Извадоци,исечоци,цитати

Писмо

Најмил мој,

Во Итака се живее исто
како и пред да заминеш.
Моќните владеат,
бедните работат.
Во палатите тече мед и млеко,
по улиците крв и кал.
Во твојот дворец
секој ден се пие, јаде и лумпува.
Ми велат батали го него,
белосветски патник,
пустиник, осаменик,
неблагодарник.
Со вештерка спие,
се арџи, се пусти,
те заборавил сосема.
Избери друг 
да ти биде топла постелата,
да не ти изјалови утробата.
Ноќе од срцето си парам конци
дење пак ги зашивам.
Те оплакувам по старски
од мерак боледувам
и којзнае зошто
очекувам од овој љубовен копнеж
еден ден да свенам.
А сепак 
слепиот ми отпеа
дека еден ден 
ќе се вратиш.

Извадок од Житие на нашата љубов од Елизабета Баковска.

"...Колку е убаво да седиш дома,кога на двор врне дожд и кога знаеш дека во твојот дом нема тешки и здодевни луѓе..."

             Збогум!


“Те мислам, проклет да си”
“Од ум не ми излегуваш…проклета една”
“Телото, телото по тебе ме боли”
“Каде што си ме допрела како модринки да носам”

“Те сонувам, потем како болна сум цел ден”
”Некогаш не сакам да се разбудам Ана”

”Кога замижувам здивот ти го сеќавам на кожа”
”Косиштето врз лицево уште ми спие”

”Се вртам по луѓе на улица, сите на тебе личат”
”Многу црвенокоси низ градов се накотија”

”Ми недостасуваш, знаеш? ”
”Ништо повеќе не е исто, знаеш? ”

”Имам ужасни главоболки, железни ми се мисливе”
”Ме стегаат градите, срцево стапнато ми е”

”Каде згрешивме? ”
”Каде згрешивме? ”

”Можно е премногу да се сакавме? ”
”Можеби еден по друг прегоревме”

”Времето ми е застанато, напукнат е денот”
”Ноќите ме дробат како испукан ѕид”

”Ме болиш чоек…ме болиш”
”Не сум веќе ист, не сум”

”Ти го избришав бројот од секаде, освен од умот”
”Дур возам ти го повторувам телефонот за да не го заборавам бројот”

”Ма и од ова ѓубрево тука те блокирав”
”Знаеш како велат-не е љубов ако не сте се блокирале”

”И сега што? ”
”И сега како понатаму Ана? ”

”Те сакам”
”Те сакам”

”Збогум”
”збогум”

“Книгите се бездни: кога чита, секој чита на онаа длабочина или височина на која се кренал духот.“

Венко, од Папокот на светот

Мислејќи дека нешто решава си плетеше метални синџири и си изгради ѕидини. Се бранеше од љубовта. Се одалечуваше од луѓето и ја исуши таа нејзина лековерност.

Јаневска Марија

Одеше сосема отсутна, замислена, по единствената права улица во градот.

"Зборовите,без оглед на тоа дали се изговорени или останале неизговорени во форма на мисли,имаат моќ да хипнотизираат.Во нив лесно се загубувате,станувате хипнотизирани и почнувате да верувате дека кога на нешто ќе му препишете име,тогаш знаете што е тоа.Факт е дека не знаете.Само сте ја прекриле мистеријата со име.Ни птицата,ни дрвото,дури ни обичниот камен не може да се познаат во целост,а камоли човечкото суштество.Тоа е затоа што имаат недоловлива длабочина".