Житијата на светците

Sunny напиша: Света Великомаченица Злата Мегленска   Тие и ставале железна прачка и со неа ја прободеле главата низ ушите, така што чад и излегувал низ устата. Овие страшни маки светата маченичка Злата ги поднесувала многу храбро, а тоа доаѓало од силната љубов спрема својата вера во Господа Исуса Христа. Крвожедните мухамеданци најпосле ја обесиле маченичката на едно дрво и телото и го исекле на ситни парчиња.

[QUOTE=Sunny]


Света Великомаченица Злата Мегленска


Од времето на иноверното турско владеење во Македонија позната е единствената светителка-маченичка, Света Злата Мегленска. За животот и маченичката смрт на Св.Злата дознаваме од нејзиното житие. Тоа е напишано од очевидецот на нејзиното мачеништво, Никодим Светогорец, во 1779 година на грчки јазик.

Според житието, Св.Злата Мегленска е родена и настрадала во село Слатино, Мегленско, во Егејскиот дел на Македонија. Таа е ќерка на сиромашни селски родители, коишто имале уште три ќерки. Света Злата зрачела како со духовни, така и со телесни високи квалитети. Духовните квалитети и биле силната вера во Господ Исус Христос, нејзината смиреност и чистото срце, а надворешно била необично убава. Таа нејзина убавина дала повод нејзиниот живот да се украси со страдање на голема маченичка.
Нејзината ретка убавина го привлека вниманието на еден Турчин од нејзиното место, така што тој решил да најде време и по секоја цена да посегне по честа на убавата Злата и да ги задоволи своите телесни страсти. Еден ден кога Злата заедно со други жени отишла да собира дрва во блиската шума, тој организирал силеџиски грабеж на Злата. Ја зел со себе насилно и ја однел дома кај него. Најпрвин, тој ја убедувал да ја промени својата вера и да премине во мухамеданство, ветувајќи и разни удобности, па дури и ветил дека ќе се ожени со неа. Во спротивно и се заканил дека ќе ја стави на страшни маки.

Од дрскоста на Турчинот, Злата била поразена, но неговите ветувања и предлози храбро и одлучно ги одбила. Откако го повикала на помош името на Господ Исус Христос, таа на Турчинот храбро му одговорила:"Јас верувам и се поклонувам само на Господа Исуса Христа, и од Него нема да се откажам, па макар и да ме сечете на ситни парчиња, а освен тоа сум се зарекла на девствена чесност којашто неможе ништо да ја измени".

Откако ги слушнале овие одлучни искажувања на Злата, Турците сфатиле дека обични средства не ќе можат да ја придобијат нејзината наклоност, ги повикале нејзините родители и трите сестри за да и влијаат да го прими мухамеданството. Во спротивно се заканувале, дека и тие ќе бидат жестоко мачени. Поразени и исплашени, родителите и сестрите ја убедувале Злата да го прими мухамеданството.

Може секој да си ја престави тешката и мачна положба во која се наоѓала маченичката Злата. Од една страна љубовта кон родителите и сестрите, а од друга страна долгот како христијанка кон својата вера. Солзите на нејзините родители и го кинеле срцето. На крајот храбро се издигнала над солзите на своите родители и сестри и & м рекла:"Ако веќе вие ме присилувате да се откажам од Господа Христа вистинскиот Бог, не сте ми веќе мои родители ниту мои сестри. Мојот таткот ми останува само Господ Исус Христос и мајка Пресвета Богородица, а браќа и сестри светителите и светителките маченици и маченички".

Откако Турците увиделе дека сите нивни лукавства и средства што ги употребувале не помогнале ништо, поминале на мачење. Во почетокот ја фрлиле во темен затвор, кај што останала три месеци. Секој ден ја тепале со стапови се додека нејзината крв не ја натопила земјата. Потоа од грбот и исекле парчиња кожа и ги закачиле пред нејзините очи. Од нејзиното тело течело толку крв, што целата земја под неа се натопила. Но нејзните мачители ни со тоа не се задоволиле. Тие и ставале железна прачка и со неа ја прободеле главата низ ушите, така што чад и излегувал низ устата.
Овие страшни маки светата маченичка Злата ги поднесувала многу храбро, а тоа доаѓало од силната љубов спрема својата вера во Господа Исуса Христа. Крвожедните мухамеданци најпосле ја обесиле маченичката на едно дрво и телото и го исекле на ситни парчиња. Така Св.Злата, исчистена низ огинот на страдањето ја предала својата чиста душа на Господа, којшто го облила со силна љубов како смртта, се вели во житието.

