Библијата и Археологијата

Прочитај ја Библијата, па ќе дискутираме кој како ја сватил. А до тогаш, ќе се правам шизик

Изменето од EvAngelos - 17.Март.2008 во 11:57

Вака мило. Вреѓај ти колку сакаш, ако тоа тебе те исполнува - само  напред!

Изменето од EvAngelos - 17.Март.2008 во 12:02

tofu напиша: Да, Исус = филозоф. Велам дека Исус немал натприродни моќи затоа што не верувам во легенди. Како што реков, Библијата ја сметам за книга полна со легенди за еврејскиот народ!

“Budući da su mnogi pokušali srediti pripovijedanje o događajima u koje svakako vjerujemo, kako su nam ih predali oni koji su od početka bili očevici i sluge Riječi, učini se i meni dobro, pošto imam savršeno razumijevanje svega od početka, da ti ih napišem po redu, preuzvišeni Teofile, da se osvjedočiš o sigurnosti onih stvari kojim si se naučio.” (Luka 1, 1-4)
Tuka avtorot istaknuva deka nikoj od Apostolite svoeracno ne napisale evangelie.

Duri i ovaa tvoja predpostavka da e tocna, ce te prasam samo edono si gi cital li Ilijada i Odiseja od Homer???

Кој од наведените личности не бил Христов апостол: a) Матеј  б) Марко  в) Вартоломеј  г) Јован

Nitu eden.

Spored Evangelieto po "Matej" stoi:


“I kad Isus pođe odatle dalje, On vidje čovjeka gdje sjedi na carini po imenu Mateja i reće mu: ‘Hajde za mnom!’ On ustade i pođe za njim.” (Matej 9, 9)

Da go ima pisuvano ova matej bi stoelo: "I koga Isus dojde,me vide mene i mi rece ajde so mene i jas stanav i otidov"
Ova e ocigleden dokaz deka Matej ne e avtor na evangelieto. Druga rabota.
Spored evangelieto po Matej,sekoj Isusov a.s citat e tolku dolg sto nemozno e da go iskazal vo edno sedenje.
Sovetot upatite koi im gi daval vo desettoto poglavje se tolku dolgi... pa i sestoto i sedmoto poglavje,negovoto grdeenje na persijancite.... itn.

Po Marko... ednas napisav eden text na edna tema tuka:

