Ваша поезија

majstorce62 напиша: ПЕСНАТА НА ЕМОСИОНАЛЕН ПЛАН ЈА ИЗЕДНАЧУВА МЕЛАНХОЛИЈАТА ВО ДУШАТА СО МЕЛАНХОЛИЈАТА ШТО КАКО ВПЕЧАТОК ЈА СОЗДАВА ДОЖДОТ...ЗНАЧИ, ГРАДИ ХАРМОНИЈА ОД НАДВОРЕШНОТО СО ВНАТРЕШНОТО, ИАКО СТИЛСКИ И ЛЕКСИЧКИ Е ПОБЛИСКА ДО ДЕТЕ ОД ДЕСЕТИНА ГОДИНИ, ШТО Е КОНТРАДИКТОРНО ОД ТВОРЕЧКИ АСПЕКТ,БИДЕЈЌИ ДЕТЕ НА ТАА ВОЗРАСТ НЕ МОЖЕ ДА СОЗДАДЕ ТАКВА ХАРМОНИЈА ОД ОД РАЗНОРОДНИ ЕЛЕМЕНТИ...

bravo majstore
tocno e toa so si go napisal

odamna sakav toa da go pisam tuka, no sega dojde momentot
zborovite vo pesnata ne se specijalno birani , da pokazat ubanina na retko upotreblivite zborovi vo kompliciranosta na iskazuvanjeto- so pokazuva na dekadentno odnesuvanje na poetot i prenos na zborovite do drugite dekadentni citaleli koi im se divat na tie zborovi i pojma nemat za so se zbori

fintata e edna edinstvena
ne e bitno so kakvi zborovi kje ja napises pesnata
bitno e
citatelot da se pocustvuva sam i mokar od dozdot



Изменето од anakin - 18.Мај.2008 во 02:39

АРЕНА

на Мона Лиза - белиот ангел на искреноста

Црните војници на триумфот
Се китат со ловорики од свенато цвеќе,
А ти ја местиш неубедливо насмевката
Како опавче на невешто смислена детска лага,
Што ѕирка предателно од јазолот на јазиикот
За да ја оправда причината за скинатите панталони.

Немав учител да ме научи
Како да ги фаќам во лет
Немирните стрели на опулот
Додека бараат шуплина
Во ѕидот на закопаната тага во срцето,

Твоето име беше само потајна желба
Да се осветли некое друго име,
Некое јаболко што паднало од крошната
На дрвото на родословието,
Кога сам ги измислував вежбите
На полигонот на непрокопсаните гладијатори,
Пред изгрејсонце на големиот сон...


Дај ми ги твоите стрели
Да ги натопам во отровот на зборовите
И да ги испратам со лакот на мртвите емоции
Таму каде што црните војници на триумфот
Се китат со ловорики од свенато цвеќе....

VIVA LA MONA

к*ршуми

Секавично еден ден
ќе те погодам
во замрзнатото срце
каде ниту зрак не допрело,
туку чума ги покосила
светците во тебе
кои спиеле в ноќта.

Ќе бегаш низ пусти ридишта,
бос ќе газиш по вжештена жар,
вечна бура ќе те следи
во задгробниот живот.

Твојот панцир
е да заминеш
од ова поднебје,
со врзани раце
да ползиш ко змија
по скалилата до небесниот ад...

тогаш може
ќе те поштедат моите к*ршуми.

НОКАУТ
посветата не е потребна
сама ќе се пронајде убавицата

ТИ ВЕЛЕМ „МЕ НОКАУТИРАШ“
А ВСУШНОСТ САМО
УСТАТА ТИ СМРДИ
НА ПРВОКЛАСНО ГРАДСКО ГУБРЕ
ДЕПОНИРАНО НА ДРИЗЛА,
КОРНИШ СО СИЛА НА УРАГАН
ОД ГРОБ РАСКАПАНИТЕ ЛЕШЕВИ
ГИ ВАДИШ КАКО РЃОСАНИ КЛИНЦИ
СО ЗАБОЛЕКАРСКИ КЛЕШТИ
А НИШТО НЕ ЧУВСТВУВАШ
НАВИКНАТА СИ НА БАЗДОТ
НА СОПСТВЕНМАТА ДУША
И НЕ СЕ ЧУДИШ ЗОШТО СИТЕ БЕГААТ ОД ТЕБЕ
КАКО КОМАРЦИ ОД АУТАН
ШТО ТИ Е ГАЈЛЕ
ТИ СИ ИМАШ СВОЕ ОГЛЕДАЛЦЕ
КОЕ ТЕ ПРОГЛАСУВА СЕКОЈ ДЕН
ЗА МИС НА СВЕТОТ
ОТИ ЗНАЕ ДЕКА ПАРЧИЊА ЌЕ ГО СТОРИШ
АКО ЗАСМРДИ СО ПОГОЛЕМ СМРАД
ОД СМРАДОТ НА ТВОЈАТА ДУША.

нема да се јави
се обложувам дека нема да се јави...

ekszi88 напиша: Клетви Твоите клетви ме стигнаа. Залудно беше моето бегање во темниот ќорсокак.

toa ne bea kletvi
samo ti licese deka si frlena roza
na beliot mermer vo starata crkva

toa ne bea kletvi
samo zelba da vidis kolku rozata sveti
so miris na idnina

toa ne bea kletvi
rozata ne si ti, nego tvoeto minato
ostaveno pred bozjiot sud