Ваша песна,состав или што било напишано

  ...ova se vika makedonsko devojce, kitka sarenaa

Bravo mladoj mome

Vecer odma druga da naprais, nema da te cekame po cel mesec da ne udostois

Не сум тој
а би сакал да бидам
како и што мислев дека ќе бидам
во моите детски сни
кога го спасував светот
исполнет од задача
каде на крајот
принцеза ме чека.
Само принцеза стекнав
нудејќи кралство измислено
за таа подзамижана
како херој да ме гледа
затоа што сака
како таков да ме види,
откривајќи ми страна од мене
за која знам дека ја нема.
Тоа е игра понекогаш што боли
изградена на замислени нешта
да можам се убедам
дека ја заслужувам
заради битки
кои никогаш и не беа.

....И ненадејно се разбуди. Ги отвори очите и веднаш си помисли: Ах, што убав сон... Зошто баш токму кога е најинтересно сонот прекинува? Сонот и се допадна толку многу што ги затвори очите и проба пак да заспие, се сети веднаш на сонот, на крајот, и сакаше да може сонот да се врати и да продолжи. Но тоа не се случи. Дури потоа се смееше самата на себе што беше така наивна... Не можеше повеќе да спие, забележа слаба светлина во нејзината соба. Значи толку! Спиењето заврши! Ги протре очите и се сврте уште неколку пати во креветот, де на десно де на лево, па потоа почна да гледа со нејзините светло кафени очи во таванот од собата. Се загледа горе, се замисли...Гледаше само во една точка и не трепнуваше. Којзнае кај и беше паметот сега ( како и секогаш ). Почувствува студ, но овој студ беше поголем од оној вчера па го зеде мекото ќебе и се покри до главата. Си седеше така не повеќе од една минута и реши да стане, и така веќе не може да спие. Кога стана од креветот погледна кон прозорецот , ``да го поздрави Сонцето``. Но Сонце немаше. А и ретко го имаше во студените Јануарски денови. Студеното време и сивото небо не дозволуваа ниту еден зсончев зрак да продре низ прозорецот. Наместо Сонце таа виде нешто што многу повеќе го сакаше: СНЕГ! Ноќта паднало многу снег па секаде надвор беше бело а и уште снегот паѓаше, многу бавно. Таа само се насмевна и почнаа да и се навраќаат спомени од пред неколку години, кога имаше околу 10 години па на снегот му се радуваше како што се радува секое 10 годишно дете. Се сеќаваше дека кога беше мала штом ќе паднеше снегот веднаш дотрчуваше кај сестра и да и каже дека паднало снег и ја молеше да излезат надвор и да прават снешко во дворот. Па веднаш почнуваше да го бара капчето, шалчето и ракавиците. Се облекуваше за час и ја чекаше сестрата во дворот. Почнуваше сама да ја прави првата, најголема топка снег за снешкото од радост....Една топка, па уште една и на крај уште една за главата и телото на снешкото беше готово. Е сега требаше уште да му се стави на снешкото шапка, очи, нос, уста и метла. За очите и за устата веднаш наоѓаа неколку поголеми каменчиња под снегот. Другите ги искористуваа како копчиња за снешкото. За носот аф корс – морков а ако немаше морков наоѓаа некое скршено дрвце а во раката му ставаа метла каква што ќе најдеа. И снешкото беше готов. Откако ќе завршеа со снешкото, се фрлаа во снегот на грб и правеа ангелчиња. А кога ке влезеа во домот беа многу мокри и со зацрвенити носиња и образи..... Сето тоа и помина низ нејзината глава за неколку минути и којзнае каде ќе мислеше уште ако не се слушнаа чекори позади вратата и не влезе мајка и во собата. Таа се сврте нагло и ја погледна мајка и. Мајка и ја праша:
-     О, па ти си станала веќе. Одамна си станата?
-     Ма не, сега пред малку. Многу снег паднало ноќва а?
-     О да, сега се ќе замрзне и ќе се лизга
-     Е ако де, нека има, баш е пријатно за гледање. И така сега секоја зима се помалку и помалку снег има
-     Да, да. А ти ќе се симнеш ли доле да појадуваш или уште ќе гледаш низ прозорот? – рече мајка и и се насмева
-     Еве се симнувам за 5 минути
-     ОК тогаш, ќе те почекаме
И мајка и излезе од собата а таа уште гледаше низ прозорот....Леташе со мислите, назад во времето кое не можеше да го врати....

Измамени од Ерос...Се играа две сенки,полниот месец ги осветлуваше нивните голи испотени тела.Со секоја нова капка пот блажена воздишка ,испреплетено со нежен крик,крик од длабочини на љубовен повик.Сочни,слатки сокови,набрекнати
изгризани усни од немилосрдни бакнежи кои се топеа од врелина.
Предигра...Се играа две сенки,игра на љубовта.Ѕвездите им намигнуваа,трепераа
со секој нивен трепер на телото,трепереа како бамбус на благ ветрец,нишајќи се
како да сака да го допре другиот бамбус.
Магија,волшебство од љубов.Самовили сокриени под расцутениот багрем скришум
им пее песна,го играа нивниот танц,попрскуваајќи ги им фрлиа клетва вечно да се љубат од љубов да не к*ртулат.
Сега ,проколнети неможат да се разделат,неможат да престанат да се љубат,љубовта е нивното име, врежано е во ѕвездите,во реката која желно ги
чека да се измијат од љубовен потт,земјата која тука плодна е.
Оваа не секс,оваа е љубов...да сексот ги задоволува физичките тела,потреби...
оваа е нешто по возвишено од сексот,без љубовта се е некако празно,алка која недостасува.
Токму љубота е тоа што е потребно...со љубов се раѓа нова љубов,семе на љубовта создава нов живот.

Љ У Б О В

Даница Петровска„08“

     mozam samo nemo da komentiram ostanat bez zdiv peperutke

Изменето од zbunet - 10.Јануари.2009 во 14:27

Лебдам низ просторот сив.
Магла насекаде се раширила.
Сивилото плете шал околу мојот врат.
Капа за мојата глава.
Прекривка за моето тело.
Ме стега како обрач.
Ме гуши и ме дави.
Не дозволувам.НЕ!
Не си семоќна ти темнино.
Појака сум од тебе.
Мислиш дека ти верувам?НЕ!
Секое твое попуштање.
Секое твое пројавување на зрак.
На светлина,знам што е.
Пак сакаш да ме залазеш со својата слаткоречивост.
Пак сакаш да ме прелазеш.
Но не ти успева веке.Знаеш?
Си знаеш ти добро.
Не допира дио мене веке.
Не допира твојата прклета светлина.
Те познавам,те научив добро.
Секој зрак од твојата светлина.
Крваво го платив со темнина.
Децении од темнина сива,црна.
Сонце носам во себе.
Не ми требашсо своите лаги.
Светлината си ја носам.
Длабоко во себе,скриена.
Скриена беше,веке не.
Сега ја подарувам секому.
Секому кому му треба.
Иа ти!Ке згаснеш полека.
Те уништувам засекогаш.

Мирис на расцветани дрвја
ммммммм......
Среде зима,мирис на пролет
ми мириса во мислите
сеќавањето на тебе.
Паметам дека и ти имаше
мирис на рана пролет,
јорговани помешани
со мирис на тутун,цигари.
Тоа си ти...сонот мој
ке те одсонувам ли некогаш
се прашувам,а и сама си знам
го знам одговорот
на неизреченото прашање.
Никогаш...Засекогаш ке бидеш
пролетта во мене.

Изменето од butterflyM55 - 09.Јануари.2009 во 22:46