Svi se istoričari slažu da Marko nije bio jedan od apostola. On je možda je bio interpretator apostola Petra. Papias (Paypas) kaže, “Marko je bio Petrov prevodilac. Marko je zapisao riječi i djela Isa alejhisselama onako kako ih se mogao sjetiti. Ali on nije ispravno poredao riječi i djela Isa alejhisselama koje je napisao. Jer, on ih nije nikada čuo direktno od Isa alejhisselama, niti je ikada bio sa njim. Kako rekoh, Marko je samo bio Petrov prijatelj. Da bi napisao knjigu koja sadrži njegove razgovore sa Petrom i riječi Isa alejhisselama on prepričava događaje na jedan slučajan način, birajući pravo vrijeme i zgodno sijelo za svaki događaj koji treba da ispriča. Mi iz ovoga razloga ne bi trebali optuživati Marka što je napisao izvjesne dijelove svoje knjige na način kao da ih je naučio od svog učitelja Petra. Zato što Marko nije smatrao važnim da zapiše što je prethodno čuo, prije nego što zaboravi ili promjeni bilo koje dijelove.” Rani hrišćanski učenjaci su svakodnevno pisali objašnjenja za Jevanđelje po Marku. Iren, jedan od njih, kaže, “Marko je nakon Petrove i Pavlove smrti zapisao ono što je prije napamet naučio.” Kalman iz Aleksandrije kaže: “Petrovi učenici su tražili da Marko napiše svoje Jevanđelje još dok je Petar bio u Rimu. On je to učinio. Petar je čuo za pisanje knjige. Ali, on nije rekao bi li on trebao napisati knjigu ili ne.” Istoričar Eusebius kaže: “Kada je to Petar čuo on je bio zadovoljan ovim naporom njegovih učenika. On je naredio da ga čitaju u crkvi.” Pa ipak, Jevanđelje po Marku izgleda prije kao imitacija Jevanđelja po Mateju negoli kao Petrove poslanice. Prema tome, knjiga, za koju Paypas kaže da je Marko napisao mora biti neka druga knjiga a ne postojeće drugo jevanđelje. Sedamnaesti i osamnaesti stih šestog poglavlja, Jevanđelja po Marku kaže: “Jer ovaj Herod (Irod) je zapovjedio da uhvate Jovana i da ga, svezana u lance bace u tamnicu, radi Herodijade, žene svoga brata Filipa, koju bijaše uzeo za ženu, jer mu je Jovan govorio: ‘Nije ti dopušteno imati ženu svoga brata.’” (Marko 6, 17-18) Ovo je potpuno netačno. Zato što je u petom poglavlju osamnaestog toma Eusebiusove istorije jasno napisano da je ime Herodijadinog muža bilo Herod, a ne Filip. Ova ista greška se takođe nalazi i u Jevanđelju po Mateju. U stvari, prevodioci, koji su napisali arapsku verziju koja je redigovana 1273/1821. g.n.e. su 1844. promijenili ovaj stih i, iz Jevanđelja po Mateju i Luki, izbacili riječ “Filip”, iako ona postoji u prijevodima iz drugih godina. Opet, dvije izjave, u dvadeset petom i dvadeset šestom stihu drugog poglavlja Jevanđelja po Marku, glase ovako: “On im odgovori: ‘Zar niste nikad čitali što učini David kad bi u nevolji i skupa sa svojim pratiocima ogladnje? Kako uđe u Allahovu kuću pred Abijatarom poglavarom svešteničkim te kako jede postavljene hljebove, koje je dozvoljeno jesti jedino sveštenicima, i kako ih dade svojim pratiocima?” (Marko 2, 25-26) Ove izjave su pogrešne i netačne iz dva razloga: Prvo: U to vrijeme je hazreti Davud bio sam. Sa njim nije bio niko. Drugo: U to vrijeme poglavar rabina nije bio Abijatar nego možda njegov otac Ahimlik. [Članovi Skupa “Sedamdesetorice”, koji upravlja jevrejskim poslovima, se nazivaju rabini. Njihovi sveštenici (vaizi) se nazivaju pisari.]

Luka:

Na samiot pocetok vo evangelieto "po luka" pisuva:

“Budući da su mnogi pokušali srediti pripovijedanje o događajima u koje svakako vjerujemo, kako su nam ih predali oni koji su od početka bili očevici i sluge Riječi, učini se i meni dobro, pošto imam savršeno razumijevanje svega od početka, da ti ih napišem po redu, preuzvišeni Teofile, da se osvjedočiš o sigurnosti onih stvari kojim si se naučio.” (Luka 1, 1-4)
Tuka avtorot istaknuva deka nikoj od Apostolite svoeracno ne napisale evangelie.

Jovan:

