Ваша песна,состав или што било напишано

Лелееее!!!!!!!!!
Итаница,брзаница...
Хаос невиден...
Ти мене,јас тебе.
Брзаме како да сме на рели.
Ти ме прашуваш мене,
јас тебе во исто време.
Јас одговарам на прашање твое.
Ти одговараш на прашање мое.
Ти брзаш,јас останувам...
Недокажана,недоречена...
Ти заминуваш,јас останувам...
Кој ќе разбере?
Вртам разговор низ глава...
Ништо не разбирам,нејасно е
а сепак се разбравме.
Нејасно е а сепак сме среќни.
Колку малку ни трба само.
Трошка вистина...
Трошка љубов...
Трошка среќа...
И мали-големи зборови...
Се е јасно-се е нејасно
Се е како допир преку стакло...
Разговор преку ѕид...
Љубов преку мориња...
А сепак е јасно...Чисто

А

                                                 Р


               Б       

                                                                О

Т                                                                             
                                                                              К


Оброк?        НЕ
Табор?          НЕ
Оратор?        НЕ
Кораб?          НЕ
Робот?           НЕ
Торба?           Џек Пот baby!
Борба???       X


     Умирачка пред сон, замираме без сон, умираме за сон, сонуваме сон, сонуваме за умирањето. Синоокиот истрпнува прегладнето од својата јунаштина на бесрамни подвизи во пролетната августовска мандарина стилизирана од the diabolic one inside the blue-eyed.
     Го зеде ножот и сакаше, САКАШЕ се пресече на левата и десна рака на местото каде се наоѓаше зглобот, ги пресече вените. Се тресеш од болка никаквецу, а току ја сакаш, САКАШ, во водата дамнешно се изми ракијата на твоето тело зашто ја исцеди доброволно таа материја “сочна” , уживаш да глумиш! Фрли ја во вода, ја фрли и повторно ја сети, за да ја вкусиш. Знаев. Си вкусив, си отшив копче од кошулката, го полив со неа, кошулката не е повеќе она што беше.

Ноќ.Тивко е.
Само ситните капки дожд
ја реметат тишината.
Паѓаат без престан
а скоро неприметливи се.
Само тивкото тропање
по ламарините ги оддава.
Се лепат врз мене,
како водена прашина.
Не ги чувствувам
кога слетуваат врз мене.
Само нивната влажност
ми кажува дека се тука.
Нека се.Не ми сметаат.
И така нема никој друг.
Нема кој да е тука
да ја развесели душава.
Налепена со тага,сомнежи...
Како јас со водената прашина.
Тивко е.Нoќ е.
А тивко е и во душава.
Ќути секое делче од неа.
Гледам пред себе,
а не гледам.
Слушам наоколу,
ништо не слушам.
Тивко е.Празно е.
Tabula Rasa...


Изменето од butterflyM55 - 02.Февруари.2009 во 00:47

Сон

Во моето детство 3 работи ми беа важни,да го поминам поголемиот дел од денот на улица,да го убедам татко ми да ми купи компјутер,и да го поарчам цело лето на село.
Кога дедо ми и баба ми ќе се кренеа да одат таму,ми се чинеше на крстарење по светот ќе ме носат.
Во текот на летото,целата фамилија со сите гранки од Кичево,Битола и најповеќе Скопје ќе се собереше во огромната куќа,која за мене беше повеќе од палата.Дворот долг над стотина метра беше повеќе и од доволен да ја собере нашата огромна фамилија,која повеќе личеше на племенски сојуз,по големината на бројките.Но нашето племе беше питомо и интересно, секој член имаше свои доблести и карактеристики кои го чинеа она што е, а и му овозможуваа таква функција што секој беше незаменлив.
Чичковците и тетките имаа свои карактери и како такви ми беа интересни.Со секој имав посебен вид на дружба,ако може да се нарече така,времето кое им го крадев за да ја задоволам мојата детска потреба за другар,каков и да е.
Но целта на овај расказ е да ве запознам со еден од нив,Јове.
Мојот чичко Јове пензиониран шофер со две возрасни ќерќи,беше секогаш спремен да ги трпи моите глупости од било каков вид.Триножникот пред куќата направен од неговиот дедо(татко на неговиот татко и мојот дедо)му претставуваше удобна фотелја.Секогаш облечен во бела маица на прерамки со тревка во рацете,опуштен на неговиот триножник,пополека мрмореше одговори за моите блесави прашањ.Ноќните прошетки,моја омилена активност,знаеа да се претворат во вистински хорор,кога со својата тревка,во мртвата темница ќе ме боцнеше по вратот и ќе ме пеплосаше од страв.
Но нашата најголема дружба се одвиваше во трпезаријата,соба каде целото семејство се собираше да јаде.Имаше јадења кои ми се допаѓаат повеќе,а имаше и такви кои и не ги сакав толку.Но кога во лонците на селската печка,се готвеше грав,беше поголем празник од сите родендени и Велигдени.Е во тие денови јас и чичко ми бевме главни поради тоа што бевме први љубители на тој специјалитет.Обично тој јадеше над две пајнци и повеќе,а јас мал и слабодушен и една ми беше доволно,само да вкусам.
Убај беа тие лета,кога бев мал,но беа одамна.На село немав одамна отидено.И куќата ја имав подзабораено,и дворот.Роднините одамна ги немав видено,во Скопје и Кичево одев само за свадби.
Една ноќ сонив сон.Бев насело пак,во трпезаријата.Бевме јас и чичко ми,јадевме грав,не паметам што ми рече,а и сонот не траеше долго.Кога се разбудив,се јавија од Скопје,да ни кажат дека чичко ми умрел.


Изменето од ZoraNaSlobodata - 01.Февруари.2009 во 02:32

smizla напиша: butterflyM55    ДАЈ МИ ЛИНК ОД ТВОЈОТ БЛОГ

http://butterfly5.blog.com.mkPoveli

Изменето од butterflyM55 - 29.Јануари.2009 во 23:06

Ден тивок
ден изминат
обврски завршени
сеуште сме во него
како нешто да фали
и подобро се можеше.
Слика наша високо стои
недосегната
а можеше и подобро
ние достојни не сме
ни велат
поверуваме
такви сме
таму некои можат
никој не ги видел
ни ние.
Не лажат ли
да прашаме смееме ?
Имаат ли право ?
Имаат.
Од нас го земаат.

Не има две,разделени
а сепак толку блиски,
сродни,како близначки.
И двете лудо те сакаат
незнаат за граници.
Едната те оправдува,
те бодри да врвиш напред.
Другата те напаѓа,
го запира чекорот твој.
Едната ме турка напред,
кон твојата прегратка.
А другата..другата не дава.
Ме запира во чекорот лесен.
Се делат,а неможат една без друга.
Се делат,а идвете се твои.
Направи го чекорот прв.
Твојот е цврст,силен.
Ќе не држи заедно.
Па јаас ке те следам.
Оти мојот лесен е,
ќе го дувне ветре,
ќе го разниша,ќе го поколеба.
А ти со својата сила
ќе ме задржиш до себе.
Оти сум немоќна да ги спојам.
Оти сум немоќна да се родам.
Оти сум немоќна да те допрам.