Ваша поезија

maria_magdalena напиша: Не можам леснозбогум да им кажамна вреќите-спомени со среќа исполнети,тетратките испишани со перото на младоста.И карпа да се сторамдушата ќе солзи.Спомените сеуште мирисаат на среќа.Срцето на парчиња се кине и олово натежнало в душа.Го нема веќе она што живот бешеи никогаш повеќеисто нема да биде,зашто замрев со тебе.Стариот циганин безгрижно, небаре компири товариво својата приколкаги истура моите вреќиа срцето ми се бранувакога в неповрат заминувачергата со спомените.Тие сеуште мирисаат на среќа.

нема почеток ниту крај што можат да направат бент и да ја скротат реката на вистинската љубов...животот тече и понатаму а спомените се составен дел од него

Се беше една голема лага
на која и дојде крај
се беше како во бајка
за на крај волкот да не изеде.
Од лаги сум сита
вистината е грда
способна да повреди
и овој пат ке и избегам
зашто не сум виновна јас
зашто те сакав
но лудило
било и поминало
сега веке не е
Крај!

...Well... напиша: DarkAngelMore od solzi za tebe sozdadov, malecka jasedna riba vo nego pliva...svet nov od sonovi bezbroj izmisliv jasi oblaci sini na neboto vo igra...se chini deka...sega...polzam od ochaji tonam vo moreto od solzi...oh, sakam da te gushnam...da te dopram...da te pochustvuvam...za prv pat...Tvojata nasmevka...i dozdot po neasrekata, i taga so neaA, vrvot e bludnosta...jas da te imam.Sam sum...se podaleku i podalekunemam smisla vo sebesi, vo tebe...Od ochive zelba mi blika, od telovo...strasta tebe malecka te vika......i, nemam nikoj osven nokta i praznava flasha...nikoj kraj mene......za uteha...Begajte...demoni, od dushava moja...blagoslovi me boze...zashto nezen sum vo bolkata moja...moeto stradanie......i, umira kopnezot posleden, zakopan dlaboko vo mene...da ti se doblizam...Poslednata solza nad mojot grob ako treba ke ja dadam...a, te drzam za raka, tolku si topla, a jas studen, mraz...do sonchevite zraci...Povtorno den po den...nok za nok...da ti se doblizam......nekoj drug, neka te ima cela...da ti se doblizam...zaboravi me ... maleckaaaaa.....jas nema da sum tamu, do tebe, a koga ke ostaresh...nema da me pomnish.

Ти благодарам...затоа што направи нешто навистина значајно во оваа тивка ноќ...кога би се нашле еднаш на истата страна...можеби ќе испадне некое совршенство како ова погоре напишаново..Ако барем малку ти значи како што на мене ми значеше кога го напишав би била навистина среќна и задоволна со себеси...се остава на времето каде ќе ме однесе...со или без тебе во сеќавањата...
Ти благодарам

Соба на осаменост

Крв. Зар само тоа остана?
Толку ослабена од силата на сонцето
Затемнета од пропаста на осаменоста
Ги затворам очите, не гледам!

Нема спас. Заблуда е
Солзите нема да го измијат овој гнев.
Плачам, се смеам, умирам
Живеам, како да сум мртва!

Не чувствувам, не те чувствувам
Срце мое кое бездушно тропа
Запри и ќе те сакам
Ќе се сакам себеси!

Молк, а во него јас
Ги отворам очите и го гледам рајот.
Светлина, ангели, пламени
Колку е болен овој ум!
Тука запирам!

Te zamrznav vo srceto
onaka kakva bese koga najveke me sakase,
a tebe... tebe,
ne te prepoznavam.
Taa sto ja sakam
ne ja povreduvam,
zosto e pogolemiot del od mene,
a koj udira po sebe i saka da go boli ?
Ti me povreduvas
i vecno ke me boli
a niti ke imam sila nekogas da prostam,
zosto iskrvarev premnogu
tuginko sto ne te prepoznavam.
Sekogas ke mislam na taa sto bese
vo mislite ke ja baknuvam
i sekade ke ja prepoznavam,
vo sekoe drvo, sekoe zrnce pesok
sekoe utro so radost docekano.

Заблуди

Како чкорче од кибрит сум,
недоглед што сака да осветли,
а го мрази својот пламен
оти го гламјосува без жал.

Ги туткам во дланки
јануари, февруари и март,
мислејќи дека го омеѓувам времето
додека кинам листови од календар.

Душата ми е отапено дрво
што води љубов со ножеви,
изобличени вистини и
реплики од стари филмови.

Штом мојата свеќа
започне да блудничи со ветрот,
ќе оставам зад себе свет
кој се убива со заблуди:

Ако некој те удри
по едниот образ,
ти сврти му......
.................
.................
уште посилна шлаканица.



Изменето од Quentin - 18.Март.2008 во 23:08

Мојот рај

Еден ден ќе танцувам
со облаците околу месечината,
ќе се венчам со Сонцето
под шарената ѕуница
на изгрејсонце.
Ќе заспивам на меките облаци
а тивкиот ветар
ќе биде моја мека покривка.
Заедно со изгубените души
ќе се капам
во срцето на универзумот,
ќе ја измивам нечистотијата
во изворот на љубовта.
Со пчелите од цвет на цвет
ќе собирам сладок нектар,
и ќе пеам во ритамот
на последните воздишки.
Ќе го соблечам телото од мене
животот мој ќе го фрлам во огништа да гори,
ќе го облечам фустанот на вечноста
и боса ќе чекорам по патот на среќата.