Kako je poznato sve do pojave četvrtog Jevanđelja, koje se pripisuje Jovanu, Isa alejhisselamova vjera se nije razlikovala od Musa alejhisselamovog Zakona (vjerskih propisa). Ona se temeljila u svim svojim vjerovanjima na principu tevhida (da je Allah jedan). Jevanđelje po Jovanu je bilo to, koje je prvo pomenulo riječ trojstvo, to jest tri uknuma, i odovelo u zabludu one koji su vjerovali Isa alejhisselama, na taj način što je ubacilo u njihovu akidu [vjerovanje] doktrinu o trojstvu (vjerovanje u tri boga, ilaha). Mi smo prethodno naveli citate o Jevanđelju po Jovanu iz knjiga ranih vjerskih ljudi, hrišćana. Ovu knjigu nije napisao Jovan (Ivan, Juhanna), Zebedejev (Zejdov) sin. Nju je poslije drugog stoljeća napisao jedan nepoznati autor. Savremeni evropski istoričari, orijentalisti, su to dokazali raznim dokazima. Prvi dokaz: Na početku Jevanđelja po Jovanu ovako piše, “U početku bijaše Riječ, i Riječ bijaše kod Allaha dželle-šanuhu - i Riječ bijaše Allah.” (Jovan 1, 1) Ove riječi su suptilne stvari nauke koja se zove ilm-i kelam. One ne postoje ni u jednom drugom jevanđelju. Da je Isa alejhisselam izgovorio ove riječi one bi se takođe nalazile i u drugim jevanđeljima. Prema tome, njegov autor nije apostol Jovan, već neko drugi, neko ko je u rimskoj i aleksandrijskoj školi studirao Platonovu filozofiju o tri hipostaze (uknuma). Ovo ćemo malo kasnije protumačiti. Drugi dokaz: Pisanje o bludnici, od prvog do jedanaestog stiha u osmom poglavlju Jevanđelja po Jovanu, su pobile sve hrišćanske crkve i rekle da ono ne pripada Indžilu. To znači ili da je autor sakupio sva jevanđelja na koja je naišao dodavajući im još mnoge druge stvari koje je tu i tamo našao, ili je neko nakon njega dodao ove stihove. Prema prvom slučaju, autor je napisao jednu zbirku u kojoj nije razlikovao istinu od neistine, tako da se zbirka, koju je napisao, sastoji od neprihvatljivih stvari. Prema drugom slučaju se mora priznati da je ovo jevanđelje interpolirano. Ono u svakom slučaju ima sumnjiv postanak i ne zaslužuje vjerovanje. Treći dokaz: Ovo jevanđelje nema u sebi izvjesnih primjera, događaja, i čuda koja se nalaze u drugim jevanđeljima. Ono u sebi sadrži puno stvari koje ne postoje u drugim jevanđeljima. Epizode kao što su Luazerovo proživljavanje, mijenjanje vode u vino, njegovo (Isaovo) povjeravanje njegovog dragog učenika i njegove majke jedno drugom, postoje samo u ovom jevanđelju. Ovih epizoda nema u drugim jevanđeljima. Kasnije ćemo o ovom dati opširne podatke. Četvrti dokaz: Ni Papajs ni Justinijan, među ranim hrišćanima, ne spominju da su vidjeli ovo jevanđelje. Naročito Justinijan, koji je priznao da autor Jevanđelja po Jovanu nije apostol Jovan, nije rekao ništa o ovom jevanđelju. Peti dokaz: Način izražavanja u pripovijedanju sakupljenih događaja u druga tri jevanđelja je potpuno drukčiji od stila govora koji je upotrijebljen u Jevanđelju po Jovanu. Na primjer, u druga tri jevanđelja Isa alejhisselam, kao učitelj koji želi da poduči narod, ne odobrava Farisijevo licemjerno ponašanje. On naređuje čišćenje srca, približavanje Allahu dželle-šanuhu, ljubav prema ljudima, formiranje lijepog ponašanja i zabranjuje naklonosti koje su suprotne Musaovom alejhisselam zakonu. Njegova učenja, i savjet ljudima je jasan, prirodan, i svako ga može razumjeti. Iako su ova tri Jevanđelja u izvjesnim svojim pripovijedanjima u međusobnoj kontradikciji, ona, koja se međusobno slažu, se izgleda baziraju na istom izvoru. S druge strane, Jevanđelje po Jovanu sa njima nema nikakve sličnosti. Ono uzima jedan potpuno drukčiji stil, i u svom pripovijedanju, i u odnosu na Isa alejhisselamove moralne vrijednosti (ahlak), i u njegovom načinu ponašanja. Isa alejhisselam je u ovom jevanđelju predstavljen kao čovjek koji zna grčku filozofiju i čiji elegantni i elokventni jezik više izražava njegovo lično plemstvo nego vrline kao što su strah od Allaha