Големата маченичка Св.Злата од селото Слатина, Мегленско, настрадала во октомври 1795 година, а како ден на нејзината смрт се слави 13 октомври по стариот календар, а според новиот 26 октомври. Култот на Св.Злата како голема маченичка, најпрвин е пренесен во Света Гора, преку игуменот на Светогорскиот манастир Свети Никита, отецот Тимотеј, според чие сведочење е напишано нејзиното житие.
Храм посветен на Света Злата Мегленска во најново време(1986г) се гради во село Сарај, Скопско. Убавата претстава на Света Злата во најново време е насликана од Никола Цонев во манстирот "Свети Наум Охридски" на Попова Шапка. Сликарката Јулијана Апостоловска има насликано уметничка икона што сега се чува во трпезаријата на Лешочкиот манастир.

Заеднички да и се помолиме:"Света великомаченице Злато биди ни закрилница на целиот православен народ кој живее тука и моли Го Севишниот Бог, да не му допушти на ѓаволот да ни возложува слични маки и искушенија кои Ги претрпе заради нас грешните луѓе". АМИН!

[/QUOTE> ..

Свети Наум Охридски - Чудотворец



Свети Наум Охридски     Еден од првите ученици на словенските првоучители светите браќа Кирил и Методиј, брат и сотрудник на Свети Климент Охридски, бил Свети Наум Охридски. Тој припаѓа на оној период од историјата на христијанската црква во Македонија, каде одиграл важна улога во ширењето на Православната вера меѓу словенските народи на Балканот на мајчин словенски јазик.

За животот на Свети Наум имаме многу малку податоци и тие се извадок од неговото житие. Во родителскиот дом бил воспитуван од побожни и благородни родители. Имајќи наклоност кон монашкиот живот се одрекол од наследството на родителите, не сакал богатство и земна слава и се замонашил.

Според житието, Свети Наум бил најмладиот
меѓу учениците на Свети Кирил и Методиј и еден од познатите Петочисленици, а тие се: Свети Климент, Горазд, Сава и Ангелариј, кои биле најревносни соработници на светите браќа.

Свети Наум заедно со Свети Климент го проповедале Светото Евангелие, ги просветиле словенските народи со благата Евангелска наука. Поминале низ многу места во Девол, Панонија, се до Илирик. Потоа дошле на брегот на Охридското Езеро. Додека Свети Климент бил Епископ во Охрид, Свети Наум основал манастир на јужниот брег на езерото. Со време во манастирот настанало големо братство на монаси, на кој Свети Наум им бил мудар духовен учител и раководител. Тој посебно се трудел околу преведувањето на Светото Писмо и другите богослужбени книги од грчки на словенски јазик.

Како учител и свештенослужител во овој крај останува до смртта. Починал во првата половина на десетиот век откако доживеал длабока старост.
Неговото свето тело и денес лежи во манастирот кој го носи неговото име. А воедно во негова чест е изграден и овој свет храм на нашиот шарпланински покрив.

Наскоро по неговата смрт, како израз на сенародното почитување пред големите дела на овој сесловенски подвижник е прогласен и канонизиран за светител. Допирајќи се до неговите мошти, многу луѓе се исцелиле од разни телесни и душевни болести.

Во неговото житие се вели дека чудата на Свети Наум биле побројни од ѕвездите на небото. Бројни чуда се јавувале за време на неговиот земен живот, а посебно по неговата смрт преку неговиот дух, гробот и изворот од под карпите. За помош доаѓаат луѓе од сите краишта и од сите вери и народности.

Бројни се примерите како се зачнал плод кај неродилки, како дете по две-три години заодело или прозборувало, одакако неговите родители биле да му се помолат на Свети Наум.

Сето она што го направил за нас Свети Наум како Црква и народ, наречен е златен период на македонската просвета и црковна национална историја.

Секогаш кога сме биле со Свети Наум и Свети Климента и Бог бил со нас. Секогаш кога сме ја оставиле верата што Свети Наум ја утврдил на овие наши простори сме се обезличувале како народ.

