Што претставува монаштвото?

Ako be stevo bas mi e milo samo napred samo ne mi e jasno sto hranite gulabi.....zeznati se tie za oblekuvanje, mnogu mrdaat, no so malku maka se se poztiza neli???

Templarius напиша: bratljube напиша: na strasniot sud nema da te prasaat kade, kako i kolku si se molel i sozercuval, tuku dali si go nahranil, napoil ili posetil blizniot vas. Da i ti sto ce kazes, deka vie vo vasata "crkva" ste naranile nekogo o jadna mu dusha na toj takov sto ste go naterale pred toa da se krsti kaj vas, eeee vie li opasni ste vie samo za onoj koj ne ve znae .....

loso e da se fali covek, no loso e pak i da se ostavi neukiot da bide vo zabluda.

tocno e, deka imame poveke nahraneto, napoeno, obleceno, od celata pravoslavna crkva vo poslednite 100 godini sto ima napraveno. sekogas, ama bas sekogas, haritativnata dejnost e bez nikakva duhovna prisila, bidejki vo verata ne ni moze da ima prisila.

za zal, vladicite gi 'izedoa' vasite pari, pa ne ostana za siromavite.

bratljube напиша: Опитен напиша: bratljube напиша: ovoj forum stanuva se posmesen i posmesen. posle jovan vecniot postac so skakulci, sega i Pavle go pravat monah. Sto e sledno? David bil arhiepiskop? Pavle postel, kako sto posetele site Bozji lugje. I samata si procita, postel 3 dena i 3 noki, BEZ NISTO da stavi vo usta otkako go sretna Isus na patot za Damask. Taka se posti. Znaci si pisuva duri i kako postel. Vo drugi priliki pak jadel kolku sto saka i od sto saka. Taka i go ukori Petar koj mislese deka ke se pridrzuva do staro-zavetnite pravila, i mu rece da ne izigruva licemer, tuku da sedi i da jade! Ova se nekoi novi izmslici sto sekoj den stanuvaat se posmesni. Postot sega duri go definiravte kako 'nejadenje na omilenata hrana'. Kade toa go pisuva? I se uste slepo se citira kako Jovan postel. Koj negira deka postel? Se razbira deka postel kako i site Bozji lugje: so nejadenje, a koga ne postel, jadel. Velis za Jovan deka postel bidejki se veli 'ne jadel i ne piel', ama vo prodolzenie se veli deka Isus 'i jadel i piel'. Spored tebe znaci Isus ne postel? Se razbira, sekoj moze novi izmislica da dodava sekoj den. Zatoa go imame Svetoto Pismo da gi isecka takvite novotarii od verata. A baska sto i Svetoto Pismo frla anatema vrz sekoj koj dodava kon toa sto pisuva. Taka padna vo voda i 'ne e se zapisano' argumentot, pa moze nie da si dodavame. Moze, no pod kletvata na vecno otpadnistvo. А ти од каде знеш што се случувало на форумов од порано? Гледам нов член си а се знаеш. Случајно да не си еден од банираните? и друго. Те молам не го злоупотребувал името и личноста на почитуваниот наш Брат Љубе оти ако дознае не мислам ке му е мило. Брат Љубе и голем Православен верник. Знам некој кој лично го познава. ne izigruvaj nekoj detektiv, zanimavaj se so temata. i mnogu jak stik ako si go znael brat ljube, preku treta raka. jas ti garantiram deka go znam podobro od tebe, zatoa brkaj rabota.

Hahahahaha abe stevo smesen si be brat no ajde da vidime koj kogo poznava hahahahahah

Интересно е тоа што го пишуваш Макариос.

сега и јас се секавам на некои такви настани.

Едниот е со еден брат кој веке е и монах. Кога тој прпат дојде во манастир и само се запозна и поразговара со о.Наум и о.Климен на вракањето по пат дома , без некој да го праша рече: „Јас ке одам монах“

Личностите на монасите толку го воодушевија што тој реши сиот свој живот да си го промени. Вистина монасите сведошат со дело. Тие се сведоци и актуализатори на Царството Небесно на земјата.

И другиот настан се случи исто во манастир.

Еден човек беше слушал се лошо за монасите и решил да дојде со намера да ги искушува.


Тропнал на вратат и му отвориле. Побарал да му дадат јадење. Отецот му рекол:
„ добро , дојди влези во трпезаријата“, потоа побарал и да му направат специјално јадење само за него. отецот и тоа го направил и потоа си заминал сосем сменет и насекаде раскжуваше за тој настан и ги фалеше монасите.

Значи тие исполниле две заповеди:
Странец бев и ме прибравте и
гладен бев и ме нахранивте.

