Хиперактивни деца

mamamd
moram da ti priznaam deka tvoite temi se edni od najinteresnite i najprofesionalnite na forumov. procitav so intertes se, od vovedot do posledniot komentar i voopst ne mi e zal za vremeto st go izgubiv - popolniv edna dupka vo moeto obrazovanie. da si ziva i zdrava za mnogu godini

Знам за што зборуваме 

Децата нормално ќе делуваат ’’воспитано’’ и ’’како треба’’ после медикаментите, бидејќи се- стонирани, народски да кажеме, нели
Сите сме бубачиња после дијазепамче.

Освен ако во позадина има невролошки или моторен проблем- категорично сум против лекови. А верувам дека најчесто лекарите баш инстант го решаваат тоа, и кога проблемот е само, а и најчесто- психолошки. Тоа станува наше секојдневие, голем проблем, начин за инстант решенија, и не води кон ништо добро. Човек само го маскира, прикрива проблемот за одредено време...и се отуѓува од себеси, наместо да се соочи со себе. Да бидам искрена, пишувам за ова бидејќи ме загрижува овој момент не само во врска со децата, туку општо и кај нас. 

Апчето нема да му ја даде токму на ова хиперактивно дете потребната внатрешна сила да се бори со светот, можност да ги изрази своите емоции, лутината, бесот, и сл, да се почувстува себеси.

Изменето од Kali - 06.Јануари.2011 во 17:41

Ова е ужас како повеќето работи ги решаваме со - лекови.
Тоа е американскиот начин, модерниот начин, и најлесниот начин.
И најпогрешен според мене.
Штом му дадат лекови, ништо друго нема да направат за него, со него и со неговото семејство.
И кога ќе порасне, детето проблемите ќе си ги решава со хелекс и дијазепам.

Од ’’лекови’’ за овој проблем, признавам само - Б комплекс.

ХИПЕРАКТИВНИТЕ БРЗО ОСТАРУВААТ. ЖИВОТОТ СЕ КОНЗУМИРА НА ТЕНАНЕ.

Poveli i drug pat...

Jasno i e deka Makedonija e golema kako dva kvarta na Njujork i deka ima desetina od nivniot prihod, no toa ne me uteshuva koga kje razberam deka prosvetniot sistem ne e postaven kako shto treba i ne raboti za potrebite i dobrobitta na decata, tuku na partiite i nivnite chlenovi... kako vprochem i s'e drugo makedonsko.

Znam deka uchilishteto se koristi kako gradinka za da mozhat roditelite da odat na rabota, znam deka prosvetniot kadar ne e sostaven samo od lugje koi se rodeni da bidat uchiteli, znam deka tamu se pikaat partijski aktivisti, znam deka maka se machi za obezbeduvanje lichen dohod na personalot, a da ne zboruvam neshto povekje, znam... znam mnogu raboti, no ne razbiram kako site tie partijci, koi se roditeli na decata vo takvite uchilishta, gazat preku svoite cheda ne mislejki deka taka neguvaat idni intelektualni i duhovni invalidi koi kje pretstavuvaat pretezhok tovar za opshtestvoto.

mamamd , hiperaktivnite deca ne se nekakva retkost vo nastavata kaj mene. Prosechno ima barem po edno takvo dete po odelenie, kako shto ima i deca so autizam i disleksija.

Najchesto roditelite ne se svesni za sostojbata na deteto pred toa da pojde na uchilishte i pred da im bide svrteno vnimanie od uchitelot i direktorot. Obichno uchitelot vednash go kontaktira direktorot za vakvite deca, direktorot povikuva psihijatar vo uchilishteto koj go testira uchenikot i potoa svikuva sostanok vo koj uchestvuvaat toj, uchitelot, psihijatarot i roditelot.

Vakviot sostanok e kritichen za soochuvanjeto na roditelot so realnosta na negovoto dete. Za zhal, najchesto e negativen zatoa shto retko koj roditel saka da si priznae deka negovoto dete ima potreba od struchna pomosh.

Inaku, dozhnost na direktorot e da obezbedi specijalna struchna pomosh od poseben pomoshnik na uchitelot koj treba na chasovite i na uchilish*te odmori postojano da bide nadzor za vakvoto dete. Ostanuva do roditelot da pobara struchna psihijatrijska i psiholoshka pomosh nadvor od uchilishteto.

