Ваша песна,состав или што било напишано

   Напишано од Love_Bowie vo Чувства, Љубов, proza

Со денови  го немаше слушнато неговиот глас. Чудно, како таа ноќ ништо не беше во ред. Алкохолот не дејствуваше на адреналинот, смеата немаше влијание врз расположението, сите беа околу неа, а сепак никој не беше тука. Се приближи единствено да го погледне, ставајќи ја гордоста во кафеавата ташничка која редовно ја носеше со себе. Со доволна доза на самоувереност се обиде да делува смирено. Во тие неколку секунди додека полека чекореше кон местото кадешто стоеше тој мислеше што би можела да му каже. Дали да направи некоја шега, дали да го праша што се случуваше последните неколку дена, или мо`еби само со еден поглед да го верификува своето присуство? Претчуствуваше, со мала доза на горчина во грлото дека не ја забележа кога се појави во ресторанот. Беше личност која целиот живот беше лишена од непостоењето на емоции, а лишена од постоењето на рамнодушност. Тоа можеби е адут, но сега..

Je voulais te dire que je t'attends - дали овој стих што &  се вртеше милион пати на repeat последниве денови во главата е она што треба да му го каже. Зашто, колку и да беше возбудена, толку беше и исплашена до смиреноста на неговиот поглед. Единствениот, сега веќе поминат контакт со тој мозаик на чувства, мисли и емоции беше последниот пратен смс: "Кога би била тука да ми правиш друштво..."Тоа беше единствениот контакт со силата, со небото, со чувствата кои лебдат, а сепак...сепак неговата замолченост и немиот поглед ја вратија во реалноста. Што се случи? Тргна назад кон местото кадешто нетрпеливо ја чекаа другарките. Не им одговори, не ги ни слушаше, се што пред две минути беше толку гласно, одеднаш се претвори во некоја чудна микстура на звуци кои се нижеа од крајот кон почетокот, од средина...без никаков ред. Седна на столчето. Алкохолот повеќе немаше вкус. Знаеше дека оваа вечер нема да чека еуфоријата да стивне во сонот, знаеше дека нема да се разбуди за да помисли колку е убава пролетта. Дечкото беше далечен, непознат...не беше оној за кој последните недели мислеше дека ќе и го промени животот, дека ќе ја извлече од долгата врска  која неколку месеци ја измачуваше, а остана во неа само затоа што чувствуваше сожалување...најлошото од се...

Откако излегоа една недела пред тоа, се убеди себе си: Е, овој е човекот кој сакам да го гледам и утре...Интуицијата неколку пати претходно ја излажа. Сепак, не дозволи сосема да и се покори, но не и сосема да и верува. Овој пат интуицијата ја доведе до солзи. Секогаш веруваше во своите постапки и цврсто стоеше зад нив. Ги градеше со емоции, со предаденост, се трудеше да угоди, да остави добар впеаток, не се плашеше да сака. Во ноќите седеше со својот дечко, а размислуваше за сите оние сеуште неслучени работи кои ги прави со него, сеуште неискажаните зборови, сеуште ненаправените допири.

Како е можно луѓето толку брзо да забораваат, како е можно да се трудат околу твоето внимание, а веќе следниот ден само да заминат? - Неможеше да даде одговор на ова прашање, беше премногу искрена за да го знае тој одговор. Го поттисна ли тој копнежот, желбата, од некој присутен страв или таа беше онаа која не ја прочита мислата до крај во неговиот поглед? Стана, се упати кон тоалетот. Од другиот агол, во истиот момент, без да знае, тргна и тој. Се одминаа без збор, само во еден мал момент почувствува допир од неговата рака на својата. И толку. Сфати дека е време да си оди. Сфати дека не е слободна, сфати дека нема да се оствари нејзиниот сон. Јасно ја виде линијата повлечена меѓу него и неа.

Набрзина го испи коктелот што со секоја голтка претходно добиваше се погорчлив вкус. Ќе одам, морам да одам - рече. Излезе, длабоко воздивна и помисли само уште една работа. Го извади телефонот од ташничката, некоја чудна топлина ја облеа на ладното време и го заврте неговиот број да го повика.

Претчуствуваше дека нема ништо добро да и донесе тоа. Сепак, го запраша, а на искреното прашење успеа да добие само: Не си ти виновна, во мене е проблемот...Не и беше сфатливо што значеа зборовите: остави ми простор, дај ми малку време да се средам...Замина со наведна глава. По пат го исклуќи мобилниот. Беше изневерена, тажна, заробена. Заробена во сопствените чувства, исплашена за сопствените постапки. Каде отидоа убавите работи? Оптимизмот премина во огорченост, тагата во осуда. Ниеден нејзин сон повеќе немаше да биде ист. А вечерва, вечерва ќе сака само да заспие.

Чекореше попразните измиени улици назад кон дома. Тој нема повеќе да се јави. А мохитото секогаш ќе има горчлив вкус.  

Внеси реплика	страница <1 4 567 8 138 >
Tweet