Деца, забележувате ли дека прашањата на коишто ќе треба да одговориме на Страшниот суд воопшто не се однесуваат на верата и Црквата на која припаѓаме, туку на конкретните лични дела на милосрдие: дали кога Господ Христос беше гладен Му дадовме да јаде; дали кога Господ беше жеден Му дадовме да пие; дали кога Господ беше странец Го примивме; дали кога Господ беше необлечен Го облековме; дали кога Господ беше болен Го посетивме; дали кога Господ беше во затвор дојдовме при Него... А ако некој Го праша Господ, кога сето тоа се случило? Одговорот барем на нас христијаните ни е многу јасен: вистина ви велам, доколку сте го направиле тоа на еден од тие Мои најмали браќа, на Мене сте Ми го направиле (Мат. 25, 40).
Знаеме и веруваме дека Господ, преку целиот Свој Домострој на спасението, се поистоветува со секој човек, а дури и најповеќе со секој еден страдалник. Затоа секогаш кога ќе му помогнеме на еден од овие најмали Христови браќа што страдаат, Христос Го правиме свој брат. А секој што ќе презре еден од овие најмали Христови браќа, од Христос се одрекува.
....
Но, за ова доста. Ред е, ние овде во манастирот, да зборуваме за аскетско-исихастичкиот аспект на прочитаното. Православното монаштво е пред сѐ и над сѐ исихастичко, а дури потоа, по можност, на свое место и во свое време, и харитативно. Значи, сето ова погоре напишано и објаснето начелно важи најнапред и најповеќе за луѓето што живеат и работат во светот. За монахот, како оној што е мртов за овој свет, начелно важи друго правило. Монахот е должен да Го нахрани, напои, прибере, облече, посети и да Му послужи на Христос во своето срце.
Од аскетско-исихастички аспект, ова што денеска го слушнавме, не можам а да не го поврзам со евангелието во коешто се вели дека „лисиците имаат легла, птиците небески гнезда, а Синот Човечки нема каде глава да приклони“. Местото каде што Синот Човечки нема каде ‘глава да приклони’ е нашето срце заробено и извалкано од страстите. А бидејќи нашиот ум не може да влезе во затвореното срце и да допре до Синот Човечки, Христос престојува таму: осамен, гладен, жеден, странец, необлечен, во затвор... Затоа, за да допреме до Христос и да Му послужиме најнапред треба да го очистиме своето срце од страстите, да го осознаеме ‘местото’ на срцето, да го откриеме влезот на Царството Небесно внатре во себе и со својот ум смирено да застанеме пред Царот на Славата, Кој страда заради нас и наше спасение.
И на крај, како заклучок, ќе кажам: кога од аскетско-исихастички аспект се толкува денешното евангелие, треба да знаеме дека единствениот начин на којшто ние, монасите, треба да Му послужиме на Христос, осамен и напуштен во нашето срце, и единствен начин со кој го оправдуваме својот призив, е подвигот на умносрдечната молитва. Доволно очистеното срце – од страстите што го валкаат и што дотогаш го држат затворено – е единственото место каде што ние монасите се среќаваме со Христос и каде што само Нему Му служиме. Друго место и друг начин не постои за оние што се мртви за светот.


Митрополит Струмички Наум

na strasniot sud nema da te prasaat kade, kako i kolku si se molel i sozercuval, tuku dali si go nahranil, napoil ili posetil blizniot vas.

EvAngelos напиша: belichka напиша: Kade i da sme so Boga da sme, i sto ako cel svet pridobieme a na dushta svoja i napokostime   Христос не повикува токму на тоа: Цел свет да го придобиеме за Него! A Тој пак ни гарантира дека нема да ни даде искушение поголемо од она што можеме да издржиме и дека никој нема да не отргне од Неговата рака. Еве ги ветувањата, црно на бело:   "Одете по целиот свет и проповедајте го Евангелието на секое создание! " (Марко 16:15)   "Јас им давам вечен живот и никако нема да загинат и никој нема да ги грабне од Мојата рака." (Јован 10:28)   "А Бог е верен и не ќе дозволи да бидете искушувани над вашите сили, туку заедно со искушението ќе ви даде и излез, за да можете да го издржите." (1 Коринтјаните 10:13)   Монахот се засолнува по планини во осамеништво од страв дека може да биде соборен од овоземните искушенија. Но тоа е спротивно на Христовата заповед погоре и покажува невера во Неговите ветувања кои ги наведов погоре. Монашкиот подвиг за засолнување и спасување на сопствената душа е крајно себичен. Повеќето од нив ја имаат во себе евангелската порака која може да спаси живот на илјадници, а сепак наместо да ја разгласуваат таа порака, тие се одлучуваат да живеат осамен живот и да си ја чуваат пораката и спасението само за себе.   belichka, ти велиш: "sto ako cel svet pridobieme a na dushta svoja i napokostime", но Христос го вели сосема обратното:   "Зашто, кој сака да ја спаси својата душа, ќе ја изгуби; но кој ќе ја изгуби својата душа заради Мене, ќе ја најде." (Матеј 16:25)