Ваша песна,состав или што било напишано

На почетокот, се обидуваше да ја игнорира тагата за својата Македонија, ама таа сепак успеа да го совлада за кратко време. Веќе не беше оној весел, зборлив Марко, ами почна да се повлекува во себе. И овде имаше пријатели, но со нив како да не го имаше истото, топло, македонско пријателство. Марко почна да живее еден живот како машина... Со телото беше овде, јадеше, пиеше, се смееше без волја, со еден начин овде само преживуваше, а со својот дух беше назад во Македонија. Не ретко, во долгите, жешки ноќи, солзи му доаѓаа во очите, но, ќе се свртеше на другата страна, ќе ги избришеше солзите и ќе продолжеше да се обидува да заспие. И самиот се чудеше како успеа да издржи 5 години овде, и да го заврши колеџот. Со радост го очекуваше враќањето назад, но радоста ја снема во истиот момент кога му беше кажано, ,,дека ако сега ја напушти земјата, подоцна има многу помали шанси пак да се врати назад.,, Се сети на неговиот ентузијазам за успех, и тоа како да му ја поврати енергијата. Реши да остане тука, макар и уште десет, дваесет, или триесет години, и да успее тука. Сакаше да ги направи горди своите родители, да ги направи горди своите сограѓани, како Македонец што успеал далеку од својата татковина.
    Како најдобар студент во својата генерација, веднаш доби понуди за работа, и тоа од самиот колеџ на кој што студираше. Му беа понудени многу различни студии, за уште да напредува, и Марко секогаш ги прифаќаше. Поминаа уште пет години, тагата беше уште тука и растеше со секој изминат ден. Марко сега не беше само Марко, беше професор Марко. Им предаваше на илјадници студенти од целиот свет. Предаваше нешто со кое што се гордееше. Беше еден од најдобрите професори по историја на народите, а уживаше да им раскажува за походите на Александар, за битката на Самоил во која тој ги изгубил сите војници, за младите револуционери кои направиле денес Македонија да биде слободна... И секогаш кога зборуваше, се убедуваше самиот себеси да не заплаче. Се тешеше дека кога и да е, ќе се врати повторно назад, повторно кај своите.
    Но, еден ден се појави таа. Беше Македонка, и живееше тука речиси од дете. Иако растела далеку од дома, сепак изгледаше како вистинско Македонско девојче. Имаше црна, исполнета со кадрици, коса.  Очите и беа темно зелени, а кога ќе се насмевнеше, срцето на Марко заигруваше и се исполнуваше со едно преубаво чувство – љубов. Беше мила и фина, и љубезна кон секого. Немаше некој кој не ја засака. Речиси секој ден го поминуваа заедно, и нивната љубов стануваше се поголема и поголема. Мајка му на Марко беше пресреќна што тој има таква девојка покрај себе, и со нетрпение очекуваше тој да донесе снаа во куќата. Макар и во таа куќа преку океанот.

И се случи нивната свадба. Марко беше среќен што ќе ја има таа за своја животна сопатничка, беше весел, се смееше и разговараше, но само тој знаеше како му е. Длабоко во себе плачеше, иако солзите не му потекуваа. Копнееше за Македонија, за својата сакана земја.
    Животот на Марко течеше, годините минуваа, а тој не успеа да се врати во Македонија. Поминаа речиси дваесет години од неговото доаѓање, а неговата тага, беше тука, поголема и поголема со секој изминат ден. Имаше живот како робот, секој ден на работа, преку викенд со семејството, и речиси немаше време за одмор. Неговите деца пораснаа, стана и горд дедо на три прекрасни дечиња. Неговите родители починаа, а тој не можеше да отиде да положи цвеќе на нивниот гроб. Еден ден кога погледна во огледало, виде белобрад старец, на кој само очите му зрачеа со живот, и со една голема тага. И, се реши. Седна во авионот, и како да се присети на тој момент, во далечното минато, на кој едвај се сеќаваше, кога дојде тука. Целиот негов живот му се враќаше пред очи. Се враќаше во родната Македонија, за конечно да застане на гробот на луѓето кои го имаа можност да му се радуваат само 20тина години, а се што тој имаше поминато, го знаеја само во груби детали, раскажани во писмо. Се сети на родната куќа, на синиот прекривач, се сети на се што некогаш беше негово. Солзи му течеа, а беше немоќен да ги запре. Се собираа во него речиси 50 години. Кога од висина ја виде својата Македонија, знаеше дека конечно е на нешто што може да го нарече свое место, свое место од соништата. Срцето забрзано почна да му чука, се радуваше што е повторно тука. Ги виде своите внуци како му мавтаат од аеродромот на којшто тргна пред 50тина години, виде како му се насмевнуваат. Слушна како го повикуваат, како го помрднуваат за да се освести. Тогаш, го виде белото светло, и Марко ги затвори очите за малку да се одмори... конечно... и да им раскаже на своите  за неговата голема тага.... Ги виде, таму некаде... Горе....