Ваша поезија

Vo beskrajnosta na bedata
mali se ocinjata koi sakat
zaednicka smetka za kablovska
nekolku iskinati strani od vecer
prozorci koi ne gledaat nikade
umoren pogled na onoj
koj vo dusata hrana bara
dusa koja se krie
vo solzite temni
ispucani dlanki so cresa sto nosat
podignati gordosti
vo bezvredniot ni univerzum
nemanje ko opcija bez opcii
nemanje sigurno ko smrta
koja na kraj doadja
crnila iscepani
tivok sepot pred odarot
nekolku raboti koi nedela dena
glad ce nosat na onie
prokolnatite koi
zivot ce disat uste posle
pokojniot
negovata dusa se krie
vo solzite suvi
ispukani dlanki
ponekoja sveca
ocinjata mali se uste se gladni
tivki vozdiski
vo sepotot zaripnat
solzi pod kamata zemeni
za da ima sto da se place
iskinati sonovi
se gubat vo zeskite tonovi
bogvoite vo skapi kocii
placaat za da zemat
malku od nevinosta
koja cena ima samo mala
iskadni delovi od dusata
sonovite
teloto
malite oci gladni, umorni, besni
poleka go palat asfaltot
so svoeto mlaecko telo
uste povece pritiskaat
dodeka eden den ispruzenata raka
ne pobara .....

...Well... напиша: TARGET Only fools believes that's better to have lust than love but I don't want to take that fall again it's a long, long, long way down Love struck me down again blew my tender heart sky high now in my pain I'm asking why? As I'm crying should I give it my last try or say goodbye I've gota target on my back for Cupid dressed in black and it's slowly killing me...for sure... Love so sweet I've seen your face called your name I tasted the tears you cried Lived i shadows in my mind Frozen here in time... I've got a target on my back for Cupid dressed in black and it's slowly killing me...again...

mnogu ubava pesna

Желба

Ех, колку ли само пати сум посакал
да те ставам на гилотина
и после така обезглавена
да те распнам,
па да те спалам на клада
и пепелта да му ја предадам
на ветрот.
Тој со своите наврапити прегратки
да те разбива до последно зрнце
и пак да те составува во целост.
Како ти мене...
Тој со своето неразбирливо шушкање
да те продава на секого
и пак да бидеш ничија.
Како ти мене...
Тој со своите бушави мисли
да те убедува во чудотворен мевлем
да се стопиш
за исцелување на несреќна љубов.
Како ти мене...

Погоди што?
Песнава не е за тебе,
ами за мојата желба
ветер да бидам.



Изменето од Quentin - 24.Мај.2008 во 18:41

Во боите на виножитото

Ќе се најдеме пресликани во
боите на виножито
и без запирки
ќе си ги прераскажуваме
миговите откорнати
од едно збогум,
што долу на земјата
боли повеќе
од отворена рана.
Ќе ми споделиш
дека грижливо си
ги собирала сите мои стихови
и сега е моментот да
ја замениш тагата во нив
со божествени ноти
на една небесна харфа.
Пушти ја харфата, душо,
ќе ти речам.
Размрдај ги прстите
и засвири по мене.
Ќе излезат најубавите звуци
од едно тело што цела вечност
те посакува.
Ќе блеснат најмилните погледи
од едни очи што четири години те гледаа,
а уште четириесет ќе те сонуваат.
Дождовите и сонцето оттогаш
везден ќе се љубат,
но виножито веќе ќе нема...

Краеви

Чудно...
Нашите брегови се споија
откога пресуши реката на љубовта.
Немам што да дадам повеќе,
немаш што да дадеш повеќе.

Немаме моќ во рацете
да си ги исцелиме лузните
еден на друг, како некогаш.
Немам што да опипам повеќе.
Немаш што да опипаш повеќе.

Не' влече вртежот на
спирална тишина кога сме сами.
Немам што да кажам повеќе,
немаш што да кажеш повеќе.

Времето и глупоста
ни ги исцрпија
сите животни сокови
и сега со седи чувства
и бледи мисли
итаме кон предели од сонот
во кои нема подвижни слики.
Само едно уништувачко распетие
што не раскинува на парчиња
и не' собира на почетоци
кои немаме сили да ги почнеме.

Сакав во бродоломот,
со бродот да потонам,
како храбар капетан.
Но, преживеав на пуст остров.
Ќе жеднеам додека ме има,
а после и жедта ќе ме остави.

Човекот е бездруго скроен
само за краеви.




Изменето од Quentin - 25.Мај.2008 во 11:30

Pogled vkocanet
vo vreme koga vrtoglavo brza,
koga za se ima vreme,
samo za nas ne.
Dopiram nezen obraz
i moram da se slozam
so navednata glava,
deka nisto nema
od seto sto vetiv,
samo jalovi otkacenosti,
samo edno nisto
i na molba za povtorena recenica
deka istata ne e ni vazna.
Otsekogas sum sakal da gledam
kako sonceto si poigruva so tvojata kosa,
dali bidnav pateticen,
dali polzavi veceram,
obiduvajki se so ligavenje da dojdam do tebe

Space love

Во твоите зеници
сјајот на ѕвездите
си свиткал гнездо
а Месечината ми
завидува што си имам
сопствена вселена,
во која не сум
темен и пуст.
И не ми е јасно,
како сум живеел досега
надвор од тоа соѕвездие
во кое моето срце ротира
околу твоето,
бришејќи тажни
денови, месеци
и години, а
прегратките се
гравитација што
не' држи еден до друг
во огромниот простор
што постојано се
заканува да не' проголта.
Сатурновиот прстен
ти го давам како
симбол на верност,
додека космосот ни прави
ѕвезден портрет
што ќе го надмине
отсуството на светлосни години
во човечката краткотрајност.




Изменето од Quentin - 25.Мај.2008 во 22:23