Ваша песна,состав или што било напишано

Мојот обид за книга ... само неколку реда се




Во него ја видов сликата на мојот живот... какво безредие. Темен свет каде само столбовите од веќе урнатите мостови се издигнуваат како споменици. Ја чувствувам неговата болка, тој е огледало на мојот свет, како две души близначки да се разделени во две различни сиропиталишта напуштени од нивните сопственици... Како две јаднички заборавени од нас кои низ маглата неуморно се борат барем да го чуеме шепотот нивни молитвен во глувата ноќ.
Борба, глува борба без крикови. Само телото занемено ја општи нашата болка. Се погледнувам во огледалото пробувајќи да го видам сопствениот израз, а се што видов беше лице потопено во солзи. Со солзите сакав само да ја омекнам сувата распукана кожа на која подоцна ќе може со свежи бои да се наслика една обична искрена насмевка.

NEKOGAS DA NAPISES PESNA E ISTO TOLKU TESHKO, OD DA NE JA NAPISES

majstorce62 напиша: МИРИС НА ДРУГО ВРЕМЕ Ти не можеш да ја разбереш мојата воздржаност, нo секоја моја скриена насмевка безобразно открива нов детал на жена во тебе. Палавке моја, јас одамна заборавив што сакаат девојчињата... Знаеш ли дека жените се прекрасни суштества и хаотично се вознемируваат кога помислуваат желба. Понекогаш навистина ме весели начинот на кој го пишуваш мојот исчезнат љубовен роман на твоите усни - толку многу што можам во еден здив да го прочитам од нив и исто толку брзо да се опијам со твојот немир... Ох, немирлике моја, уште главниот лик бар малку да личи на мене!. Зошто ли тогаш толку упорно ми бараш место во него, како никој да не те научил дека животот не е роман што завршува со првото поглавие. Нестварна моја, ноќе, кога заспивам, и твојата коса има мирис на некое друго време.

zbunet напиша: Чукање Отвори ги очите или затвори ги секако ќе ме видиш. Побарај некоја слика друга ниедна нема така да те привлече, мислите секогаш ќе ти лутаат немирно што и да правиш, додека ме има мир нема да имаш. Премногу работи заедно направивме премногу работи се врежаа, со мене премногу работи имаш со мене полна си. И ако ти е, нека ти е, мислиш поарно ми е? Се збудалев по тебе, може и повеќе низ мојот крвоток се возиш, го зовриваш, од срцето мое тапан правиш, кога ли последен пат мирно чукаше? Да се сетам невозможно е, насетувам само, ако те снема, најмирно ќе застане како никогаш да не чукало.

kolku bese ubava ovaa tema edno vreme

Чиста Дана

Изутринa штом стана, Чиста Дана Немаше вибратор, само банана Домаќинлукот и бил голема мана Не му се љупело, па замина, стана ... Тргнала Дана во поход низ градот Да си го задоволи за секс – гладот Оди низ улици, брза, ита Некое машко за секс да пита Улиците празни, ветро фучи Никој неќи, Дана да ја пучи Чоек ебан надвор нема А желбата за к*рац, Паметот и го зема Најде некој брич, тенеке тешко Ама нема врска(долу и било жешко) Ојде и му рече, срце, ај да ми го бапниш Да ме спрегниш и јаваш(цицето да ми го лапниш) А овај да ти бил па селски беќар Изгубен случај на педерлук измеќар Извини срце, агресивна мечко Али јас не сум, за една вечер дечко Мене ми треба љубов срцето да ми го гали А не женска со газот шо ќе ме пали Од толкав педерлук, збесна Чиста Дана Ги засука ракајте и од чименто го мана Ебате педер смрден шо те дупам Ќе ом дома бананата ќе ја лупам

***

 

 

Се свиткувам како ембрион. Се смалувам од ударите. Исчезнувам. Сеедно, и онака никој не ме забележува. Знам како ќе го поминам и овој ден. Мојот живот се повеќе наликува на рутина. Но не, денес е нешто поинаку. Денес сум потажна од било кој ден претходно. Денес ми е тешко да ја ставам и онаа вештачка насмевка. Нека ја, нека виси во плакарот. Нозете од уморот непослушни, веќе не реагираат на моите истоштени наредби. Мислев да прошетам, но на крајот останувам закована на креветот. Како да ја оттргнам од мисливе онаа реченица:

 

-Некогаш беше малку посреќна. – прашува некој глас од мојата глава.

 

-А кога било тоа? Искрено не сакам да видам ништо. Сакам да ги затворам очиве пред овој свет и да ги отворам во мојата будност. Сакам друга будност, не оваа патетика од живот во која ме турнаа да се давам.

 

-Што се случува сега? – повторно од некаде одекна овој просто иритирачки глас.

 

-Не сакам да знам. Не сакам да знам ништо. Зошто мораш баш сега да ги вадиш сите повраќаници од мене? Зошто не можам да заборавам се и да почнам се од почеток?

 

-Зошто не можеш да почнеш се од почеток? Што те спречува?

 

-Сите одвратни луѓе и манипуланти, нивната суровост која ко темен облак ме демнее. Негирам се, простувам и изигравам будала од себе. За сите имам разбирање, но тоа не ми даде дом, семејство, љубов ниту пак топлина. Мразам неизвесности. Мразам удари. Кај се најдов по ѓаволите!!! Кај најде мајка ми да умре кога најмалку требаше? После нејзе буквално потоп. Немам дом, немам љубов, татко ми отиде и тој во неповрат со неговата незрелост, брат ми се докусури со дрогата. Дедо ми едвај чека да си отидам оттука, но кај да одам? Каде? Не сакам повеќе моето срце некому да му служи како тениско топче на терен.

 

-Ќе издржиш.

 

-Веројатно. Само за тоа знам.

 

Изменето од ekszi88 - 01.Јуни.2011 во 11:20