Ваша поезија

Dali znaes deka nokva nad tebe lebdev
kako oblace nebesno i meko
onakvo kakvo me stvori
od nisto i od nikade.
Dali znaes deka amorfno bitie bev
pred da se pojavis,
pred da me zabelezis,
maalski kreten,
dvorski sut
smeska za site
placka za sebe.
Ne mi smeta gubre
sto se talozi veke
zosto daleku bidnav
od sekogo i sesto
i navistina bidnav gostin cenet
na ovoj i sekoj preostanat svet,
da, jas vreskam na siot glas
bez troska ocaj
bez misla pokajnicka,
sepak covek da bidam
dozvoleno mi bese
 i nauciv glasno da se smeam
koga spoznav ubavina i mir
tamu kade si ti.
Perfekcija i simboliki rajski
niz kafeavi tocki
mozaici sto tvorat
vodoskoci na mladost vecna
daleku od strasti prosti,
mi pokaza deka
sostavena od posebnost si cela,
edinstvenost
motiv i muza
pricina i cel

Тишина

Постојат начини
да се доближиме јас и ти.
Да се соѕидаме во тишина
без ѕирка и проѕирка,
каде никој не ќе може
да ни подметне
златни чинии
со две-три
трошки љубов.
Да се приклештиме
во прегратка,
да се стиснеме до болка,
од која гласови ќе пуштиме,
немоќни да водат
љубов со воздухот
и да родат звуци.
Исчистени ќе му
се вратиме на светот,
со тврдини од молк
околу душите.
Кофи со празни зборови
на рибите ќе им фрлиме,
со тишина да им покажат
колку се излишни.
Лагите во мрежи ќе ги
заплеткаме и ќе заспиеме
преродени во спокојот
на тивкото траење.



Изменето од Quentin - 16.Мај.2008 во 16:02

Quentin напиша: Тишина Постојат начини да се доближиме јас и ти. Да се соѕидаме во тишина без ѕирка и проѕирка, каде никој не ќе може да ни подметне златни чинии со две-три трошки љубов. Да се приклештиме во прегратка, да се стиснеме до болка, од која гласови ќе пуштиме, немоќни да водат љубов со воздухот и да родат звуци. Исчистени ќе му се вратиме на светот, со тврдини од молк околу душите. Кофи со празни зборови на рибите ќе им фрлиме, со тишина да им покажат колку се излишни. Лагите во мрежи ќе ги заплеткаме и ќе заспиеме преродени во спокојот на тивкото траење.

niceee

Благодарам darkangel

И уште еден апел до сите поети на страницава, ВЕ МОЛАМ не ја претворајте во полигон за кршење на суети.

Депресија

Собери ги
Остатоци се само од душава
Таа бледее под месечината
Додека се смее на сонцето

Се отпаруваат мисливе
Го немам телово
Го загубив
Повеќе не го чувствувам

Само ме боли
Одвнатре
Загушува

И јас умирам знај полека

Прекини да ми го јадеш разумот
Го загубив веќе
Остануваат само предмети
Кои летаат во воздухот
И силно трескаат на подот

Не ги мразам
Од љубов ги повредувам.

За да знам дека не сум
А сепак тишината говори
И таа додека плачам е насмеана
И ми шепоти ти си единствена.

Собери ги
Собери ги солзиве
Рани оставија на лицево
А дланкиве ми се полни очај

Собери ме мене
Јас венеам
И омраза под нив создавам
Те сакам
Ми недостигаш
Те мразам
И проколнувам
...
Се собирам себеси
Како слагалка
Од срцето до косата
....ете ја повторно зората
а јас сум насмеана

од ден на ден се раѓам
расцветувам
и се распаѓам
...умирам

darkangel напиша: Депресија Собери ги Остатоци се само од душава Таа бледее под месечината Додека се смее на сонцето Се отпаруваат мисливе Го немам телово Го загубив Повеќе не го чувствувам Само ме боли Одвнатре Загушува И јас умирам знај полека Прекини да ми го јадеш разумот Го загубив веќе Остануваат само предмети Кои летаат во воздухот И силно трескаат на подот Не ги мразам Од љубов ги повредувам. За да знам дека не сум А сепак тишината говори И таа додека плачам е насмеана И ми шепоти ти си единствена. Собери ги Собери ги солзиве Рани оставија на лицево А дланкиве ми се полни очај Собери ме мене Јас венеам И омраза под нив создавам Те сакам Ми недостигаш Те мразам И проколнувам ... Се собирам себеси Како слагалка Од срцето до косата ....ете ја повторно зората а јас сум насмеана од ден на ден се раѓам расцветувам и се распаѓам ...умирам

...darki, soberi se i cvetaj kako sto cvetas vo poezijata.....

Тажно опстојување

Дури и светов ноќва да потоне
во својот прекор и незнаење
за ситниците на неминовноста,
ќе го почувствувам тоа
како кратко каснување од комарец.
Дури и сите улици со краеви
од светли, недогледни хоризонти,
да се соберат во една темна бездна,
ќе потрчам по нив
како успан патник
по пропуштен автобус.
Тажното опстојување не е гостин
што одвреме навреме го прекинува
ѕвонот на среќата во ушите.
Не, самиот ѕвон е тоа.
Кога никој не го мрда,
се е рамно поле на безнадежност,
лулеење од правливите ветрови
на рамнодушноста,
нуркање во шупливите јами
на празнотијата.
И не е важно тогаш
дали те има меѓу живите
или темнината веќе
на половина ти го
прекрила ликот.
Тогаш ти е сеедно
што ти е сеедно.