Ваша песна,состав или што било напишано

Sekogas imam Blagodaram

Прекрасни се види ги
бели снежни,меки...
Но и тие имаат крај
а љубовта за тебе не.
Криља имаат големи
раширени во сводот,
а пак се мали,неважни.
Моите криља се поголеми.
Овие две бели меки,
со кои те гушкам.
Синилото е пространо
бескрајно се шири во сводот.
Но пак е мало,небитно.
Оти мојата љубов кон тебе
оди подалеку и од него.
Подалеку од облаците.
Подалеку од небото.
Подалеку од бескрајот...

butterflyM55 напиша: Разиграј ми ја душата со пеперутките

Пеперутка за пеперутка

Уште не си дошол,а тука си.
Те има насекаде наоколу.
Секое ливче за тебе шепоти
секоја тревка за тебе раскажува.
Уште не си дошол,за да заминеш
а јас сум со солзи во очиве.
Да се исплачам де,предвреме,
оти ке ми е жал кога ке заминуваш утре.
Уште не си ме допрел,а те чувствувам.
Рацете ти се насекаде по моето тело.
Го допираш без престан,исплашено,
небаре утре ќе ме нема тука.
Уште не си ме бакнал,а усниве горат
како да не си ги одлепил своите од нив.
Цела ноќ си играа со моите усни...
Па на сон знам де,па што!
Ама утре..Утре ќе си тука
Ќе те допрам,ќе ме допреш.
Ќе те бакнам,ќе ме бакнеш.
Ќе ме гушкаш,ке те гушкам.
И се така до недоглед...
Секој ден...
Секоја ноќ...

ОВА НЕ Е МОЈА ЛИЧНА ТВОРБА ... НО ВРЕДИ ДА СЕ ПРОЧИТА ...

Mojot najdobar prijatel ja otvori komodata na svojata sopruga i zvadi edno paketce svitkano vo svilena hartija. Ne bese toa bilo kakvo paketce, tuku paketce so dolna obleka vo nego. Ja frli hartijata i go gledase paketceto. "Ova i go kupiv jas koga za prv pat bevme vo New York . Toa bese pred 8 ili 9 godini . Taa ne go nosese
nikogas. Go cuvase za nekoja posebna prilika. E sega, veruvam, dojde momentot."
Ja zede dolnata obleka i ja stavi so drugite raboti sto gi dobi od Pogrebalnoto . Negovata zena bese mrtva. Se svrte kon mene i mi kaza: " Ne cuvaj nisto za edna
posebna prilika. Sekoj den sto go zivees e edna posebna prilika." Se sekavam uste na tie zborovi koi mi go promenija zivotot. Deneska citam mnogu poveke od porano i cistam pomalku. Sedam na terasata i uzivam vo pogledot, bez da obrnuvam vnimanie na plevelot vo gradinata. Pominuvam poveke vreme so moeto semejstvo i so prijatelite, a pomalku na rabota . Svakam deka zivotot e zbir od iskustva koi sto treba da se cenat. Od sega ne cuvam nisto poveke. Sekoj den pijam od moite kristalni casi. Koga ke posakam si ja nosam novata jakna, duri i koga odam vo
samoposluga. I mojot omilen parfem si go stavam togas koga toa ke si go posakam .
Recenici kako:
: " Eden den..." ili "Vo eden od slednite denovi..." se minato, tie se od mojot recnik iskluceni. Koga e isplatlivo sakam rabotite ovde i sega da gi vidam, cujam ili napravam. Ne sum bas sigurna sto zenata na mojot prijatel bi napravila da znaela deka slednoto utro nema da se razbudi ( edno utro na koe nie ne mislime).   Veruvam deka bi sakala na svojata familija i na bliskite prijateli da im se javi. Mozebi bi sakala so nekoi stari prijateli da se smiri ili da im se izvini za starite karanici. Mozebi bi otisla vo kineski restoran da jade ( toa bese nejzinoto omileno jadenje). Postojat tie mali raboti sto bi me voznemirile koga bi znaela deka denovite mi se odbroeni . Bi mi bilo zal za poedini prijateli sto nema da gi vidam poveke,istite
tie na koi sakav da im se javam "vo eden od slednite denovi". Bi mi bilo zal za nenapisanite pisma, koi isto taka "vo eden od slednite denovi" sakav da gi napisam.
Bi mi bilo zal sto na moite bliski ne sum im kazuvala dovolno cesto kolku gi sakam.       Sega ne propustam, ne odlozuvam i ne cuvam nisto poveke sto vo zivotot moze
da mi donese radost i nasmevka . Si kazuvam sebesi deka sekoj den e nesto posebno!
Sekoj den, sekoj saat kako i sekoja minuta se nesto posebno.

реанимација


раната пролет
молкум те полева
со топол дожд
грижливо те мие
ледениот оклоп
се тенчи и пука
твоето срце
повторно чука





Изменето од filmadzijka - 25.Јануари.2009 во 20:39

Прашина златна насекаде.Ме пецка во очитекако иглички мали.Не е важно,одам напред.“Само да стигнам навреме“...Ми пролетуваат мисли...“Само да не е доцна.“ Ќе те видам ли?Од прашинава солзи ми идати уште повеке ме заслепуваат.Ми иде со раката да замавнам да ја тргнам.
Силуета гледам во далечината.“Твојата ли е?“...Се прашувам...Ги протривам очите за да погледнам поубаво...
Нема никого...Само прашина и жежок воздух го параат
грлото.Ми се причинува ли,или пак те гледам?Да тоа си ти!
Трчам накај тебе.Сакам што побргу да се најдам
во твојата прегратка и да останам во неа засекогаш.
Но...каде си?Пак празнина...прашина...молк...Се спуштам на колена.Со рацете грабам песоки замавнувам силно
Проклета пустина!
Се е илузија,те нема.Се предавам на златната прашина.
Ја спуштам главата полека на топлата земја.Ме гали допирот на твојата рака.Твојот лик го гледам јасно пред себе.Сега можам да ги затворам очите.Тука си.Се предавам на златната прашина која ме покрива...