Ваша песна,состав или што било напишано

Со погледот те пратам иако далеку си од очиве мои. Секој чекор твој го подржувам со насмевка. Ти си моја прва и последна мисла во денот. Со тебе се будам, со тебе заспивам. Ти си ми се. Тој што сакам секогаш да е до мене. Ти си ми сонце кое ми го прави денот поубав. И дожд кој знае да ме натажи. Со тебе и ништото е се. Со тебе и небото без ѕвезди би ми било убаво,  а ноќта студена ќе биде како во јули. Ниеден збор ја нема таа моќ за да ти покажам колку ми значиш. А покрај тебе и без зборови останувам. Како сама низ толпа народ поминувам и само едно ми  е битно-да стигнам каде што ти ме чекаш. Зашто никој од толпата народ не може посреќна од тебе да ме направи. Не може како тебе да ме гушне.  Не може како тебе да ме насмее. Секогаш ќе те сакам малецко....

П.С. Звучам ко првооделенче ама бар сум искрена нели.


Изменето од blueprayer - 30.Април.2008 во 00:43

JAS I TI - KAKO VO WESTERN SHPAGETI
ODIME- KAKO KOSMOS SE SIRIME
PO LIVADA, KOJA LICI NA BALADA
TUKA E - JA PAZIME I GAZIME

KJE TE NOSAM, NIZ PESNA BOSA
ISTINATA  GOLA, SVE DELIME NA POLA
TAKA SE ZAPOCNUVA
LESNO ZAVSRUVA
TUKA SVE PAZIME I GAZIME

TI I JAS - SO ARMIJA NA SPAS
LETAME - CEL KOSMOS GO SAKAME
PO LIVADA, NEKADE VO BALADA
ZELENO, PISANO I SHKRTANO

Vremeto odi
vo pravec veke poznat,
gledam vo oseka
sto od mene bega.
Veke se izmoriv
od nadezi pusti
i da odam e vreme
kade za zelbi nema mesto,
kolku ponekogas
da prestanam da mislam, sakam
i zaziveam kako insekt,
kolku ponekogas e tesko,
da se igra dur muzika sviri
site nasmeani,
a tebe ti se place.
Denes vaka
utre taka,
muckata me boli
od tolku mnogu grimasi
za ovoj vaka,
za onoj taka


Изменето од zbunet - 28.Април.2008 во 19:52

Еве уше нешто од таа тетратка...

Додека ѕвездите зборат
во длабока пролетна ноќ
мојата душа трага по твојата
заљубено немо исплашено
невино ја бара низ небескиот шир
твоите очи меѓу ѕвездите
твоите усни во месечината
ликот во облаците...
молкум исчезнуваат!
облаците, ѕвездите, месечината.
ново утро се раѓа
полека ко кришум ги затворам очите
бавно, залутаната душа тоне во сон
повторно денски
за да не го гледа сонцето без тебе
а срцето моли...
Боже не дозволи да заборави.
Не давај!

ТОЛКУ МАЛА А ТОЛКУ НАПРЕДНА

ЕБАТИ ДРЖАВАТА…

        - Ебати ја државата, што нема закон за заштита на домашните животни! – истурив гневна пцовка, кога жена ми сета во солзи ми соопшти дека кучето на мајка и го смачкал камион додека минувало преку булеварот.
       Всушност, тоа беше наше куче, ама поради непостоење услови за чување во станот на третиот кат, го посвоивме кај тештата, која имаше куќарка, каква таква, ама сепак куќарка, со двор и други потребни услови за чување домашно милениче. А добро и се најде, бидејќи непосредно пред тоа си почина тестот, па другарче и беше.
        Разгневен од оваа црна вест, ја подадов главата на прозорецот и плукнав.
        - Пу, ебати државата! – пак испцував, не водедјќи сметка дека соседите, кои беа на власт, можат да ме чујат.
        На тротоарот немаше многу свет, само една стара жена и едно куче кое душкаше околу кошничката за отпадоци, поткревајќи се на задните нозе и обидувајки се со муцката да извади парче стар леб од неа.
        Се загледав во паѓањето на плунката, а телото сето ми се стегна, некаква внатрешна математика ми сигнализира дека плунката ќе падне вра главата на жената. Но за среќа, во тој миг ја пресретна една заспана оса, кој без компас леташе под прозорецот од кој ја лансирав плунката, отцртувајќи неправилни осмици низ топлиот воздух.
        Сетив леснина, но за кратко… Осата, погодена како со проектил „ воздух – земја“, се струполи врз кучето што си ја испробуваше среќата пред кошничката со отпадоци и, збунета од тоа што не знаеше што точно ја снајде, како реакција на одбрана му го зари џвалото во кожата, па тоа заквиче, и почна да се врти во круг, како некој да му врзал лименка за опашот, па се обидуваше да ја докачи и да се ослободи од неа.
        Некој уплав ја отфрли жената како катапулт кон улицата и таа почна да писка панично и да мава со чантата кон кучето, не гледајќи дека зад неа иде такси со голема брзина.
        - Глупава, бегај од улицата! – викнав панично кон жената, - Ќе те однесе таксито!
        - Пу, ебати ја државата со вакви гуски!
        Не знам дали ја слушна мојата опмена; во истиот миг кога јас викнав, или помислив дека викнав, силно чкрипење го раскина жешкиот летен воздух и жената повторно скокна, овојпат од улицата на троарот, значи во спротивна насока, што мене ми заличе на смешно враќање на сцена од филм што се монтира, при што кучето заквиче уште посилно, си ја подвитка опашката и побегна.
        Очекував таксистот да застане, да излезе од таксито и да и ги истури пиперките на старата жена, да и се развика за да друг пат си ги понесе очите кога преминува улица, а не да ги чува дома крај нејзиниот дедо, но тоа не се случи.
При кочењето, таксистот, некое младо детиште кое самошто зело дозвола ( со врски или прасе) ја загуби контролата над возилото и тоа се најде на спротивната лента на улицата, кон спротивниот тротоар по кој безгрижно поминуваше група деца.
        - Овој ќе ги отепа децата…, - викнав, кон жена ми, спискав!
        Пискањето од улицвата го натсили мојот писок.
       - Пу, ебати државата во која и на слепци им даваат возачка дозвола! – опцував уште еднаш, чувствувајќи како гневот ми навлегува длабоко во коските.