“ Опиум за народот “

Дејството на “ ОПИУМОТ“ :

Илјадници години на Блискиот и Далечниот Исток се користи опиумот на неколку начини преку пушење, јадење или пиење на чај. Тој ги ублажува болките, се земал за лекување на болести и истовремено дејствува како "магична" средство за промена на психа.

1. Тој ги ублажува болките
2. се земал за лекување на болести
3. "магична" средство за промена на психа.

1. Душевна болка , повредената суета , его , се ублажува со “ АКО , ИМА ГОСПОД “

2. Од Бога или светците ( полубоговите ) се бара да излечи сакато , слепо , неродќиња , пијанство , е за тоа им служи во тој момент верувањето во Бога - религијата .

3. За ова не треба појаснување .

eptendosadno1 напиша: Па така викаат , “ На некого треба да ми се стемни за на друг да му се раздени “ , е овие што сакаат да им се раздени се најгласните христијани “ Во бога веруваат “

In GO(L)D WE TRUST!!!

Јас сепак мислам дека е прагматика - политика .
Регрутирање на нови поданици на кој им определил “ пастир ( овчар ) “ со кој заедно ќе го водат стадото .

eptendosadno1 напиша: Македон напиша: eptendosadno1 напиша: Македон напиша: eptendosadno1 напиша: Мислам дека тоа се јавува како потреба кај слабите , гладните и сл. Додека другите , силните , богатите се замислувале и себе се прогласувале за Богови , полубогови ( Египет , .......) Доколку говориме за паганските религии, римскиот култ кон Императорот, тогаш мора да кажеме дека си потполно во право. Римските Императори се прогласувале за Богови, во Египет фараоните биле сметани за синови на Амон Ра, во Грција "имале" деца со луѓето, од кои потекнувале царските лози, во Хиндуизмот богатите се чисти и свети , додека сиромашните не и слично. Но, кога станува збор за Христијанството, оваа дефиниција тешко може да остане применлива. Во почетокот Христијанството навистина било вера само на сиромашните, потиснатите елементи на Римската Империја. Со текот на времето, истото е прифатено од богатите, за на крајот да пристигне и до домот на Императорот. Ако навистина Светиот Цар Константин, во тој период, најмноќниот човек на светот, се замислувал како Бог, полубог или нешто слично, воопшто немало да го прифати Христијанството, туку ќе продолжел да се поклонува на римските богови, па и да се прогласи самиот за Бог, како што правеле сите негови претходници. Истотака, Императорот и аристократијата, со прифаќањето на Христијанството, создале за нив, нов соперник, Црквата, која во историјата често се јавува како сопирачка на нивното самоволие. Пример за ова е судирот на Императорот Аркадиј и св. Јован Златоуст. Значи и кај богатите постоела вера, без притоа да се замислуваат дека се Богови или нешто слично. Карактеристичен пример за ова е светиот Цар Јустинијан, кој постојано постел, се облекувал скромно и слично, а немал потреба од тоа, не бил ниту гладен, ниту беспомошен,напротив, бил најмоќниот човек во тоа време. Акцентот е кај дејството на “ ОПИУМОТ “ , но сепак . Да ,св. Констатитн применил политика , барем јас така ја разбирам таа одлука . Инаку со самото тоа мислам дека истиот добива титула “ полубог “ односно светец . Повторно истата реакција кај народот , повторно истата потреба . И ова , ги дарувале своите фараони , богови , и денес во црква се дарува светец , црква . И дарувањето на боговите во различни страни на светот е нешто чудно координирана . Рушвет - мито , корупција . Коинциденција ? Св. Цар Константин можеби имал потреба од смирување на прогонот на Христијаните, но немал потреба таа религија да ја прифати, ниту имал потреба да ја промовира. Намерно говорам за промовирањето затоа што тој одвоил доста средства за градење Цркви. Зарем можел некој во тој период на најмоќниот човек на светот да му нареди да го стори сето ова? Секако дека не. Зошто одеднаш при битката на Милвијскиот мост решава да смени нешто? Во однос на "титулата", зошто, доколку навистина има потреба богатиот, во случајов и најмоќниот потреба од титула, би се откажал од старата вера, каде согласно култот кон императорите, тој уште додека бил жив, бил сметан за БОГ, еднаков на другите Богови, за да стане светец, по неговата смрт? Кој политичар, би се откажал од својата "божественост"? Во однос на даровите, јас дарот не го оставам поради тоа што сакам да Го подмитам Бога, небаре Бог има потреба од нешто мое, или пак да измолам светците да се застапуваат за мене со помош на тие дарови, туку за да го помогнам храмот. Во минатото и не било распространето оставањето пари пред иконите, во тие времиња државата ја помагала Црквата, Црквата поседувала и земја, па немала потреба од некаква помош. Јас сепак мислам дека тоа е направено од прагматични причини - политички причини , инаку не ќе можам да ги објаснам таквите појави кај другите кралства , царства , ханства во кои се менува религијата и се преминува во муслиманство , хистијанство ( католицизам - православие - протестанти ) . Потоа истата се користи од власта за остварување на свои политички цели и.т.н. Подароците : Делфи Во времето на пајонската самостојност, почитувањето на богот се потврдува и со написот во Делфи, каде што се кажува како на Аудолеон неговиот внук Дропион му подигнал статуа, заветен дар на Аполон Питијски. Присуството на Аполон на пајонските монети кое континуирано тече, очигледно покажува дека не станува збор за едноставно превземање на хеленски симбол, туку за негово длабоко почитување искажано со подароците во светилиштето во Делфи од страна на пајонските владетели.