Но да им благодариме што тие не не заборавија, што ја задржаа верата меѓу нашиот народ, што мноштвото поклоници и почитувачи на нивните гробови и светите мошти никогаш не се прекина. Големо е нивното дело, зашто е градено на тврди основи и издигнато до небесата.
Да му благодариме на Бога што и тогаш, кога немавме за себе, не дозволивме да згаснат кандилата пред нив и да престанат молитвите кон нив.

Затоа и сега, во овие тешки времиња, Свети Науме засили ни ја верата, надежта и љубовта, за да можеме да бидеме поединствени и во духовното и во националното наше живеење и помогни ни да се покажеме како подостојни последователи на твоето свето дело. Зачувај не во мир, варди не од меѓусебните недоразбирања, испрати го твојот свет благослов и мир и благослови ја нашава земја и нашиот народ.

Благослови не да го следиме твојот пат, свети оче Науме, зошто со тебе сме на патот на вистината, на патот што води кон благословен живот на земјата и вечен на небесата, сега секогаш и во вечни векови.
АМИН!

Свети Атанасие Велики


Свети Атанасие Велики Архиепископ Александриски е еден од најголемите Оци на Црквата Христова,"столб на Црквата" и татко на Православието, како го нарекувало целокупното христијанско предание, поради неговите натчовечки борби и подвизи на зачувување на Православната вера против ариевата ерес.

Неговите заслуги за вистинската вера-православието така се големи и значајни што со него веројатно неможе да се спореди ниеден друг Отец на Црквата. Тие негови заслуги се покажуваат на сите полиња на животот: црковно, богословско, духовно, подвижничко, морално и т н.

Свети Атанасие е роден во Александрија 295 година од побожни родители. Своето општо образование го здобил во истиот град, кој бил еден од најголемите културни центри на тогашниот свет. За ова нешто сведочи
Св. Григорие Богослов: Уште како малечеок бил воспитуван во божествените добродетели и поуки минувајќи низ општото енциклопедиско филозофско образување.

Но, понатака, целиот се посветил на изучувањето на божествената наука на Светото Писмо.Ги изучил сите книги на Стариот и Новиот Завет подобро од кој било друг. Тој се збогатил со просветелен живот. Ова нешто најдобро го покажуваат неговите дела кои се напојуваат од живата и богооткриена вистина содржана во неа.

Втор важен момент од неговото христијанско образование, треба да се смета неговиот престој во пустината кај тиваидските монаси и посебно кај големиот ава Антониј Велики, родоначелник на православното монаштво. Враќајќи се од пустината во Александрија, Св.Атанасие бил воведен во редот на клириците и бил близок соработник на Александрискиот Архиепископ Александар.

Истиот Архиепископ го ракоположил во чин ѓакон и како таков му постанал секретар. Во тоа својство тој учествува на Александрискиот собор во 319 година, на кој собор бил осуден Арие. Во тоа време во Александрија верските расправии и еретичките учења ја потресле Црквата. Особено Ариевото лажно учење кое внесувало збрка меѓу свештенството и народот. Да би се прекратиле верските расправии, одржан е Првиот Вселенски Собор во Никеја во 325 година, кој го осудил Ариевото учење и во символот на верата е утврдено вистинското и црковното верување.

Првиот Вселенски Собор ја осудил Ариевата ерес поради неговото порекнување и отфрлување на традиционалната црковна вера во Божеството на Синот Божји, Второто лице на Светата Троица. Една од најголемите интелектуални фигури на тој собор бил младиот учен архиѓакон Атанасиј, кој со доказите од Светото Писмо и сугестивните зборови, ги соборил сите лажни учења. Неговите усмени и писмени творби се најдобра апологија(одбрана) на христијанското учење.

После смртта на Александар, на патриаршискиот престол бил избран Св.Атанасиј за Архиепископ Александриски. Во овој чин архиепископски останал преку 40 години. Речиси целиот живот бил гонет од еретиците.

Неговите противници, чиј број бил голем и меѓу самите епископи, започнале со огорчена борба. Се што може човечката злоба да измисли е направено против Св.Атанасие. Од царевите најмногу го гонеле: Констанциј, Јулијан и Валент, од епископите Евсевиј Никомидиски со уште многу други, а од еретиците Арие и неговите следбеници. Бил принуден да се крие од гонителите дури и во бунар, по приватни куќи и пустини. Во две прилики морал да бега во Рим.

