чекам...чекам...Или само помислата на тоа те тера да се влечеш ко змија на пекот за да видиш дали ке се измори душава од чекање долго,или ке се истроши уабвинава од желба пуста што копнеж беше.А надеж ти и даде за чекање само во ноките долги што векој се чинат,а тебе те нема да ми скратиш маки и да ме допреш со твојата слаткоречивост што знае да копа бездни во кои се губам во нокта мрачна и солзи кријам пред сликата твоја што како икона стои пред очите мои.Паѓам во бездните длабоки и станувам пак неуморно трагам низ пустината од душава моја да најдам бар трага од тоа што ти го нарекуваш љубов и да се убедам себе дека има за што да чекам,има кого да чекам.Ќе чекам јас мило уште долго време,нема да се уморат крилјава треперливи оти јас се раѓам повторно секој ден,а ти умираш со своите хирови тешки и жални што бргу ке те доведат на колена пред мене и ке молиш за допир од крилцата нежни.Ќе бараш да те убие нежноста моја за да запомниш барем секунда од тоа што можеше да е твое а само е мое.Оти љубов јас имам и секој со мене ја има.Но ти ја немаш во себе ,ниту до тебе,а бараш да ти ја дадат.Ќе добиеш знам но трошки од трпеза сиромашна,оти богатава ја исплука и ја фрли во заборав вечен.Очите ти се слепи пред вистината јасна,а душата ти гледа низ превезот темен што ти и го стави за да се спасиш од светот кој не знае за постоењето твое на просторов вечен....

Изменето од butterfly5 - 30.Октомври.2008 во 05:37

Оди душиче
гушни ме ти денес,
како да е само денес,
како да ќе ме имаш само денес.
Знаеш дека ни сенка
да дозволам нема
на тебе да падне,
само тебе те имам
и баш ништо друго.
Те чекам гол и бос
и со душа цела
онаква каква ја бараше
на тацна срце ти предавам
мене без тебе не ми треба
ама баш ништо
од светот овој што се заеба
и по грешка
ми те додели мене.

Ми велиш,
ме сакаш,
ти велам - Многу ти фала
и господ здравје да ти даде !
А ми велиш
така да се викало
не се викало,
а ја викам
ами како требало да се викало ?
И ми велиш
ама слабо се слуша
и да викаме мораме
оти јак ветер дува
и зрнца песок под заби дробиме.
Нешо као за глава моја
шо за шишање била само
кога да сватам неќам
и за ќутек сум само
дур наудрен се правам,
а човек свој ем жив
да се тепа ич умно не е.

Еден ден.
Што е еден ден?
Шугави 24 часа. Ха!
Еден ден ...
па и два ... или пет ...
или еден месец ...
или година ... или десет...
споредено со еден живот ...
еден век ...
или секогаш ...
или ...
никогаш.

Еден ден ...
е доооооооолга небитност,
споредена со еден миг,
ако тој миг е
сега.

kejt-d-grejt напиша: filmadzijka напиша: Еден ден. Што е еден ден? Шугави 24 часа. Ха! Еден ден ... па и два ... или пет ... или еден месец ... или година ... или десет... споредено со еден живот ... еден век ... или секогаш ... или ... никогаш. Еден ден ... е доооооооолга небитност, споредена со еден миг, ако тој миг е сега. кога после многу години, ќе дојдеме на крајот од нашето патување, ќе се обѕрнеме преку рамо... таму нема да видиме куќи и станови, ни стилски наместени дневни соби, ни зимници, ни најдобри рецепти за торти.... ќе останат само спомените и миговите, доказите дека вредело, и не било залудно, дека било убаво, и нежно, и мило. Можеби и тогаш, ако не ни се тресат премногу рацете и ако склерозата не ни го испила мозокот, ќе титкаме со успорени движења по тастатурата ќе си даваме воља за живот еден на друг, како најдобри пријатели кои некогаш сме ги имале, а кои никогаш не се виделе...

Надвор врне,
а надвор сме,
покиснати и ладни
со згаснат зар во очите,
до дождот е
ние врска немаме
со било што
што да не обвини може
нас безгрешните и самовоздигнатите
кога никој неќеше да не фали.
Потрошена аура
луѓе без сјај не препознаваат,
не повикуваат,
има место и за песна лесна
што да потсетува на ништо нема
празните ветувања
крилјата ги раширија,
заминаа на југ.