Исусова молитва - исцелител

 Asya напиша:

 makarios напиша:

Свети Григориј Палама не сметал дека непрестајната молитва исклучиво е наменета само за оние кои водат отшелнички живот,  туку ги поттикнувал и мажите и жените и децата, и мудрите и простите, и сите заедно да ја практикуваат. 

A koj reche neshto protiv neprestajnata (postojana) molitva? Jas samo tvrdam deka takva duhovna sostojba na postojanost vo molitvata e nevozmozhna bez pokajanie, nitu isihazam e mozhen vo raskol. Toa, pak, ne znachi deka chovekot treba da prestane da se moli, tuku da zapochne da se kae. I ako nema pokajanie, treba da go isprosi od Boga.

А што ќе кажеш тогаш за свети Гаврил Светогорец, кој бил исихаст? Тој имаше постојана умносрдечна огнена молитва. 

А што беа Свети Серафим Роуз и Свети Јован Шангајски (Битолски). Според тебе, СВЕТИТЕЛИТЕ живееле во непокајание, ниту пак биле исихасти, затоа што тие своеволно останале во раскол. 

Миличка, сега ти ќе се обидеш да се оправдаш дека Руската Задгранична Црква имала важна улога во зачувување на црковниот живот во Америка. Знаеме, тоа си го кажала. Но факт е: БИЛЕ ВО РАСКОЛ (тоа според тебе, според мене не биле во раскол)!

Ако си направиме раскол во нашиот ум, односно се доведеме до шизофренија, и повеќе се замараме со другите (кој што направил, и какви позиции имал), а не се замараме со себеси (односно со нашите гревови и страсти, и како истите да ги преобразиме и очистиме), е тогаш не само што немаме покајание, туку изгледаме смешни не само пред продуховените луѓе, туку и пред демоните, затоа што тие не` тераат да мислиме дека замарајќи се со нечиј живот (а не со нашиот) добро правиме.

А што е најжално, кога се доведуваме до состојба да ги судиме другите, и да „критикуваме постапки“, тогаш мислиме дека ние всушност имаме солиден духовен живот. А тоа е многу лоша и голема прелест. Тоа е она што вели и Опитен - најголема прелест е кога мислиш дека не си во прелест. Значи, сметаш дека духовно си здрав, на добра основа, па тогаш имаш право и да ги судиш другите. Таа искра подоцна се разгорува, па таквиот човек почнува да зборува и против парохјаните, против парохискиот свештеник, против епископот, и на крај и против својот духовен отец. Тој и да ги има сите потребни услови да го зачува својот мир, внатрешно се чувствува раздразнет, се нешто му смета, се нешто се жали, се некој друг е крив за состојбата во православието.

Свети Серафим Роуз ја кажува оваа приказна:
Имало еден човек кој сакал да се моли, и сакал да се повлече во тишина, затоа што светот му сметал, било многу гласно (со други зборови ги осудувал сите околу себе). Изнајмил стан во некоја периферија, и во мир се молел. Еден ден во неговото маало дошле некои градежни работници, и тие почнале да креваат врева. Човекот толку многу се раздразнил и фрлил тула кон работниците.

Поентата на оваа прикаска е дека двете работи не одат: да ги осудуваме другите, и да имаме внатрешен мир во себе. А без внатрешен мир - нема вистинска молитва. Замислете, старец Клеопа вели дека умната молитва е како птица со едно крило. И вели, за да биде вистинска молитва, треба умот да го слегнеме во срцето, односно да се задобиеме со умносрдечната молитва.

Интересно е што, на темата за Исусовата молитва зборуваме и за прелест, осудување, внатрешни (немирни) состојби - но тоа е поврзано. Ако ги имаме претходните наборјани работи, не е возможно  да ја имаме Исусовата молитва.

Наше е да одбереме што ни е поважно. Љубовта кон Христос, ама љубов до самозаборав, или пак, осудувањата, озборувањата, „критики на човечки постапки“...

Изменето од makarios - 02.Февруари.2009 во 05:53

Внеси реплика	страница <1 4 567 8 29 >
Tweet