Мали поуки за животот

И кога цел свет што сум го градела ќе почне да ми се руши над глава, кога разочарувањата ќе почнат да се редат едно по друго и кога се чувствувам толку многу безнадежно и безживотно доволно е само да ја ставам главата на перница, да се гушнам со двете раце, да се исплачам ко мало дете - има еден дел од мене кој секогаш ќе проба да најде уште една причина за да продолжам да живеам. И еве ме, на две нозе, благодарение на тој дел, дел кои сите го имаме. Значи, сосема е во ред да се биде очаен, скршен кога цел свет ни се руши буквално пред очи, во ред е да одмориме макар не мрднале од кревет, чизмата пак ќе ни ја удри клоцата во гз за да не отфрли од таа мртва точка за да започнеме некое ново ниво на живот.