Не секогаш е од прагматични причини. Пример за такво нешто е светиот Цар Теодосиј Велики, кој откако бил ексомунициран поради настаните во Солун, се облекол во партали, коленичејќи пред Епископот во една црвка во Константинопол барал прошка од Свети Амброзиј пред сиот Константинопол. Зарем најмоќниот човек кој забранил практикување на пагански религиозни обреди, ќе бара прошка од Епископ, кој било кое време може да го отстрани, на било кој начин? Секако дека не.

Messenger напиша: Konstantin imal golema potreba od menuvanje na dotogashnata vera vo rimskoto carstvo i vostanuvanje na nova, koja bi ja zamenilo prethodnata. No toa e druga tema. Religijata mu e potrebna na narodot, kako shto e chovekovoto chuvstvo i potreba da veruva vo neshto ili nekoj koj ultimativno se grizhi za nego. Zatoa opshtestvenite formacii postojano kje se menuvaat, no religijata, vo bilo koja forma, kje postoi vechno.

Константин немал никаква потреба Меси, имал потреба единствено од признавање на Христијанството, за да се избегнат немири, а потреба истото да го прифати и да се лиши од божественото потекло на римските Императори, немал ниту тој, ниту неговата фамилија. Сепак, во тоа време Римскиот Император е најмоќен човек во Империјата.

Ако сметаш дека треба да отвориме друга тема за св. Константин, би било убаво и да се стори тоа, па да се дискутира сеопфатно.

eptendosadno1 напиша: Македон напиша: eptendosadno1 напиша: Мислам дека тоа се јавува како потреба кај слабите , гладните и сл. Додека другите , силните , богатите се замислувале и себе се прогласувале за Богови , полубогови ( Египет , .......) Доколку говориме за паганските религии, римскиот култ кон Императорот, тогаш мора да кажеме дека си потполно во право. Римските Императори се прогласувале за Богови, во Египет фараоните биле сметани за синови на Амон Ра, во Грција "имале" деца со луѓето, од кои потекнувале царските лози, во Хиндуизмот богатите се чисти и свети , додека сиромашните не и слично. Но, кога станува збор за Христијанството, оваа дефиниција тешко може да остане применлива. Во почетокот Христијанството навистина било вера само на сиромашните, потиснатите елементи на Римската Империја. Со текот на времето, истото е прифатено од богатите, за на крајот да пристигне и до домот на Императорот. Ако навистина Светиот Цар Константин, во тој период, најмноќниот човек на светот, се замислувал како Бог, полубог или нешто слично, воопшто немало да го прифати Христијанството, туку ќе продолжел да се поклонува на римските богови, па и да се прогласи самиот за Бог, како што правеле сите негови претходници. Истотака, Императорот и аристократијата, со прифаќањето на Христијанството, создале за нив, нов соперник, Црквата, која во историјата често се јавува како сопирачка на нивното самоволие. Пример за ова е судирот на Императорот Аркадиј и св. Јован Златоуст. Значи и кај богатите постоела вера, без притоа да се замислуваат дека се Богови или нешто слично. Карактеристичен пример за ова е светиот Цар Јустинијан, кој постојано постел, се облекувал скромно и слично, а немал потреба од тоа, не бил ниту гладен, ниту беспомошен,напротив, бил најмоќниот човек во тоа време. Акцентот е кај дејството на “ ОПИУМОТ “ , но сепак . Да ,св. Констатитн применил политика , барем јас така ја разбирам таа одлука . Инаку со самото тоа мислам дека истиот добива титула “ полубог “ односно светец . Повторно истата реакција кај народот , повторно истата потреба . И ова , ги дарувале своите фараони , богови , и денес во црква се дарува светец , црква . И дарувањето на боговите во различни страни на светот е нешто чудно координирана . Рушвет - мито , корупција . Коинциденција ?

Св. Цар Константин можеби имал потреба од смирување на прогонот на Христијаните, но немал потреба таа религија да ја прифати, ниту имал потреба да ја промовира. Намерно говорам за промовирањето затоа што тој одвоил доста средства за градење Цркви. Зарем можел некој во тој период на најмоќниот човек на светот да му нареди да го стори сето ова? Секако дека не. Зошто одеднаш при битката на Милвијскиот мост решава да смени нешто?
Во однос на "титулата", зошто, доколку навистина има потреба богатиот, во случајов и најмоќниот потреба од титула, би се откажал од старата вера, каде согласно култот кон императорите, тој уште додека бил жив, бил сметан за БОГ, еднаков на другите Богови, за да стане светец, по неговата смрт? Кој политичар, би се откажал од својата "божественост"?

Во однос на даровите, јас дарот не го оставам поради тоа што сакам да Го подмитам Бога, небаре Бог има потреба од нешто мое, или пак да измолам светците да се застапуваат за мене со помош на тие дарови, туку за да го помогнам храмот. Во минатото и не било распространето оставањето пари пред иконите, во тие времиња државата ја помагала Црквата, Црквата поседувала и земја, па немала потреба од некаква помош.