Ваша песна,состав или што било напишано

Тебе Перунке, сите во Пеширово го знаеја тоа,

Поезијата ти беше и леб и вода

И ти никогаш не одеше на копање

без песните на Рабиндранат Тагоре во торбичата…

Јас, тогаш, ниту името не можев течно да му го изговорам

А ти се восхитуваше од неговите песни

во моментите на одмор под широката сенка на оревот

за кој со години се тужевте со вашите соседи

и толку лесно откриваше што, всушност, поетот сакал да каже…

Се зареков, Перунке, поет еде ден да станам

И да те опеам тебе, сјајната,

посјајна и од ѕвездите на небото над Пеширово,

Ако не сите книги со поезија во задружната библиотека

До една да ги изедам, без да им ја избришам прашината…

Немав среќа Перунке: задругата долгови ја изедоа

А кните во библиотеката, стаорци големи колку мачки.

Само прашината остана и мојата желба да те опеам

Макар во песна од еден единствен стих…

Чекорев по оној пат исткаен од сребрени конци на зраците од Сонцето, исплетен од тебе. Но, не знаев дека е пајакова мрежа. Колку повеќе се борам, толку повеќе се вплеткувам во неа. Убедена, самоуверена дека кога ќе дојдам до тебе, ќе ме боцнеш со страшните очници, ќе ме затруеш и со сласт и хедонизам ќе сакаш да ми ја исцицаш внатрешноста.

- Слабак си, ќе си помислиш, зошто не се борам.
Илјада мисли низ главата за твојата победа, па потоа ќе ја славиш, ќе застанеш уверено и арогантно пред светот, убедена дека уште една жртва паднала во твојата заносна мрежа, хранејќи ја твојата ненаситна и алчна душа. И ќе побараш уште. Ќе ме заборавиш како некој утрински омлет, како кафе,обична консумација, која потоа како нус продукт ќе заврши во канализацијата.Но, ти ја исцица мојата внатрешност. Сега јас засекогаш ќе струјам низ твоите вени. Сега засекогаш ќе ја носиш мојата внатрешност во тебе. Но, нема да ти штети. Јас не сум пајак.

Утрата во Пеширово, Перуно,

Се будеа во исто време со тебе

А сонцето огреваше тогаш

Кога ти ќе ги собереше завесите

И ќе го отвореше прозорецот

што гледа кон нашата куќа

за да ти влезе свежилото во собата…

Јас перунке секогаш се будев еден час пред тебе

За да не пропуштам ни зрно убавина

Од будењето на утрото

И долго, долго, ех колку долго,

го галев со погледот

Отворениот прозорец од твојата соба

Па ја земав мотиката

И одев полн со песни и радост во душата

Да мавнам неколку реда од лозјето

До пладне, оти свадба без вино не бивало,

И нашиот Господ тоа го знаел

Кога во бочвите вода наполнил и рекол:

„А сега биди вино, најубаво вино

Какво никој до сега не вкусил!“,

а селаните се крстеа со лева рака

Збрани под стреата на селската крчма како кога врни

Каде на овој дожд со таа мотика, бре суртук еден

Ќе ни навееш лоша година, летнината ќе ни се сотри!“

се чудеа тие, се чудев и јас,

„Каков дожд бре, мрзливи селанчишта,

Глејте, сето поле Пешировско во сонце се капи!“

Јас и ти Перуно, секогаш се согласувавме

во поглед на селаните од Пеширово…

moit jaska uchitelke ???

Dedanoe Googles Hard
Excellency Dedanoe Unlishnidaos

You probably are questioning wondering and testing
What makes Dedanoe speaker and assassin?
When Dedanoe speaks he fires words like dragon
No one has ever seen another likely phenomenon.

You probably have several doubts for submission
What makes Dedanoe Nobel prize physician?
Dedanoe's schizo-paranoid and psychotic brain
Knows that only the lever true physics can obtain.

You probably are trying to reduce it to absurd
What makes Dedanoe so close to the truth?
Dedanoe floats the river in rather reverse course
Instead for the sea he's heading for the source.

http://www.youtube.com/watch?v=ZA6Lu1jyymQ

Јас, Перунке, помнам

Тоа што не сакам да помнам:

топлата утроба на летната ноќ

во багремите над Пеширово

кога твоите солзи

замирисаа како покајание

со мирисот на изгубена невиност,

деновите во ЈНА

со вкус на исчекување

на твоите писма

секогаш грижливо запечатени

со трагот на твоите усни

од евтин флуоресцентен кармин,

гакичките од црна чипка на учителката

заради кои сите машки носевме огледалце

во ѕадниот џеб од чоените палтолони

и првото возење со тебе на велосипед,

Денес, Перунке, никој не губи невиност

во багремите над Пеширово

и војниците не чекаат писма

запечатени со траг од усни со флуоресцентен кармин

Денес децата не носат огледалце во ѕадниот џеб,

Ниту учителките облекуваат црни гакички од чипка,

на што ли ќе се сеќаваат, Перунке моја,

денешните деца од Пеширово…

Лете, Перуно,цвету беспрекорен,

Кога и ѓаволите бараа сенка под оревите

Стојне од Црнилиште доѓаше

На новиот велосипед во нашето Пеширово,

И сите потшепнуваа дека доаѓа ради тебе,

Но ти, Перунке, само мене ме љубеше

И само на мојот велосипед се качуваше

Иако го купив на старо од чичко ти

За две коли тикви печалки…

Кога го однесов во отпадот, перуно, цвету,

Не знаев дека со него носам три тома

ненапишани приказни

Од песочните плажи крај Брегалница,

Долу, под високиот Богословец,

За мене, за тебе, и жешкиот песок

Од кој правевме бетон во фантазијата

За нашата нова куќа во сливарникот

Што ттко ти ти го вети како мираз…

Камо ногата да ми се скршеше

Кога излегов да го однесам во отпад

Или црна мачка пат да ми пресретнеше…

СО ВЕЛОСИПЕД ПО ВИНОЖИТОТО

Јас и ти

возевме велосипед

по црвената патека на виножитото

и се држевме за рака

не беше тешко

се сакавме до бесфест

и бевме сами на планетата

во галаксијата

во вселената

некој те убеди

дека виножитото

всушност се вика божилак

па сега сам возам

по неговата жолта патека

ја нареков

патека на мртвото

лисје

што потсетува

на нашата прерано

почината љубов…