Инклузија на деца со ПОП во редовните учи

не сум во тек со темава, ама според мене најлогично е за сите деца кои имаат посебни потреби, психички или физички да имаат посебни училишта поради многу причини
воопшто не е дискриминација и е прифатливо

И како дополнување- како човек и како просветен работник секогаш сум ја застапувала тезата дека моите ученици МОРАМ да ги научам да ги прифаќаат децата поразлични од нив и затоа такаречи во секоја генерацијапокрај триесетина од редовната (иако и меѓу нив има дечиња со најразлични емоционални и психички проблеми за кој никој освен јас не мрднал со мал прст) сум имала по едно до две дечиња со ПОП, нормално не со тешка ретардираност.
За да разберете зошто толкав револт кон оние кои не си ја работат својата работа(таканаречените стручни служби а во нив ги вбројувам и дефектолозите затоа што и тие тераат по урнекот на првиве)  еве неколку сегменти од работа во паралелка во која има дете со ПОП (нормално ова не е генерално за сите-во зависност од дијагнозата)
1. Таман се почнало со работа и е мир-сите се ангажирани-часотго  прекинува детето до кое седи детенцето и ве информира дека се покакало (кај многумина не се развиени чувствата  за физиолошките потреби). Се прекинува часот, се бара родителот по телефон, многупати ако подолго време го нема детето се пресоблекува и забришува. И додека сето тоа заврши часот отиде, многупати дечињата меѓу себе се степале, скинале лист од тетратка, па отиде уште еден во смирување и изигравање арбитер во надминување на настанатиот конфликт додека се среди проблемот за кој другите (стручните служби) не ни знаат дека се случил оти во најголем случај и ги нема во училиштата-негде се на “обуки“ отиде и вториот час
2. Таман се почнало со  објаснување 9+2 ееее ве прекинува детенцето со довикување два...два...два...лесно му е за изговор па го повторува а другите дигаат глава и една група со прстето на уста му довикува шшшшшшшшшш, а друга група се смее.На детенцето му станува интересно па почнува наизменично да повторува шшшшшшшш....дваааа и да се сме.Поминува време додека се воспостави ред, ѕвончето немилосрдно го прекинува часот-па собирањето со премин останува за наредниот час со молби до бога да не се повтори истото и ризикот родителите на останатите деца да не налутат и почнат  еден по еден да ги испишуваат и префрлат во друга паралелка бидејки и колку да се хумани и полни со разбирање сепак не сакаат часовите на кои децата треба да учат да пропаѓаат.
3.На час по физичко-растрчаните дечиња силно викаат, навиваат за своето другарче кое ја изведува вежбата, се весели и наеднш сето тоа го прекинува силно вриштење бидејки детенцето се исплашило од галамата. Поминува време во смирување на расплаканото и вознемиерно дете, но и на оние кои се лути (и веќе не се толерантни зошто секогаш НИМ мора да им се прекинува вежбата кога е најинтересно, кога им дошол редот да покажат колку силно можат да трчаат, прецизно фрлаат топка....)
А само треба, со детенцето да има родител, дефектолог, психолог па кога доаѓа до прекин заради некоја непредвидена ситуација наставникот да продолжи со децата а дефектологот, родителот, психологот, педагогот да поработат со детенцето со ПОП. Само тогаш нема да страда никој, детето ќе биде интегрирано, останатите деца нема ни криви ни должни да прекинуваат со работа, нема да бидат оставани сами на час,нема да има револт, лутина, испишувањ и префрлање во друга паралелка.
Малку треба- мнооогу малку- сите да си ја работат работата за која земаат плата. Само толку.

Проблемот може ммногу едноставно да се реши и треба да се реши еднаш засекогаш, треба да се изградат образовни установи за децата и возрасни со посебни потреби и да се вработи соодветен кадар и да се изготви план за настава и да се испечатат образовни материјали.

Изменето од Glenn - 02.Јули.2011 во 21:08

mamamd напиша: Сега <span id="_ctl4_dtlArticles__ctl5_lblTimeTitle1">Нема донатори за децата со посебни потреби</span>                               , ама за нова година ко ке се заредат со куп новинари околу себе и со пакетчиња, лелеее што сликање ќе направат

Zdr. jas sum profesor po stranski jazik vo sredno uciliste i se soocuvam so problem kaj dete so POP.Imeno deteto e gluvo i nemo, i komunikacijata e mnogu teska, no problemot e sledniot:majkata na deteto ne saka da prifati bilo kakov tremin"inkluzija" za deteto,i saka deteto da ima isklucitelno visoki oceni (4 ili 5), i sekoja druga ocena, koja e vistinska i realna za negovoto znaenje ,( barem za mojot predmet,) za roditelot e maltretiranje i neprifakanje na ucenikot od moja strana. Ova se slucuva i pokraj mojata sorabotka so niv :i gi davam predhodno prasanjata da gi nauci doma i od niv dobiva nekolku za odgovor,(ova mi bese sugerirano od roditelot i prosveten inspektor), no taa i toa ne moze da go postigne da go nauci,dobiva edvaj 2. Jas do sega nemam raboteno so vakvi ucenici(od defektolog mi e kazano deka ovie deca ne ucat stranski jazik, ili barem ne dva stranski jazici) i site moi obidi da rabotam vistinski so ucenikot, toj nesto da nauci po predmetot, se minirani od roditelot zatoa sto nejze i e vazna ocenata , a ne vistinskoto znaenje na deteto.Smetam deka na deteto mu se nanesuva nepravda od strana na majkata so nasilnoto forsiranje da bide po sekoja cena vo normalno i redovono sredno uciliste Dali nekoj do sega imal vakov slucaj, bi me interesiralo kako postapil. Blagodaram.

