Црната дупка претставува редион во просторот,со многу голема маса концентрирана на релативно мала површина.Објектите кои ќе бидат привлечени од екстремно големата гравитација на црните дупки немаат шанса да избегаат т.е. заробени се засекогаш.

Постојат два начина да се објасни колку се големи црните дупки.Првиот начин е според  концентрирана маса на единица површина,а вториот начин е според површината што ја зазема во просторот.

Не постои ограничување за тоа колку најмалку маса треба да има една црна дупка.Секое количество на маса би можело да стане црна дупка ако тоа количество маса биде подложено на истите условите под кои се формира црната дупка.(голем притисок).

Најголемиот дел од црните дупки во вселената се формираат од експлозија на масивни ѕвезди и се претпоставува дека тие црни дупки имаат маса слична или иста на ѕвездите од кои се формирани.Типичната маса на стеларна црна дупка е 10 пати поголема од онаа на нашето сонце или околу 10^31 килограми(10на 31) т.е.

10.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000 килограми.Исто така се претопставува дека има и црни дупки со милион пати повеќе маса од нашето сонце!!!!!!

Колку повеќе маса има црната дупка толку повеќе простор зазема.Ако некоја црна дупка има маса 10 пати поголема од друга црна дупка толку првата црна дупка има поголем радиус од втората(10 пати).типична 10соларна супер дука има радиус од три милиони километри.Тоа можеби изгледа многу но земено со неверојатно големиот универзум тоа е многу мало.

Да претпоставиме дека се наоѓаме во вселенски брод и сме во центарот на нашата галаксија близу до некоја црна дупка.Наеднаш скокнуваме од вселенското летало!!!
како прво ние не би почуствувале никакво дејство на гравитационата сила.Ние слободно паѓаме и се чувствуваме како да сме во безтежинска состојба.како одиме се поблиску до центарот на црната дупка така ние чувствуваме “сластна“ гравитациона сила.Да замислиме дека нашите стапала се поблиску до центарот на црната дука од нашата глава.Гравитацијата е поголема во делот каде што се нашите стапала отколку  кај главата.Како резултат на тоа ние се чувствуваме како растегнати.

Што гледаме додека паѓаме кон центарот на црната дупка?
Всушност не гледаме ништо интересно.Никој кој се наоѓа позади нас не би можел да не види се додека светлината од околните ѕвезди прво не не помине нас.

Ако некој пријател би не набљудувал од страна што би забележал тој?
Тој би ги гледал работите многу различно од нас.Колку повеќе се доближуваме до центарот на црната дупка тој гледа дека ние се движиме се побавно и побавно.Колку и да гледа нашиот пријател тој никогаш нема да види дека ние стигнуваме до центарот на црната дупка.Нашиот пријател во еден момент би не видел како наеднаш застануваме т.е.не одиме повеќе кон центарот.
Зошто така тој ги гледа работите?
Ова всушност претставува оптичка илузија.Не е потрбно бесконечно долго време за да стигнеме до центарот на црната дупка.Колку побргу се движиме кон центарот на црната дупка светлината поминува низ нас се рефлектира и продолжува во просторот.На таа светлина што се рефлектира од нас и е потрбно многу време да стигне до очите на нашиот пријател.Затоа тој не гледа како стоиме во едно место.(всушност ние веќе сме во центарот на црната дупка и за неколу секунди би биле мртви-а тоја не гледа како стоиме!!!!!!!).По многу поминато време ние веќе стануваме невидливи за нашиот пријател(а веќе сме неколу часови мртви).
Поголемиот дел светлина што ќе ја емитираме додека не сме го достигнале центарот на црната дупка би била инфрацрвена.кога ќе го испуштиме последниот фотон од нашето тело(со одбивањето на последниот зрак светлина) ние веќе ќе бидеме во центарот,а до нашиот пријател тој последен фотон би стигнал по неколу часа и тоа би му било последното наше видување.

Сончев систем

Финалната дефиниција на сончевиот систем го отфрла Плутон како планета и со тоа содржи осум планети

Сончев систем е планетарен систем кој се состои од Сонцето и останатите небески тела кои орбитираат (кружат) околу него: 8-те планети заедно со своите природни сателити и прстени, илјадиците астероиди и комети, метеоридите и останатиот меѓупланетарен материјал. Границите на Сончевиот систем се простираат и по орбитата на Плутон (кој не е планета), кој орбитира со просечна далечина од 30 AU, и ги вклучува Појасот Купер кој достига до 50 AU и Oблакот Орт составен од комети од кои некои се оддалечуваат од Сонцето и до 100.000 AU (1,5 Светлосни години).

По донесувањето на првата дефиниција на планета на 24 август, 2006, Плутон престанува да биде планета и станува планета-џуџе. Со тоа Сончевиот систем има 8 планети.

Сите планети имаат директна орбита, т.е. тие ротираат околу Сонцето во истата насока во која ротира и самото Сонце; движењето на повеќето сателити е исто така директно. Сонцето е далеку најмасивно тело во Сончевиот Систем, неговата маса е 330.000 пати поголема од земјината. Меѓупланетарниот простор содржи космичка прашина и екстремно малку јонизиран гас (честички од сончевиот ветер).

Сончевиот систем настанал пред речиси 5000 милиони години, како резултат на згуснувањето на облак од меѓуѕвезден гас и прашина (сончевата небула). Постојат и останати вакви системи кои се центрирани околу други ѕвезди и се викаат „сончеви системи“, а постоењето на дискови од материја кои ги опкружуваат ѕвездите наведуваат на заклучок дека планетите се нус производ од формирањето на ѕвездите.

Растојанијата во сончевиот систем најчесто се искажуваат во астрономски единици кои се означуваат со AU. 1 AU е растојанието помеѓу Земјата и Сонцето или околу 150 милиони километри.