Свето Предание пренесено преку Светите Отци

zidarski

pravoslavnata teologija ne poznava 'proces na priznavanje' na crkvi. poznava priznati i nepriznati. prifateni braka i otpadnati grancinja.

znaci jas ne zboruvam za vasata nadez deka eden den ke ve prifatat. toa moze da si vo pravo. no sega zasega, vie ste od pravoslavniot svet otfrleni i vasite svetci po nieden kriterium ne se prifateni. duri ja nemate i institucionalizacijata koja e presudna vo pravoslavieto. go nemate ni preemstvoto za koe se falite. vasite pricesti se delenje leb, a ne delenje na Hristos.

znaci ti zboruvam ne spored 'moeto' tolkuvanje, tuku kako e spored pravoslavnite kanoni. jas so tie kanoni, dobro znaes, ne se slozuvam. no smesnoto e sto vie se slozuvate, a istite tie kanoni ve prakjaat vo pekolot.

EvAngelos напиша: Тоа што ти наведе неколку некомплетни листи на ткн. "свети отци" тоа само докажува дека комплетна листа на ткн. "свети отци" не постои. Впрочем, да имаше комплетна таква листа, немаше овие да изнесуваат некомплетни листи. Просто како два и два нели?

Во почетокот Бог го содал човекот добар. Според Својот образ и подобие го создал, односно совршен во потенционал со можност да напредува и се восовршува до стекнувањето на Неговото подбие или како што ќе кажат Отците на Црквата, да стане „бог по благодат“.

Но подоцна откако адам, односно човекот, згрешил ја изгубил сета убавина своја и неговото срце кое до тогаш било чисто и храм Божји се валка и бива заробено од страстите, а од него, како последица на тоа, се отсранува Бог. И понатаму преку Адама тоа се случува и со сето човештво.

Сега , сета цел, сиот напор на човека е повторно да се исчисти и ослободи од страстите и се врати на својата првосоздадена природа и заедница со Бога. Со доѓањето на Синот Божи и постанувајќи и Син Човечки, Господ Исус Христос ни го покажал патот, а тоа е преку пустината и смиреното страдание (крстот). Друг пат нема, зашто Он е Патот, Вистината и Животот и овие три категории не идат одделно туку секогаш заедно. Нели еден Бог.

Оние кои го избрале тој пат на лично покајание, очистување и ослободување од страстите или поточно нивно преобразување и кои успеале во тоа се всушност светителите.

Тие го исчистиле своето срце од страстите и умот го просветлие и во своето срце повторно ја привлекле благодатта Божја. Нивното срце повторно станало Храм на Живиот Бог и со својот просветлен ум постојано го созерцавале ( го гледале Неговото Прекрасно Лице) и се насладувале.

Во тој подвиг препознаваме генерално три степени или нивоа:

- Очистување на срцето од страстите
- Просветление на умот
- Обожувањето на целовкупната човекова личност

Секој од овие степени се одликува со свои каратеристики:

На првиот степен срцето се чисти од страстите, а енергијата на умот се просветлува. На тој степен му содејствува очистителната благодат и усната и умната молитва.

На вториот степен на просветление откако срцето доволно ќе се исчисти од страстите, а енергијата на умот просветли, тогаш тој (умот) молитвено слегува во срцето како во свој центар (суштина) и таму благодатно непрестајно ја кажува молитвата. На овој степен повигот се состои во доочистување и просветлување на суштината на умот и напредување на молитвата до непрестајна умносрдечна кое повижниот го добива на третиот степен од уховниот живот, на степенот на обожение на целовкупната личност човекова.

Краен и единствен критериум низ сите овие три степени е љубовта и молитвата.

Нивното срце повторно постанува храм на Живиот Бог и во нивното срце постојано пребива благодатта Божја. Тие иако со телото сеуште пребиваат овде на земјата, нивниот ум е вознесен на Небото каде лице во Лице го гледа Бога и непрестајно пребива во созерцание и Богомислие од каде ги црпи сите тајни за Бога, Царството Небесно, човекот и се друго, и нивното слово постанува слово со власт, Божјо слово, Богослово, Богословие.   Затоа и ние им веруваме на светите Отци и нивните списи, зашто тие не го познаваат Бога од книга и не шпекулираат со словото Божјо, туку тие го познаваат Бога од опит, од искуство и нивното слово е емпириско, искуствено.

Тие се луѓето кои преку личен подвиг во смирение и живот во Црквата преку добродетелите и учеството во Светите Тајни на светата Литургија ги поминале сите овие три стадиуми (нивоа) во духовниот живот за кои е потребно напор време и долотпение, а кое го немаат претестанските„ подвижници“ зашто тие сакат само со едно признавање и потпишување дека се христијани и да се спасат и да си го исчистат срцето од страстите и да се носители на Светиот Дух и толкувачи на библијата и преку ноќ стануваат проповедници.

