Ваша песна,состав или што било напишано

ај веднаш

КОНЦЕРТ
Човек што не знае што со себе, има наоѓа маана на сите останати. (не барајте ја никаде оваа поговорка)

и ова е расказ за човекчата глупост, без претензии да броди низ политичките води. Ако некој се препознае, по него вина е, случајноста е намерна.


        Госпоѓата М. службеничка во секторот за финансии при општинската управа беше среќна што дојде до два билета за концертот на светски познатиот виолинист од нашата држава. Не толку колку што уживаше во таа музика, туку повеќе оти ќе биде забележана од највидните фаци на општественото живеење во малото гратче кое, откако тие ја презедоа власта културно и економски почна да заживува со брзина на метеор.
        Беше исполнета со самосебе додека, држејќи го својот сопруг под рака, влезе во концертната сала на Домот на културата.
        - Ене го Претседавачот на Советот, - му дошепна гласно на сопругот, како тој да не знаеше кој е Претседавач на Советот во нивната општина, - Леле, види ја жена му, види што облекла, сељанка една... Ама важно на концерт дошла...
        Мажот и, средовечен човек на некои педесетина години старост, бизнисмен во подем, дискретно и ја стисна дланката со свитканиот лакт на своето тело.
        - Што, зарем не е така? – се побуни госпоѓа М. Не криејќи дека е навредена од неговиот гест.
        Нивниот билет ги упати во претпоследниот ред седишта, но тоа воопшто не и пречеше на госпоѓа М. да се чувсвува омаловажена таа вечер. Напротив, од тука ќе може да направи целосен преглед на гостите во салата, за да може утре да искоментира во својата канцеларија кој се бил на концертот и што и во каква тоалета.
        - Леле, што бараа оваа комуњаркава на концертов? – исписка полугласно, кога со погледот ја регистрира нејзината поранешна началничка, сега професорка на приватниот факултет за бизнис и менаџмент, - Па како се натафрила, уште и говор да одржи.
        Аплаузот што ја исполни немногу големата сала, најавувајќи го влегувањето на нашиот Мењухин, го спречи мажот и да реагира на нејзината забелешка.
        Маестрото врати со задоволна насмевка на аплаузот, ја зеде виолината од масичката до постолјето за нотната тетратка, сврте неколку листа од тетратката, ја заглави виолината меѓу брадата и рамото и го крена гудалото.
        Молк. Низ молкот, како плач на горска вила се разлејаа звуците на една од Моцартовите сонати. Меки, проѕирни звуци, особено во адаџото, нежно и елегантно како допир на летна ноќ.
        И пак, аплауз... Аплаудираше и госпоѓа М. Силно, како да си ги мразеше дланките па сакаше да ги искрши една од друга. Посака да викне „Браво мајсторе!“, но мислата и ја привлече како магнет нејзиниот сосед од вториот ред со жена му, со која таа не зборуваше веќе неколку години, а и самата повеќе не знаеше зошто, но ја мразеше, желудникот и се превртуваше кога ќе и го слушнеше гласот надвор, пред зградата, да госпоѓата М. живееше во двособен стан, на третиот спрат, веднаш над споменатата и сосетка која беше тешка шопка и од инает никогаш не го даваше својот глас за нејзината партија, иако не беше партиски определена.
        - Види ја кокошкана како си ги плеска дланките, ќе си ги искрши! – дофрли полугласно кон својот сопруг госпоѓа М. – Ха,ха, неоти се разбира нешто од уметност, ама ете, се истафрила сељачката во вториот ред . Види ја како се облекла, божем на погреб пошла! Посилно удри си ги дланките, мош ќе те чуе маестрото, шопке една.
        Како нови, стаклени џамлии потскокнаа звуцците на скерцото од Брахамс, и пак аплаузот се стиши. Се раскока нешто во крвотокот на госпоѓа М. и таа затупка со попетиците по подот, заборавајќи на сосетката.
        Маестрото чиниш и влезе во расположението, продолжи со друго, па со трето скерцо. Но ако госпоѓа М. погледнеше во репертоарот на корцетот, што го доби кога влезе, ќе се разочараше и ќе сфатеше дека маестрото всушност не и го прави нејзе ќеифот, туку го следи репертоарот. Ама таа не погледна и си остана уверена дека тој ја забележал па го засили тупкањето со потпетиците додака мажот и не ја бодна со лактот во ребрата, веднаш под десната града.
        - Простак! – просска госпоѓа М. – Најдов јас со кого да одам на концерт! – па налутено ја сврте главата.
        Ако не ја налутеше сопругот со муркањето в ребра, за окото на госпоѓа М. ќе останеше назабележано присуството на нејзината другарка од основното, која ниту тогаш не ја сакаше оти секогаш трчаше како прле пред магаре да се докаже со своето знаење, иако таа лично сметаше дека, всушност, и нема некое големо знаење туку само со наметнување оставаше впечаток кај наставниците. Така заврши и факултет, така магистрираше, така се провлече и со дисертацијата и стана претседател на унијата на жените во нејзината партија. А татко и беше комуњарски директор и цел работен век помина во таа фотелја и се обезбеди финансиски за три генерации негови внуци и паравнуци. И цвеќе понела, натрапничката, да видат од раководството на партијата дека е на европско ниво...Ха,ха,ха...Таа и европско ниво... Уште супата ја пие од чаша и нема научено со нож и вилушка да се користи кога јаде, па копаните ги ратрга како гладна кучка, до коска додека не ги изглода.
       Сепак, набрзо и стана криво што и таа не набра од трендафилите во пракот, оти после следната изведба, а тоа беше после маестрално отсвирените Четири годишни времиња на Вивалди, еден куп жени нагрнаа со букети кон маестрото и добија автограм од него. Меѓу нив ја виде и сопругата на престседателот на противничката партија, а тоа силно ја жегна, го прели трпението во нејзините нерви.
        - Е ова ги минува сите граници! – се разбира дека после ова госпоѓа М. повеќе не можеше да го контролира гневот во себе, тој и побегна од рацете како неортомисано магаре, - Што бараат овие простаци од противничката партија на нашиот концерт. Кој им дал билети? Кога тие беа на власт ние...
        И беше сеедно кој се ќе ја слушне, кој се ќе се сврти кон неа и ќе направи гримаса на лажно згрозување, оти веруваше дека сите жени од нејзината парија што таа вечер беа во салата ќе го споделат нејзиното мислење.
        Да не пукне како запечатено бочва со комиње, го повлече својот сопруг за ракав и во истиот миг демонстративно ја напушти салата со него.
       

се оградив од политичка подлога на расказите. Само глупоста на човекот ме интересираше како материјал за естетско обликување.

нема потреба од тоа мајсторче.......да се навредува или да се биде навреден......нели не се алудира на тоа......или се врши некоја апстиненција........нека тука иде разумот пред се

па ако не е човечката глупост......што би ние????

социјално ангажираната литература произлегла од социјалните разлики помеѓу лугето, како критичар на класното општество во кое едни имаат и премногу, а други ја влечкаат како сенка мизеријата (економската) зад себе и никако да ја истресат... Јас не сакам да пишувам за економската беда на човекот, туку за бедата на неговиот малограѓански дух...

Изменето од majstorce62 - 07.Мај.2008 во 17:17

...Makedoncite se nasekade isti, razdeleni  i ljubomorni, takov im je genot...