Последните денови на својот живот ги поминал во мир како патриарх во Александрија. Овој голем светител, непомирлив борец за вистината, бил гранитен столб на црквата. Малку кој од светителите биле така безобзирно клеветени и толку страшно гонети како Св.Атанасие. Но неговата голема душа, се трпливо поднесувала поради љубовта Христова и на крај излегла победничка од целата таа страшна и долготрајна борба. Неговата победа била и победа на Светото Евангелие.

Свети Атанасие го предал својот дух на Господа 373 година на 18 јануари.

Од многу одамна посведочена е вистината дека, само оној човек, кој мисли дека на оваа земја е само привремен граѓанин и патник, должност му е да се уподоби на Бога, се додека е уште овде на земјава, да се спрема за небесното царство. Но, за да се постигне ова, потребна е голема борба за добивање христијански добродетели. Само таквиот христијанин смета дека овој свет е привремен, а тоа е средство преку кое може да се дојде до Небесното царство.

Вака мислел и работел и Св.Атанасие. Таквиот негов живот го прославил и на небото и на земјата, бидејќи неговата голема душа се трпеливо поднесувала поради љубовта Христова, така што на крајот излегла победоносна од целата таа страшна и долготрајна борба.

Исто така и ние треба да се угледаме на жртвувањето и истрајноста на Св.Атанасие. Нас нема кој да не мачи како Св.Атанасие освен нашите страсти и гревови, кои треба да ги совладаме и победиме. Само тогаш достојно и од полза ќе го славиме неговиот спомен.
АМИН!


Изменето од Sunny - 26.Октомври.2008 во 12:54

Света Великомаченица Варвара



За време на имераторот Максимилијан во Илиопол живеел еден богат човек по име Диоксор, а неговата жена рано починала. Единствената ќерка Варвара ја сакал многу и ја чувал како своите очи. Полагал голема грижа за ќерка си и за нејзиното воспитување. Девојката била необично убава и до нејзиното полнолетство татко и ја чувал во своите богати одаи на една висока кула. Девојката не гледала никого, освен воспитувачките и слугинките.

Гледајќи во природната убавина почнала да размислува: чија рака ја создала таа убавина? И добивала одговор, да никој не го сторил тоа освен вистинскиот Бог, кој ја создал небесата и основал земјата. На таков начин размислувајќи девојката се издигнала со мислата и со срцето кон Создадетелот на се. Сакала да дознае за Бога, но немала учител.

Но Господ по своја благодат и внушил стремеж и ја готвел да ја сознае вистината.

Изминале години, девојката пораснала и татко и нејзин веќе мислел да ја омажи. Се јавувале многу кандидати, бидејќи сите ја знаеле нејзината убавина и богатството на нејзиниот татко. Тој и ја открил на ќерка си својата желба, но таа не помислувала на никаков брак.

По извесно време откако излегла од кулата се запознала со многу луѓе и дошла во допир со некои Христијанки. Од нив слушнала за Господа и за неговата света наука, како Единородниот Син Божји Исус Христос станал човек и претрпел страдања и смрт за да ги спаси луѓето од вечната смрт.

Срцето на девојката кое одамна чезнеело за вистината со неописива радост ја примила благата вест за спасението и се исполнила со вера и пламена љубов кон Бога. Таа веќе мислела и сакала да стане Христијанка. Наскоро таа желба и била исполнета. Во Илиопол дошол од Александрија еден свештеник. Кога дознал за желбата на Света Варвара и го објаснил Христијанскиот Закон и ја подготвил да го прими Светото Крштение и подоцна ја крстил.

Света Варвара усрдно се грижела да стане достојна на името Христијанка. Го минувала времето постојано во молитва и размислување за Бога. Кога нејзиниот татко разбрал дека постанала Христијанка многу се разгневил, бидејќи бил огорчен противник на Христијанството. Поради тоа почнал жестоко да ја мачи ќерка си, но кога видел дека казните се бесплодни ја одвел кај управителот на земјата по име Мартијан.

