Писмени состави,семинарски...

Луѓе... ми треба помош за писмена работа на некоја од овие теми:
Улогата на жената во мојот живот(Може да се пишува за мајка,баба,сестра ... што било)
или
Зимски Пејзаш

За двете веќе имам нешто напишано, но ми треба уште... каква била помош ако можете да дадете, многу би ви бил благодарен 

Ве молам ако некој знае состав со наслов : Книгата ти го осветлува патот кон иднината , за 6то одделение... Ве молам да напишете до вечер бидејќи ми е за утре...

Ви благодарам од <3

За утре имам писмена по македонски јазик на тема Детството ни изминува и Јас на друга планета

Ke   moze li nekoj primer      vo vrska so pismena    makedonski


tema : kade odis coveku    i     vo sekoe semejstvo postoi   generaciski    jazik

paletOoO напиша: Ај плиис ми треба состав болката е вековна а среката е миновна..ве молам итноо ми требаа..Благодарам :)

Повели:

Болката е вековна а среќата е миновна

   Човекот секогаш одлучува подолго да се задржи во лошите работи. Така било секогаш, и така ќе остане. Ако денес ме повредиш, ќе се сеќавам на болката дури и по смртта. Ако денес ме прегрнеш и кажеш нешто што ќе ме насмее, ќе заборавам во наредните две минути. Тоа е човекот. Суштество кое секогаш го одбира болниот пат, а ја заборава среќата.
   Со години слушаме дека она за што вреди да живееме е среќата, но дали навистина сите живееме за неа? Некогаш човек повеќе сака да биде расплачен, бидејќи не се задоволува со ништо што е до него, и среќата ја бара во работите кои можеби никогаш нема да ги има. Зошто едноставно не научиме да бидеме среќни со она малку што го имаме?
Дали сите се покоруваме пред насмевката и позитивните мисли? Никогаш не си одгатнав зошто кога сум среќен брзо барам причина поради која повторно би се расплакал. Никогаш не си одгатнав зошто подобро се чуствувам со песимизам и солзи во мене. Никогаш.
Дали сите гледаме еднакво кон среќата? Дали сите се среќни кога имаат празен џеб а полна прегратка? Или ако мене тоа ме прави среќен, кај другиот предизвикува болка, бидејќи парите го прават среќен.
Еднаш оддамна, во моето маало, разговарав со поранешен чиновник. Стар човек, дооеден, и секогаш во голема мера мистериозен. Тој ден бев многу тажен бидејќи кучето со кое пораснав замина во друг свет. Човекот ме погледна со неговите чудесни сини очи, и ме запраша дали ги забележувам лузните по неговото тело. Почна една по една да ми ги покажува. Малата линиа под левото око, вдлабнатината на дланката, оштетената кожа од изгореница на десната нога. Потоа се замисли и рече „Секогаш мислам само на нив, и на болката која сум ја почуствувал во моментите кога овие лузни биле направени. Тоа ме уби синко, не ми дозволи во сеќавањата да си ги зачувам убавите мигови. Миговите на среќа. И денес, сум несреќен, со голема болка во срцето, зошто? Затоа што дозволив сеќавањето за болката да ми ја избрише среќата. Немој и ти да го дозволиш тоа“.Тогаш не го сфатив што точно сакаше да ми каже, но денес, после многу години, знам дека човекот ја зборуваше вистината.
    Болката живее и станува вечна затоа што ние ја храниме, а среќана умира и згаснува затоа што дозволуваме да венее над немилосрдното сонце, бидејќи не ја полеваме со вода...


Изменето од ManWithoutSoul - 18.Март.2012 во 17:06

Ве молам до 3 часот ми треба состав на темите:
1.Македонската жена во народното творештво
2. Кога срцето е полно со надеж
ве молам итно ми е

Изменето од Дан4ее - 18.Март.2012 во 09:53