Изменето од manuelakot - 02.Декември.2009 во 23:51

Проблеми имаат родителите, проблеми имаат училиштата со редовна настава, но проблеми имаат и специјализираните училишта. Мора да се заземе по категоричен став прво  околу категоризацијата на децата, институцијата која ке го врши тоа а потоа препорака за училиштето каде детето ке биде опфатено во образовниот процес.
Со приемот на дефектолозите ако децата бидат одделени во паралелки со кои ке работи дефектологот би било добро бидејки ке бидат тука, а ке учат според своите можности и со стручно лице.  Доколку бидат опфатени во редовната настава а дефектологот им посвети само по 1 час заради потребата од индивиуализацијата во работата со нив тогаш проблемот не е решен, односно проблемот пак се препушта на одделенските/предметните наставници бидејки психолозите во училиштата под образложение дека не се дефектолози (а тоа не се ни наставниците) одбиваат да работат со учениците со ПОП.  И додека дилемите траат, се носат неконструктивни решенија родителите талкаат од институција во институција
Два дефектолога нагледуваат сто осумдесет ученици со посебни потреби

лилице, ќе бидам доволно културна ОВДЕ да ти одговорам како на клеветата изречена во твојот пост против мене, така и на навредливото ЛП, со што сакам да ставам точка на мојата дискусија со тебе и да го окончам ова лудило што го направи на темава.

Прво, никаде не реков дека децата со ПОП се граѓани од втор ред, не искажав никаква навреда ниту дискриминација, напротив кажав дека нив им треба голема љубов.

Друго, инклузија (по ново) на деца со ПОП во редовно образование е АПСУРД сама по себе.
Со тоа се прави мечкина услуга на детето со ПОП. Наместо детето да учи во училиште прилагодено за неговите потреби, да научи колку толку да се осамостои (зашто родителите за жал не се вечни, и тие имаат рок на траење), да работи нешто во склад со своите способности, праќањето на детето во редовна настава, не само што ќе биде бесполезна во најмала рака за детето со ПОП, туку ќе биде штетна за него.

1. Значи, нема да научи ништо соодветно своите способности, ништо полезно што ќе му овозможи правилна перцепција на светот околу себе и стекнување хигиенски и општествени навики, изучување на некоја работа и слично...

2. Ќе биде изложено на погледи и потсмев (некои деца се немилосрдни) бидејќи нашата средина е таква-

3, доаѓајќи до факторот средина-тука лежи клучот.
Имено, ако прошетате малку по други држави ќе стекнете впечаток дека “тѕаму“ имаат многу ретардирани деца и возрасни...Но всушност не е така, процентот е ист (со некои исклучоци кои не се предмет на дискусијава), разликата е во тоа што ТИЕ таму не се срамат да ги изнесат своите деца/роднини со ПОП, а овде до скоро па и сега тоа се сметаше за срам, и затоа малкумина јавно ги претставуваа своите деца.
Една непомирливост со фактот, наместо прифаќање на вистината и давање најдобро од себе...

4. И секако, ќе им омета на другите во наставата.

Значи, НЕ за инклузија на деца со ПОП во редовни училишта, тоа не е начин за нивна социјализација.

Клучот во општествената инклузија на деца со ПОП е следниов:

*градење што посоодветни школи према степенот на ретардацијата,
*образување и запослување соодветен кадар по тие институции и училишта
*едукација на родител на дете со ПОП (околу прифаќање и однесување), а пред се, изнесување, претставување...а не криење и срамење. Прифаќање нови ставови, дека да се има дете со ПОП не е ни срам, ни грев, туку на извесен начин благослов-можност да ја пружи човек сета љубов и да ја покаже својата вера на дело, и да го разубави животот на детето со ПОП.
*едукација на средината околу прифаќање на лицата со ПОП како составен дел од средината, и зависно од степенот на ретардација соодветно вработување (да, да)
*организација на средби, семинари, повикување гости-стручњаци од дадена област, неформални дружења, излети, набавка на помагала (едукативни прилагодени содржини)....можности се безброј....

И на крај, зошто се вклучив на темава?
Почувствував дека имам што да кажам, пред се поради мојот животен позив и искуство, како и можности кои ми се укажале во животот да видам како тоа се прави во други земји, каде односот кон лица со ПОП е издигнат на далеку повисоко ниво, и кое искуство го имам преточено во научен труд.

Јас се повлекувам од оваа тема, а тебе и на твоето дете ви посакувам
секое добро