Силата или моќта е во Нас...

Мислам дека силата на мислите, позитивното поставување, афирмативното размислување има најдобра примена во меѓучовечката комуникација. Според она што сум го забележал во комуникацијата со луѓето формата е многу поважна од суштината. На повеќето луѓе не му е толку битна содржината на зборовите како начинот на кои се изразени. Афирмативната форма на изведба на односот на еден со друг човек ја одредува оценката за карактерот (добар или лош) на нивниот меѓусе*ен однос за една иста работа. За една употреба на сила може да се нарече бруталност и истата сила во „дотерана“ форма може да биде наречено љубов, посесивност и слично зависно од „дотерувањето“. Реков наречено бидејќи сепак тоа не може да биде љубов. Значи верувам дека ефектите на таквото афирмативно размислување имаат свои граници.

За добра релација со луѓето најважно е негувањето на заедничкиот однос (да го наречам внимателност), за жал поважно и од кажувањето на вистината. Личност способна да го осети сопствениот однос и да „негува“ однос кон одреден поединец или кон целата маса го наметнува своето водство (позитивно или негативно). Но нема причина негувањето на убавата форма и кажувањето на вистината да бидат одвоени. Може и двете заедно да одат (позитивно водство и позитивен повик). Потсетувам дека независно од таквите развиени способноти тоа не е семоќно и има свои граници.

Во областа на човечкото тело (како и тело и ум кон природата) нашата психолошка моќ е исто така голема, но нејзината територија е помала од потенцијалите и резултатите кои ги дава во меѓучовечките односи. Независно од психолошката моќ на поединецот тоа сепак може да не даде никакви позитивни резултати врз неговото тело доколку не ја научи лекцијата на употреба на сила врз се*е или се*ефорсирање. Причинско но необразложено се*ефорсирање. Зошто и од каде не знам бидејќи треба да се земе како аксиома на која вечно ќе и го бараме одговорот и ќе се обидуваме да ја претвориме во теорема. Бидејќи ако човек започне да бара образложение во се*ефорсирањето по одредена цел ќе влезе во ѓаволскиот круг на барање на изворот на мотивацијата. Можеби прашањето е во ред, но изворите на мотивацијата се длабоко закопани во Божјата природа и одговараат на суштинските прашања за овој свет. Секако дека човекот треба да се бара и да копа кон одговорот на тоа прашање но тоа да не води до суспензија на акцијата што најчесто се случува. Или да не образлага или да се навикне да образлага но акцијата да се одвива и попат да испитува или да испитува кога акцијата е со намален интензитет (во мирување).

Во духовната сфера, во сферата на доброто и злото, афирмативното размислување, нашите психолошки сили не даваат резултат. Независно како и да се прави човек бел и со се*ечувствување бел да се привлечи кон правење на добри „бели“ дела резултатот е слаб. Тука субјективното не помага. Колку и да се трудиме да се направиме добри самите не можеме тоа да го постигнеме бидејќи сме од недоволно квалитетна материја и не можеме да бидеме повеќе од она што сме. Во својата најдлабока есенција сме добри но од таму па се до површината сме проткаени со зло. Сами не можеме да се спасиме и да си помогнеме, да се смириме и да станеме добри. Тука го повикуваме Господ на помош. Натаму би требало да ви е јасно...

@Barbika

Стартот и палењето како најтешкиот дел човек може да најде сили да го совлада, но ако долго време не успева, може да го реши и со смена на условите кои таквата пасивност кон изведбата на посакуваната цел ја одржуваат.  Директниот судир со проблемот може ќе го добие но кога и по колкава цена, иако така е подобро. Но за поедноставно иако поболно е да ги смени условите на животот што го водат кон таква пасивност. Затоа и нема оправдување бидејќи човек можел да избери смена на условите, никој не му е крив што одреден „комодитет“ го прифатил, а баш тој „комодитет“ е виновникот за пасивноста. Подобро сам човек да го смени животот отколку животот да му наметне измени.

После стартот следи одржувањето и тоа одржување со одредено темпо кое треба да биде доволно за стасување до целта во потребното време. Потребното време повикува на утврдување и живеење во конкретната реалност. Доколку премине одредена критична точка и ако дојде до формирање на традиција на успешност во совладувањето на препреките на патот кон целта ќе добие силно оружје. Можеби формирањето на таква традиција е најсилното оружје во умот на човекот посилно од најсилните се*еубедувања. Затоа до таа точка поважна е успешноста од темпото. И сеуште има проблеми до самата цел. Во изведбата на некои цели потребно е да не дојде до промена на почетната идеја, независно колку и да изгледаат променети условите. И тука не треба изведбата на почетната идеја и цел многу да се образлага, ама само може формално и да се оди до крај онака како што од почеток било замислено.

Целата смисла се добива откатко целта ќе биде постигната. Во тоа е искушението инаку кога би ја имале полната смисла цело време од почеток до крај сите би ги постигнувале своите цели.