Koga vo uchilishteto ima dovolen broj vakvi deca togash se formira posebno odelenie samo za niv. Tamu raboti nastavnik so specijalna obuka za vakvi sluchai i nemu mu pomagaat nekolku pomoshnici. Dolku nekoe dete e potezhok sluchaj, a vo negovoto uchilishte nema uslovi da mu se dade specijanata pomosh ili toa ne mozhe nikako da se socijalizira so ostanatite deca (predizvikuva postojani raspravii i tepachki), togash se prefrla vo uchilishte vo koe vekje postoi specijalna paralelka za takvite kako nego.


Inaku, za medikamentite... ako deteto deluva pospano i nezinteresirano pod dejstvoto na ovie lekovi toa znachi deka dozata shto ja prima e previsoka. Poentata e deteto da ne se napravi zombi, tuku negovata hiperaktivnost da bide stavena pod kontrola. Struchno lice, so iskustvo od ovaa problematika, kje pochne so najmala doza od eden medikament i potoa graduelno kje ja zgolemuva dodeka ne pogodi soodvetno izbalansirano odnesuvanjeto na deteto. Dokolku toa ne mu uspee so eden medikament kje proba drug. Ponekogash ova bara podolgo vreme, no ne smee da se prekini samo zatoa shto eventualno nema vednash da gi dade sakanite rezultati. So vreme medikamentite se menuvaat zatoa shto so nivnototo rotiranje se izbegnuva naviknuvanje na teloto i potreba za zgolemuvanje na dozite.

Od razgovor so zhena mi znam deka taa e prijatno iznenadena od odnesuvanjeto na hiperaktivnite deca koi primaat soodvetni dozi na lekovi. Spored nejzinite izjavi, tie ne mozhat da se prepoznaat vo sporedba so onie denovi koga nivnite roditeli zaboravaat da im gi dadat potrebnite apchinja.

Zlatnik напиша: Мои многу блиски луѓе имаат едно дете кое (иако не сум психолог) можам да речам дека спаѓа(ше) во оваа група на хиперактивни деца. Сега детето е VII одд. и е релативно посмирено. Додуша сега помалку имам контакт со него, но сепак веднаш може да се примети дека не е како што беше до пред 2-3 години. Тогаш детето дојде до тој степен да разлутен од расправијата (а изгледа имало и тепачка со некое друго дете), отишло дома и посегнало по кујнскиот нож. За среќа, во тој момент мајка му била дома и го спречила во својата намера. Кутрата, толку беше вознемирена, што не кажа ниту на својот сопруг, бидејќи овој би го „скршил“ од ќотек. Тогаш и’ предложив да го однесе кај еден мој стар куќен пријател - психијатар. Во контекст на ова мое пишување би ве запрашал, дали некој од вас знае (од лично искуство или од искуство на некои свои блиски или од некоја студија ...) до кога се манифестираат синдромите на ADHD? И, што се случува со таквите деца во подоцнежниот период т.е. кога ќе станат млади или возрасни? Е сега, би сакал овој проблем да го претставам преку еден виц, кој иако на малку хумористичен начин го претставува проблемот, сепак во суштина ја кажува реалната ситуација која може да произлезе: Мајка го носи своето дете кај Фројд и му вели: - Докторе, малиов ми е многу немирен, не слуша, постојано се расправа со децата ... - Колку години има, ја прашува Фројд - Пет! - Аха, пет ... Добро, видете госпоѓо, тоа е нормално во негови години, не треба да се грижите ... - Но докторе, вели мајката, ова неговово е претерано, само се кара, се расправа, цело време само зборува и се тепа, секогаш тоа сака да биде прво кога си игра со другите деца, сака само него да го слушаат ... - нема проблем ... ја утешува Фројд ... ви реков, тоа е нормално и со тек на време, кога ќе му помине пубертетот, ќе стане здрав и нормален човек! - Мајката, иако растревожена сепак посмирено му вели на Фројд: „ Добро, штом вие така велите ... Довидување господине Фројд“! - Довидување госпоѓо Хитлер!

vicot..........