Тој се надевал дека ќе ја разубеди со благи зборови. Почнал да ја фали нејзината убавина и ја советувал да не се откажува од татковската вера, но Света Варвара и пред управителот храбро го исповедала и прославила името на Господа Христа со зборовите: "Слава на Бога и спремна сум да станам жртва на Неговото Име, бидејќи Тој е единствениот вистински Бог, а вашите богови се лажливи и суетно е надевањето во нив". Тогаш Мартијан сознал дека советите се бесполезни и заповедал да ја мачат девојката.

Изнемоштена од болките Света Варвара со солзи се молела на Бога да не се поколеба нејзината цврста вера, но да ја поткрепи со Својата помош и сила. Молитвата наскоро и била услишена. Ноќта во затворот била осветлена со прекрасна светлина, чувствувајќи го присуството на Бога го видела самиот Цар на славата Господа Исуса Христа и се исполнила со неизмерна радост и утеха.

По видението болките и престанале а раните се исцелиле и маченичката ја поминала целата ноќ во пламена молитва кон Бога, кој и дарувал небесна утеха за време на големото страдање.

Во денот кога за прв пат почнале да ја мачат Света Варвара во народот присуствувала една Христијанка по име Јулијана. Таа со скрушеност на срцето ги гледала страдањата на Светата маченица и со солзи се молела на Бога да и дарува и на неа таква вера и храброст да пострада за Господа Христа. Таа јавно започнала да го слави вистинскиот Бог и да го укорува управителот за неговата жестокост. Веднаш ја фатиле и ја довеле кај управникот. Таа изјавила дека е Христијанка по што веднаш ја предале на мачење заедно со Света Варвара.

Светата Маченица не престанала да се моли: "Боже, кој ги испитуваш срцата на луѓето, не ме оставај но погледни милостиво на мене и на Јулијана. Укрепи не до крај да го извршиме нашиот подвиг, бидејќи Духот е силен но телото е слабо".

Бог ја исполнил нејзината молитва и двете Маченички со трпение ги поднеле најстрашните мачења. На крај Мартијан кога видел дека ни најтешките мачења не помагаат да се одречат од Христа ги осудил и двете на смрт.

Смртната пресуда требало да се изврши надвор од градот. Самиот Диоскор држејќи во раката меч ја водел ќерка си, а војниците Јулијана. И двете маченички со радост ги приклониле главите под мечот. Самиот Диоскор ја извршил смртната пресуда над ќерка си. Телата на Светите маченички биле земени и погребани од еден Христијанин кој изградил над нив Храм. Тука верниците наоѓале исцеление од разни болести.

Денес моштите на Света Великомаченица Варвара почиваат во Киев. Господе Исусе Христе по молитвите на светата маченица Варвара помилувај не и спаси не.
АМИН!


Изменето од Sunny - 25.Октомври.2008 во 15:50

Na mnogaja leta!
Bog neka im daruva mir zdravje spasenie, prosvetlenie na umot na site sto go nosat imeto.

EvAngelos напиша: Sunny напиша: Света Великомаченица Злата Мегленска   Тие и ставале железна прачка и со неа ја прободеле главата низ ушите, така што чад и излегувал низ устата. Овие страшни маки светата маченичка Злата ги поднесувала многу храбро, а тоа доаѓало од силната љубов спрема својата вера во Господа Исуса Христа. Крвожедните мухамеданци најпосле ја обесиле маченичката на едно дрво и телото и го исекле на ситни парчиња.   Интересно житие. Но ајде, за момент да се ослободиме од предрасудите дека ова е Боговдахновено дело и да го анализираме малку разумски. Што мислите, како е можно на покојна Злата да и ја прободеле главата со железна прачка НИЗ УШИТЕ, а притоа таа да не умрела??!! Погледнете што вели текстот во продолжение "така што чад и излегувал низ устата" Од каде овој чад? Дури и да претпоставиме дека железната прачка била усвитена и го спржила мозокот на покојна Злата и поради тоа излегувал чад низ устата, сепак останува проблемот како таа "храбро ги поднесувала овие маки" без да умре во моментот кога и ја прободеле главата со (претпоставувам) усвитена шипка низ ушите? Но дури и да е мојата претпоставка погрешна, еве нека претпоставиме дека железната прачка била ладна, но сепак таа железна прачка минувала низ главата на покојната Злата т.е. низ нејзините уши, додека таа сеуште била жива. Дали можете да си го претставите тоа визуелно? Има ли некој поинакво објаснување за ова?