dželle-šanuhu i lijepe moralne karakteristike (ahlak). Način izražavanja koji je u njemu odabran nije mesijski stil, koji narod upotrebljava, već rječnički i sintaksični koji je specifičan za aleksandrijske škole. Njegove izjave, koje su jasne i razgovjetne u druga tri Jevanđelja, su u ovom jevanđelju dvosmislene. Ono je puno dobro organizovanih ponavljanja, većinom sa važnim duplim značenjima, koja su aranžirana na jedinstven način. Stil koji je upotrijebljen u Jovanu, umjesto da privuče nečije srce, radije podstiče njegova osjećanja poricanja i mržnje. Da se je ovo jevanđelje pojavilo najednom, u skorije vrijeme, nakon što je negdje bilo sakriveno, niko ne bi povjerovao da ga je napisao jedan od apostola. Pošto je ono stoljećima poznato, hrišćani nisu u stanju da shvate ove čudnosti. Šesti dokaz: Ovo jevanđelje ima više grešaka. Na primjer, pedeset prvi stih prvog poglavlja Jevanđelja po Jovanu glasi, “I reče mu: ‘Zaista, zaista, vam kažem vidjećete otvoreno nebo i anđele Allahove gdje uzlaze i silaze k sinu čovječijem. (Jovan 1, 51) U stvarnosti, ove Isa alejhisselamove riječi, su se desile nakon njegovog krštenja u Erdenskoj vodi i silaska svetog Duha (Ruh-ul-kudsa). Poslije toga niko nije vidio ni otvaranje nebesa, ni silazak meleka (anđela), na Isa alejhisselama. Trinaesti stih trećeg poglavlja ovog Jevanđelja glasi: “I niko se nije popeo na nebo osim onaj koji siđe s neba, to jest, sin čovječiji koji je na nebu” (Jovan, 3-13) Ovaj stih je netačan iz nekoliko razloga. Prvo: Dio koji je interpretiran frazom “to jest” je kasnije ubačen. [U biblijskom engleskom jeziku, “even” znači “to jest”.] Ovaj stih je na taj način promijenjen. Zato što prvi dio stiha glasi, “I niko se nije popeo na nebo osim onaj koji je siđe s neba.” Međutim, autor ovog Jevanđelja je, ili jedan od njegovih urednika, ubacio objašnjavajuću riječ da istakne činjenicu da se i čovječanstvo, to jest Isa alejhisselam, podrazumijeva ovim stihom. Pažljiva opservacija će odmah pokazati da je ova riječ ubačena. Zato što, kada odvojimo prvi dio stiha od ove objašnjavajuće riječi, njegovo značenje postaje jasno, “I niko - osim meleka (anđela) koji su sišli na zemlju - neće uzaći na nebesa.” Na ovaj način se poriče činjenica da hazreti Isa nije sišao s nebesa nego ga je začela hazreti Merjem preko svetog Duha [Džebraila alejhisselam], i podvaljuje da je, “S neba sišao čovječiji sin”. Osim toga, moraće se takođe odbaciti i to da je Isa alejhisselam bio na zemlji a ne na nebesima, jer on kaže, “sin čovječji koji je na nebesima”. Šta više, nemoguće je da je Isa alejhisselam istovremeno rekao oboje, to jest i “onog koji je sišao s neba”, i “koji je na nebu.” Drugo: Isto tako nije tačan ni početni dio ovog stiha. Zato što dvadeset četvrti stih petog poglavlja u Knjizi Postanka i jedanaesti i dvanaesti stih drugog poglavlja Druge knjige o Kraljevima kažu da su se takođe i Henok (Ahnuh) i Ilija (Ilja) alejhimusselam popeli na nebo. Dakle, nema nikakve sumnje da je ovaj stih interpoliran.

Poveke:
http://www.bibladhek*rani.com/BOSANSKI/ANALIZA.htm

Ete ti arheologija i istorija! malce za promena!

Вилијам Бејкер

 

Бивш археолог на Средниот Исток и американски професор по историја на древноста, во неговата книга „Повеќе заеднички работи отколку што мислите: мостот помеѓу исламот и христијанството“, за исламот, помеѓу останатото, пишува:

„Многу малку христијани знаат дека пратеникот Мухамед (Божјиот мир нека е над него) верувал дека Исус и Мојсеј беа најважните преносители на Божествената објава за човештвото... Муслиманите имаат обврска да го следат добриот пример порано спомнат во Библијата... Како што веруваат христијаните дека Новиот завет е дополнување на Стариот завет на јудаизмот, така и муслиманите веруваат дека исламот и к*ранот се последното надополнување на двете книги и Мухамед (Божјиот мир нека е над него) е последниот Божји пратеник.“[1]