Предизвикува ли среќата страв?

Uste od mali noze ne ucat na strav i disciplina, a srekata ne moze da se disciplinira.

Стравот е од загубата на душата , не од загуба на срекjата...
Да замислим: прва средба - дали она ке е последна...важното е дека секогаш останува прва.
прв бакнеж - дали он ке е последен...магиjата е во тоа дека секогаш ке остане прв.
прва лjубов - ами ако она е последна...чудото е во ниезината незаборава.
прва загуба - ами ако она не е последна...жално,но факт загубите се дел од животот. а смисолот е дека преди загубата сме го имале чувството на припадност, срекjата со тие што сме загубиле.
прва срекjа - последна или не ... дали ке jа задржам или ке се претвори како и обично во тага на недовршените зборови, бакнежи и лjубови...Па ке jа загубам срекjата, ако ме е страв да бидам срекен.
прво дете или деца воопшто- еден ден ке ги загубам, они ке створат своjа фамилиjа...да, но ке ни продолжат нас. ние никогаш нема да се загубим докато тие ги има.
прва младост- она секогаш е и последна... а што ке ми донесе старостта...ако младостта е богата на мигови/срекни несрекни,добри лоши, на придобиване загуба, лjубов омраза/ старостта никако нема да е бедна, барем не на спомени.
во секое прво и последно сме вложили од себе си малку- многу , нема мерило...секогаш е многу пошто е наше, лично, од нас, во нас...
Страв ни е да прифатиме дека сето тоа е миг , а мигот не се претвара никогаш во вечност. Страв ни е од совршеното чувство на поделjането на себе си со животот и во животот, коj секогаш е полн со луге... не со ствари... предмети...Стравот е дали тоа вложеното ке ни биде возвратено. Човекот секогаш бара возврат на уложеното од него.Животот не е бизнис- ке уложа малку а ке чекам да добиjам дупло. Ово и во бизнисот не се случува баш често. Стравот ке го победиме само кога заборавиме на возвратот и се потопиме во срекjата наречена наш живот и отдадеме душата си на тие кои ги сакаме... Да продолжим да ги сакаме ако и тие да не приметуват, ако и тие да не возвракjат ... секогаш чувството на себераздаване е по срекно од егоистичниот страв " што да давам од себе кога не знам дали мене ке ми биде дадено". срекjата не е 50-50
танто за танто, кон за кокошка, царство за кон... ако и понекогаш и тоа да ни е потребно. Па каков е таj живот полн со страв. Целта на човековиот живот е срекjата- не нашата, а на тие кои сакаме. Ако ги сакаме нивната срекjа ке ни е доволна да бидеме срекни и ние. Ако и често до срекjата да се стига со жртви. Секоjа жртва е оправдана ако носи срекjа на некого коj е важен дел од нашето Яс, т.е од нашиот живот.