Писмени состави,семинарски...

Меѓу сонот и јавето, меѓу реалноста и халуцинацијата, слуша тропање и се надева дека ќе најде соговорник кој ќе ја ислуша неговата мака. Но, во собата влетува црно сениште - гавран, кој горделиво се сместува врз бистата на Палада (божица на мудроста). Гавранот е симбол на смртта, но и на поетовото второ јас, па затоа во својот безизлез и очај започнува разговор со него. Тоа е всушност монолог на поетовата растргана душа. Бара помош, напиток за заборав, бара уште еднаш да ја види, уште еднаш да ја допре, да ја гушне - и добива одговор на своите молби - никогаш повеќе. Неговиот соговорник, гавранот, постојано му го повторува тоа - никогаш повеќе. За на крајот, очајно, песимистички да заклучи дека нема надеж за неговата болна душа.

Во врска со оваа песна Едгар Алан По го напишал есејот: „Филозофија на композицијата“ во кој ни ја открива својата поетска постапка. Тој образложува дека многу рационално ја обмислил темата и начинот на изложување. За да биде впечатлива, се определил за убавината, за да биде поетична - за тагата и спојувајќи ги тие две нешта дошол до мотивот за смртта на саканата прекрасна жена. Во потрагата по техничко решение за стожерот околу кој ќе се врти целата градба, заклучува дека треба да има збор кој свечено и издолжено се изговара и треба да ги содржи „о“ и „р“. Така доаѓа до зборот ”Nevermore“. За да се повторува и изразот да биде посилен, прво си помислил да разговара со папагал, но доаѓа до прекрасното решение за гавранот, кој освен што ќе повторува, претставува и симбол на нешто лошо, злокобно, на смрт. Исто така, при конструкцијата, тој започнал од кулминацијата, односно од прашањето што му го поставува на гавранот, а чиј одговор веќе го знаел - дали повторно ќе ја држи во прегратките својата сакана?; а дури потоа се враќа на почетокот и воведот во дејството.