Што претставува монаштвото?

 evangelec напиша:

monasite gi pocituvam, bidejki se edni od retkite sto vistinski veruvaat. za zal, na pogresen nacin se krijat od iskusenijata. ako e taka lesno da se izbega od iskusenijata, zosto da ziveeme, koga so smrtta definitivno ke gi zagusime?

Искушенијата се пред се од внатрешна духовна природа, а не од надворешна природа. Ние водиме борба со „поднебесните духови на злобата“ и сопствената падната природа, а тие се присутни секаде каде и да одиме. Нашата борба не е со негативните општествени појави, независно што во нив тие поднебесни духови се изразуваат. Борбата која христијанинот треба да ја води е од духовен карактер, последично може да се одрази на социјално општествен. Независно од социјално општествениот ангажман таквата личност не го подобрува светот. Тоа останува без или со краткотраен ефект. Добрите дела се прават и од суета и уште повеќе го влошуваат карактерот, без да се знае тоа. Само во молитва и со духовна борба вистински се менуваме и тогаш го менуваме светот со своите активности, па дури и со самата своја појава. Сите ние влијаеме силно и со самата своја појава. Грешните влијаат негативно, осветените позитивно. Бидејќи целиот свет е поврзан. Оној кој духовно победува не е битно дали е виден од илјадници или условно кажано од никого. Тоа е сеедно. Дури и христијанинот кој се осветува во некоја пештера влијанието на неговата духовна победа му е исто како да се појавил на ударен термин на CNN. И обратно и оние кои се појавуваат јавно не влијаат посилно од оние кои се осветуваат тајно.

Матеј:
 6:6
Но ти, кога се молиш, влези во својата скришна соба и, откако ќе ја
затвориш вратата, помоли му се на твојот Отец, Кој е во тајност; и Он
Кој гледа рајно, ќе те награди јавно.

Кога јас се борам против некои искушенија, јас размислувам: не треба да размислувам и да се разочарувам од тоа како другите се однесуваат кон одреден проблем. Ако го победам тој проблем и тоа искушение, победило цело Христово православие. Ако паднам сум паднал само јас. Кога некој победил одредено внатрешно искушение, тој во допир со останатите му го пренесува издигнатиот стабилен дух, ако падне исто така влијае негативно на нив. Преносот може да биде со полн или делумен ефект, но тој пренос се случува.
Ако ние не размислувавме вака тогаш во што христијанството ќе се разликуваше од останатите светски идеологии. Како што сите светски идеологии се заинтересирани за освојување на физичкиот и општествениот простор, така и христијанството ќе се интересираше за освојување на просторот. 
Тоа е така бидејќи христијанството се интересира за освојување пред се на срцето, а потоа на умот и преку тоа на општеството. А не обратно.

Затоа и срцето е поставено на прво место, а разумот подоцна
Матеј: 22:37 А Исус му одговори: "Возљуби Го Господа, својот Бог, 1. со сето свое срце, и 2. со сета своја душа, и 3. со сиот свој разум; 

Марко: 12:30
Затоа возљуби Го Господа 1. со сето свое срце и 2. со сета своја душа, и 3. со
сиот свој разум, и 4. со сета своја сила!’ Тоа е прба заповед. 

Лука: 
10:27
Тој одговори и рече: “Возљуби Го Господа, твојот Бог, 1. со сето свое
срце, 2. со сета своја душа, 3. со сета своја сила и 4. со сите свои помисли; и
својот ближен како себеси!” 

Ние можеме да влијаеме на некого само ако го освоиме неговото срце, само тоа е трајно, другото е лажно и привремено. А тоа се прави со љубовно освојување преку Христовиот дух во нас, а не со мисловно убедување и освојување со зборовите, кое е само последично на првото и исто така при тоа поважен е преносот на духот вистина на зборовите отколку самата содржина на зборовите.

ОВА СЕТО ЗБОРУВА ЗА ДУХОВНИОТ КАРАКТЕР НА ВЕРАТА ВО ЕДИНИОТ БОГ, ВО ГОСПОД ИСУС ХРИСТОС. ТАКА ШТО МОНАШТВОТО Е НАЈХРИСТИЈАНСКИОТ ЖИВОТ НА НАЈХРИСТИЈАНИТЕ. ОДНОСНО...

Матеј
19:21 Исус му кажа: “Ако сакаш да бидеш СОВРШЕН, оди, продај го имотот свој и
раздели го на сиромаси, и ќе имаш сокровиште на небото; па дојди и врви
по Мене!”

Некој ќе праша тогаш каква смисла има, кога сите би станале монаси, светот би пропаднал бидјеќи не би имал потомство.
Одговорот е: Доколку би се случило тоа (кое е невозможно од познати причини) тогаш ние би се префрлиле во небесниот простор, без сите болки и страдања кои овој свет го очекуваат до крајот.

Оние најдобрите кои најмногу од сите го сакаат Бога и ближните, најмногу од сите влегуваат во духовната борба и така го подобруваат овој свет. Тоа влече кон монашки живот.
Оној кој ќе влезе во духовната борба тоа го искачува и го одвојува од светските елементи оплеменувајќи го светот онолку колку што ќе го прочисти сопствениот дух. Одвојувањето тогаш се случува природно и тие се повеќе го отфрлаат светското во светот, и светското во светот ги отфрла нив. Сите други добри дела меѓу луѓето се и треба да се последица на духовната напреднатост, во спротивно повеќе штетат отколку што користат. Замонашувањето е таков чин на одвојување од светското и целосно посветување на духовната борба.

Јаков 4  4. Прељубници, не знаете ли дека пријателството со светот е непријателство
спрема Бог? И така, кој сака да му биде пријател на светот, Му станува
непријател на Бог.
  5. Или, мислите ли дека Писмото напразно вели: "до ревност копнее за духот кој Го всели во нас?"

Сите овие стихови како и оние кои Маран Ата ги наброи сето зборува за духовниот карактер на христијанството. Повеќето од останатите неправославни верувања како и светски заразените, не можат да го сфатат монаштвото поради нивната недуховност. Впрочем зборот „духовност“ сите нив ги збунува. Станете православни христијани и ќе ви биде јасно.
Монашкиот живот не само што не е без искушенија туку е најтешкиот живот кој го избираат најдобрите меѓу нас. Тие се на фронталната линија на духовната борба. Од таа причина има и кои таа битка не ја добиваат.

†Господ со вас

Изменето од sard - 15.Септември.2008 во 10:20

Внеси реплика	страница <1 90 919293 94 97 >
Tweet