Дневник - во малку поинаква форма...

„Ја предизвикуваш несреќата“  - ми рече газејќи по парчињата од искршеното огледало.

Посакав да воздивнам  како нем одговор на прашањето кое не беше изговорено а сепак висеше во воздухот со својот искривен прашалник. Погледот ми заталка кон чепот на флашата со вино на прозорецот, ете ист таков чеп беше заглавен и кај мене некаде на половина пат од желбата и воздишката.

„Си помислил ли некогаш дека јас само сакам да го умножам на стотина парчиња она што го гледам во тоа огледало?“  - одговор на прашање со прашање, како борба на оган против оган ... Ајде да си играме – се насмеав во себе ....

„Не е  исто, никогаш и не може да биде“ – во гласот му играше крута сигурност – „Тие парчиња се делови од целото, сега се искривени, половични, нејасни ...“ . Одмавна со главата кога тонот му се покачи за една октава повисоко од шепот, како да го прпозна предизвикот.

„О но вака е далеку поубаво да се видиш себеси  - се насмеав зајадливо – ајде мило мое, состави ги пак, спој ги заедно, залепи ги. Ќе ти се допадне ли она што ќе го видиш повторно како цело? “

Го зедов графитот и продолжив да цртам. Одговорот ќе му ја изгори душата, си помислив. 

„Не трескај глупости, како може да биде исто, како може да биде цело ? Зарем нема погледот да бега секогаш кон пукнатините?! Не можеш да го излиеш за да ги избегнеш, ќе останат да се познаваат “ – му се спушти темна сенка на лицето, се соочи со признанието изговарајќи го гласно пред мене.

„Одразот останува ист, далеку поубав, прекриен со мрежата на нашето раѓање – НИЕ СМЕ ДЕЛОВИ“ – му ги оделив  последните зборови, секој го нагласив посебно  исто како да го цртав со замачкани прсти од црниот графит.

„Би сакал барем еднаш да можам да погледнам со твоите очи, тогаш се би било полесно“ – рече тивко приближувајќи се полека. Внимава на секое скршено парче, се плаши да не ја умножи болката.

„И кога би можела да ти ги дадам моите очи не би можел да го видиш она што го гледам јас. Ја немаш мојта душа, само таа може да црта разбирливо“ – го погледнав црниот графит во раката, токму така иронично ЦРНО ....

Ми помина со прстите меѓу градите, застана за миг и вдиша длабоко – „Тука, тука почнува твојот свет“  - Ја повлече раката толку брзо што секој би помислил дека се изгоре. Успеав да ја фатам и да ја вратам пак назад, но сега направив кружно движење со неа.

„Тука, тука завршува!“

Се насмевнав .... Болерото на Равел поворно почна ..... повторување!

„АРХИВА“

Бесконечна тишина,

Некогаш и ѕидовите стануваат претешки,

Претесни да соберат пајажини од заталкани мудрости,

Депо на неврзани мисли во застојан воздух.

Мириса на прашина,

Секој чекор создава нов облак од злато,

Заслепени сетила  бараат помош со мапа,

Изгубено – најдено не е битно, секако е мое!

Бакнежи со панделки,

Разделени по вкусови во убави пакувања,

Познати и незадржани со пројден рок,

Уште колку нови неоткриени ли има?

Разделени светови,

Како црно бели дирки на клавијатурата,

Со лепливи прсти поминати да остават трага,

На влезот мојот клавир, на излезот неговата гитара.

Со црвени завеси,

Оклопени прозорци, сомот тежок како планина,

Соодвететни корици за енциклопедија на живот,

Се прашувам кога ли ќе ме допреш?

„Сто сини писма“

Пишувам неуморно и сино на сино се разлева,

Пишувани за тебе адресирани до мене,

Умем само за миг да го кренам погледот неумолив,

За да си ја подгризнам долната усна зајадливо.

Вдишувам и издишувам рамномерно со секоја капка дожд,

И се насмевнувам на тагата која гласно ракоплеска во мене,

Уште многу малку остана до крајот на нанижани броеви,

Затворени во пожолтени листови со златна панделка.

Кажав толку многу а остана толку недокажано,

Се запрашав завршив ли навреме пред да почнам,

Таму каде што одамна ставив точка и се потпишав,

Пред вечерата по толку многу прескокнати оброци.

Се плашам од својата сила разлеана во црвено,

Кога горам од желба да откинам парче од својата душа,

Под реден број наредени го чекаат својот ден,

Залепени на сто сини писма испишани со рака.

Наречи ме разгалено трврдоглава кога молчам,

Непокорно суетка кога заминувам на високи потпетици,

Трперлива е само раката која пишува за планинска есен,

Ќе се будам откако мирно ќе заспијам во длабока прегратка

На твојата кожа кога ќе мириса на мене... 

„Денови .....“

Овие денови тишината знае да мириса,

Благо и заштитнички на чај од свежо нане,

Одбирам светлост на свеќи со боемска радост,

Да пишувам  писма завиткана во кашмир,

Зар не сум го погрешила векот?

Овие денови утрата ти припаѓаат на тебе,

Главоболките ги препишувам на облаците што ги сакам,

И не мислам многу, ни повеќе ни помалку од вчера,

Две- три црвени јаболки за да ми пројде денот,

Која книга е на распоредот за денес?

Овие денови есента ја пречекувам меланхолично,

Со шепот без преголема драма на репертоарот,

Па се мислам дали капучиното со цимет е преголем напор,

За бура од мириси и вкусови со изострени сетила,

Кога научив да те сакам вака?

Овие денови не те прашав како си?

Помислив на тоа дали ти пречи што пишувам за тебе,

„Брливо едно“ – си реков на глас со подсмев,

Пишуваш за себе, за својата љубов, за мојата есен,

Додека барам совршена планина за свој дом,

Овие денови ми припаѓаат само мене....