Ваша песна,состав или што било напишано

               ...................Тоа место го замислував поинаку.Беше една огромна зграда со решетки на прозорците од кои допираа некои чудни звуци,врисоци,удирање во некакво железо.Некој од првиот кат на сиот глас пееше нешто.Поминав покрај еден човек кој седеше на еден камен и читаше некој застарен весник но свртен наопаку.Ја движеше главата од лево кон десно,поминувајќи со очите по редовите.Кога ме забележа направи загрижена фаца и како во себе рече........"пак некое срање". Го здогледав Крсте како седи на една клупа со некоја медицинска сестра се расправаше нешто мафтајќи со рацете.Таа се смееше.Кога ме виде се израдува.......
    - Хеј што има? - ме праша. -Баш супер што намина.Вечерва планирам бегство. Тоа беше кажано со несериозен тон,демек се шегува со сестрата. - Запознајсе со сестрата - ми вели. Се викаше Марина.Едвај имаше триесетина години.Имаше тркалезно лице,зелени очи,коса со боја на коњак и бронзен тен кој уште повеќе го потенцираше белата униформа.Се познаваше дека била на одмор.Седеше на самиот крај на клупата со скрстени нозе.Кломпите и беа собуени,лакот и беше розов и карминот исто.
   -Марина е најубавото нешто тука.И напишав песна - рече Крсте и ја допре нејзината рака.Потоа се сврте кон мене и ме праша: - Како си ти? Како се твоите?
   -Добро сме .Сите поздравуваат!.Еве ти донесов јаготки,ги набрав во товјот двор.Еве ти и некои стрипови, знам дека ги сакаш.
   -Тој е писател,занеш? - и рече на Марина џвакајќи. - Таа многу чита особено кога е дежурна. - Кажи кој ти беше омилен автор?
   -Кавка. - одговара таа
Ја викнаа.Гледав како се оддалечува.Одот и беше грациозен,кошулата залепена на кожата.
-А што викап?Зарем не е прекрасна? - ме праша
-Икона.Бомба. -му одговарам
-Сега може да запалам.Дај една. - запали.Вовлекуваше длабоко , небаре му е последна.Гледајќи уште во неа рече : - И ветив дека нема да пијам повеќе.Само пиво.
беше некако променет.Очите му беа подуени,косата подрасната.Испуши три цигари една по една.Рацете му трепереа.Од лицето му исчезна ведрината од пред малку.Не издржа.Почна тивко да плаче.Го допрев за рамото.Требаше нешто да кажам.
   -Животот е борба.Треба д асе бориме. - не знам и самиот од каде ми дојде таа излитена фраза.
   -Грешеш момче. Ја крена главата.Веќе не плачеше. - Животот е сон. -воздивна длабоко. -Само што јас мојот го отсунував.
Завршува погребната церемонија.Некои од роднините сакаа да ме префрлат со кола.Фи одбивам.Се спуштам пеш од гробиштата кон градот.Помислувам на Марина.Чувствувам силна желба да ја видам,да и речам го нема веќе.да и ја ставам главата на градиве кога ќе се расплаче,да и поминувам со прстите по косата,да ја бакнувам во темето,да и се удавам во парфемот.Ќе и напишам песна.Многу песни.
Некои деца играа баскет на еден паркинг.Се потпирам на една кола и ги гледам.Се расправаат.Бараат јас да пресудам дали едниот од нив направил чекори.Од под колата се појавува едно мало кученце и ми се мотка околу нозете.ГО зедов.Машко е.Само на нозете има бели шарки и како да носи чорапи.Жмирка со очињата и мрда со опавчето.
   -Еј пријателче,сега си мој.Ајде , одиме дома. Тгнувам.Ситен дожд.Ќе го викам Мали.


ФИН
Ориџинал бај блеки

фала мајсторче на преубавите зборови
уште повеќе чест ми е тоа што она што го пишувам им се допаѓа на другите

darkangel напиша: Дишеш ли? Го чувствуваш ли воздухот како се спушта во твоите бели дробови? Денес е понеделник. Почеток можеби. Станувам опседната со емоциите. Можеби нема да трае, но се чувствувам убаво. Го боли знам. Ти го газиш и сеедно ти е, но тоа плаче и те проколнува. И таа исто така. Ти си едно чудовиште за неа. Се плашам по малку. Како би можела да се предадам, кога знам дека вас ќе ве повредам. Што ако премногу станам свесна за сите вие кои живеете тука? Ќе неможам повторно да дојдам. А навистина го обожавам овој мир. А вас ви наметнувам неспокој. Себична ли сум? Или тоа што сум свесна за вас ме прави помалку себична? Или можеби повеќе? Но јас...јас не ве откинав, не ве уништив..барем не сакајќи. Простете ми..ве молам. Можеби полудувам..ви пишувам вам...на тебе дрво кои стоиш тука со години, на тебе желко која живееш тука удобно...на тебе природо која си толку прекрасна и те обожавам. Поинаку ве гледам. Дали е тој виновен за тоа? Дали љубовтта која ја чувствувам ме прави толку ранлива, толку сочувствителна? Дали...дали...Дали ќе се вратам набрзо на моите материјално финансиски и економско политички погледи и ќе можам да го затворам својот видик на конечните работи кои носат само моментално задоволство? Не сакам...сакам...можеби...

Prekrasno...apsolutno prekrasno !!!

site sme sozdadeni za neshto!

   

АЈ МИСТ ЈУ








Изменето од eurydice - 21.Мај.2008 во 13:13

majstorce62 напиша: $BlackDevil$ напиша: фала мајсторче на преубавите зборови уште повеќе чест ми е тоа што она што го пишувам им се допаѓа на другите СЕКОЈ ЕДЕН ШТО ПИШУВА САКА ТОА ШТО ЌЕ ГО НАПИШЕ ДА ИМ СЕ ДОПАДНЕ НА ДРУГИТЕ... ФРАЗАТА „пИШУВАМ ЗА СЕБЕ“ Е ЛИЦЕМЕРНА И НЕ ДРЖИ ВОДА... ТОЈ ШТО ПИШУВА ЗА СЕБЕ НЕМА ЈАВНО ДА ГО ПРЕЗЕНТИРА НАПИШАНОТО, ТУКУ ЌЕ ГО ЧУВА ВО МЕКОЈА ФИОКА И НИКОМУ НЕМА ДА ГО ПОЛАЖЕ... НО, ПАЗИ СЕГА, И ОВДЕ ИМА ДОЗА НА ЛИЦЕМЕРИЕ, БИДЕЈЌИ И ТАКВИТЕ САКААТ МЕКОМУ ДА ГО ПОЛАЖАТ ТОА АМА ПОРАДИ НЕДОВЕРБА ВО ВРЕДНОСТА СЕ ПЛАШАТ ДА ПРЕЗЕМАТ ТАКОВ ЧЕКОР... ПУБЛИКУВАЊЕТО, А ФОРУМОТ Е ЕДЕН ВИ НА ПУБЛИКАТОР, И ТОА ДОБАР ПУБЛИКАТОР, Е ОДРАЗ НА ХРАБРОСТ...

ма каква фраза какви бакрачи мајсторче.......какво лицемирие.......ако целта ми е само да докажам нешто погрешно сум проценет...........
едноставно сакам да си пишам вакви работи....со мала доза на филозофирање........тоа е се........