Крштевање

Една од Христовите заповеди која предизвикува големи дискусии е крштевањето. Сите се согласуваат со едно: мора да се изврши. Прашањето е: кога? Дали на почетокот од нашиов живот(кога сме биле бебиња) или подоцна?
Мојот став е: дефинитивно подоцна кога човекот самиот ќе одлучи дали ќе прифати да се крштева и кога ќе поверува. Впрочем таква е и заповедта од Христа: ,,Кој ќе ПОВЕРУВА и се крсти, ќе биде спасен; а кој не поверува ќе биде осуден.’’(Мк 16:16). Од овој стих јасно произлегува дека најпрвин треба човек да поверува дека Исус дојде на земјата, проповедаше, беше осуден, умре на крстот заради нашите гревови но на третиот ден воскресна а потоа се вознесе на небото и седна на десната страна на Небесниот Татко каде и сега за нас се застапува. Откога ќе поверува треба да се крсти.
Во спротивниот случај- не гледам логика. Бебето не знае за ништо околу себе и уште помалку може да разбере што прави тој човек облечен во црно со него. За бебенцето тој чин е уште едно капење. Дури подоцна човек може да поверува. А Исус беше јасен: првин поверувај па крсти се. Без вера крштевањето не е измивање на гревовите и вовед во Христијанството.
Па сакам да ги видам аргументите и на другата страна. Макар што мислам дека човек со здрава логика знае што да одбере во овој случај.    

Немој сега те молам не прави такви споредби. Споредуваш баби и жаби. Навистина бессмилена споредба.
Јас сум бил избањат од попот кога сум бил мал (она што некои го нарекуваат крштавање). На тоа воопшто не се сеќавам. Има слики- но тоа за мене не претставува ништо. Ништо повеќе од едно вонредно капење само што тогаш било без шампон.
Моето крштевање- она единственото кое го признавам- беше плод на мојата вера и во мене таа потреба се јави по читањето на Светото Писмо. Таа одлука ја донесов лично јас откога ја разбрав суштината и потребата од крштавањето. Би им препорачал на сите кои не се крстени да го сторат тоа- се разбира со вера во тој духовен чин.    

На оваа тема сме имале многу дискусии, убаво е што се освежи сега повторно...
Да го погледнеме стихот од Марко 16:16.
"Оној кој поверува и е крстен ќе биде спасен; но оној кој не верува ќе биде осуден."

Значи - за спасението има два услова. Не еден, туку два - поверување и крштевање. За осудувањето, условот е еден - неверување.
Никаде, во ниеден од овие стихови, не се вели дека крштевањето треба да следи по верувањето или заедно со него. Ниту пак се поставува како услов за проколнување, односно осуда - затоа што човек може да поверува и да нема можност да биде крстен, зарем не?
Освен тоа - за да не се вади од контекст овој цитат, нешто што е всушност омилено на овој форум, треба да се објасни во кој контекст е кажан. Односно - Исус го кажува на своите ученици, по Воскресението, кога им дава заповед да одат по светот и да го шират Евангелието (во стихот 15 вели: И тогаш Тој им рече - Одете низ целиот свет и проповедајте го Евангелието на сите созданија (се извинувам ако преводот е лош, во моментов имам само англиско издание)).
Тоа значи - конкретната заповед - се однесува на оние кои до тој момент веруваат во друга вера, и соодветно е нормално да поверуваат, па да се покрстат.
Во врска со бебињата. Нема причина да не се крстат. Прво, затоа што крстењето е само еден услов за спасение и како такво недоволно, односно мора да се исполнат и двата - да се поверува. Зошто би крстиле бебе - а зошто да не? Зошто да не се даде милоста на Светиот Дух на тоа бебе? Зошто родителите да не живеат во духовен мир, знаејќи дека и нивното чедо има еден од предусловите за спасение, па сега останува на нив да го изградат кај него вториот...?
Што се однесува до фактот дека бебињата се спасени, дури и ако заминат кај Бога некрстени - тоа лесно се објаснува со вториот дел од 16:16 - а имено - дека неверувањето е предуслов за казна, а не некрстувањето.

zidarski напиша: На оваа тема сме имале многу дискусии, убаво е што се освежи сега повторно... Да го погледнеме стихот од Марко 16:16. "Оној кој поверува и е крстен ќе биде спасен; но оној кој не верува ќе биде осуден." Значи - за спасението има два услова. Не еден, туку два - поверување и крштевање. За осудувањето, условот е еден - неверување. Никаде, во ниеден од овие стихови, не се вели дека крштевањето треба да следи по верувањето или заедно со него. Ниту пак се поставува како услов за проколнување, односно осуда - затоа што човек може да поверува и да нема можност да биде крстен, зарем не? Освен тоа - за да не се вади од контекст овој цитат, нешто што е всушност омилено на овој форум, треба да се објасни во кој контекст е кажан. Односно - Исус го кажува на своите ученици, по Воскресението, кога им дава заповед да одат по светот и да го шират Евангелието (во стихот 15 вели: И тогаш Тој им рече - Одете низ целиот свет и проповедајте го Евангелието на сите созданија (се извинувам ако преводот е лош, во моментов имам само англиско издание)). Тоа значи - конкретната заповед - се однесува на оние кои до тој момент веруваат во друга вера, и соодветно е нормално да поверуваат, па да се покрстат. Во врска со бебињата. Нема причина да не се крстат. Прво, затоа што крстењето е само еден услов за спасение и како такво недоволно, односно мора да се исполнат и двата - да се поверува. Зошто би крстиле бебе - а зошто да не? Зошто да не се даде милоста на Светиот Дух на тоа бебе? Зошто родителите да не живеат во духовен мир, знаејќи дека и нивното чедо има еден од предусловите за спасение, па сега останува на нив да го изградат кај него вториот...? Што се однесува до фактот дека бебињата се спасени, дури и ако заминат кај Бога некрстени - тоа лесно се објаснува со вториот дел од 16:16 - а имено - дека неверувањето е предуслов за казна, а не некрстувањето.

Ako decata umrat nekrsteni, nivnite roditeli kje odgovaraat za duhovno ubistvo, bidejki im ja odzemale mozhnosta na spasenie.

Асја - одмори 3 дена од форумов.

Се надевам дека останатите ќе се вклучат во темава, затоа што може да се развие интересна дискусија.

А што се однесува на она за кое Асја ме критикуваше: ,,бањање од попот’’ еве зошто го реков тоа.
Сакам да сум објективен и работите да ги нарекувам со вистинското име. Тој чин навистина тоа и е. Потопување во вода- на грчки баптизо. Она што го прави крштавањето поразлично од останатите потопувања е ВЕРАТА. Верувањето дека е тоа свет чин и дека со тоа се исчистуваме од гревовите и се исполнуваме со Светиот Дух е differentia specifica.
Бебето не верува во ништо. Па така во овој случај го немаме суштинското- верата. Можеби во тоа веруваат оние околу бебето, неговите родители и останатите роднини но спасението доаѓа преку вера која мора ние да ја исповедаме а не оние околу нас.
Повторно повикувам на здравиот разум и логика.

Изменето од AlDra - 11.Јули.2008 во 07:49

Aloooo bre prestanete bre Hristijani sme i toa e sto e vazno ne e vazno koj koga e krsten .... se raspravate kako da ne ste krsteni, za gluposti abe bitno e sto sme Hristijani razliki ima ama toa ne treba da ni dava povod oci da vadime medju sebe....