И отпосле откако ќе се упокои еден таков свет Отец по извесно време почнува да се појавува почит кон него од самата Црква, т.е. верниот народ .

- се разгледува неговиот живот дали бил исправен и да не бил во прелест

-Ако од неговото тело се појават знаци на чудотворност преку испуштање на благоухание (благопријатна миризба), свето миро (нетварно миризливо масло кое истекува од неговите свети мошти), јавувања во сон и чудесни исцеленија на разни болести кај луѓе кои молитвено му се обракаат.

- Потоа се испитуваат и неговите пишани списи, ако ги имал, и учењето кое го исповедал дали е согласно Светото Писмо, и Предание, да нема некои ереси

и на крај откако сето тоа ќе се утврди заседува целит свет синод на помесната Црква од каде тој потекнува и едногласно донесуваат одлука за негова канонизација и прогласување за светител.

Гледате не е се така просто и едноставно а критериумите не се благи. и овде нема шпекулација кој е свет, свет е.

zidarski напиша: Да, зошто да не - баш би било интересно... ќе го почнам овој проект, но не заради Патријархот - а заради луѓето од Македонија. Да проверам прво да не има слична иницијатива веќе. Сигурен сум дека ќе има неколку заинтересирани на форумов да се вклучат во идејата.

Идејата воопшто не е лоша ако таа е отворена за сите ЧЕДА на Љубовта и Мирот БОЖЈИ, без разлика од која нација и деноминација тие доаѓаат !      

Како таква јас потполно ја поддржувам.

поздрав
   

Изменето од spiros - 19.Октомври.2008 во 12:27

zidarski напиша: Дадовме доволно објаснувања. Ако не ти бендисуваат - твој проблем. Нема потреба да ја труеш темата со едно исто.

ke prestanam da ja povtoruvam istata rabota, togas koga ke prestanes da ja trues temata so navodno dadeniot odgovor. prasanjeto nema odgovor, ne se pravi ti popameten od vselenskiot patrijarh koj isto taka nema informacija za predanieto.

toa e brate moj zidarski truenje na temata so nevistini.

Е ајде де, реализирајте ја иницијативата, соберете ги светците од календарите и откако ќе ја завршите листата, повелете изложете ја тука на форумов. Тоа би било најдобриот роденденски поклон за вселенскиот патријарх  (Да види коплетна листа на светците и нивните дела пред да си замине од овој свет)

Тоа што ти наведе неколку некомплетни листи на ткн. "свети отци" тоа само докажува дека комплетна листа на ткн. "свети отци" не постои. Впрочем, да имаше комплетна таква листа, немаше овие да изнесуваат некомплетни листи. Просто како два и два нели?

А еве и едно општо објаснување за канонизацијата, како и доста прецизно објаснување за идејата за светците, иконите и односот кон иконите (жалам што го копирам на англиски, ако има потреба, ќе го преведам):

The word saint means holy, thus "Saint John" means, in fact, "Holy John." This is not to say that he was always perfect; that he was a genius; that he was a great man according to the understanding of this world; that his views on politics, social life, or economics were desirable or correct. It means only that, within the context of his age, he manifested the image of God in himself in some way -- that he was an ikon, an original creation, a new creature in Christ.

Canonization does not make anybody a saint. Canonization recognizes that someone already was, in his own lifetime, a saint. Having recognized that the Church encourages its members to follow the example, the model, provided by the life of the holy person, to pray to him, to keep his memory alive. Praying to a saint does not mean that Orthodox confuse saints with God. Praying to a saint means something very easily understood: we ask the holy person to pray for us. We can, of course, ask for the prayers of those who are not officially saints. In fact, we often ask our friends and families to pray for us. We may ask a person who has died -- a mother or father or grandparent -- to pray for us. But we are especially interested in seeking out the prayers of those whose lives have been wholly devoted to prayer, who are in fact, "experts" in the matter of prayer and of praying. Thus the Orthodox Christian prays to a saint by asking the saint to pray for him. The Orthodox Christian venerates ikons -- he bows and kisses the ikon and in doing that he bows before and kisses the image of God which he sees in the saint. He bows to honor the image of God; he kisses to show his love for that image, and to express his hope that the image of God will also become evident and manifest in himself. In a similar way the priest censes the ikons and bow to them -- again, seeing the image of God, censing it, bowing to it; and then the priest turns and censes the people gathered in the Church and bows to them, just as he did to the ikons. He also sees the image of God in the people of God who are the Church of Christ on earth. In turn, the people bow to the priest, seeing also in him that same image, that same call to be an ikon.

Canonization does not make a man a saint. Rather, it establishes the fact, publically and for all to see, that the man is already a saint -- that is, that the holy man and God have so cooperated together at every level of the man's existence that the man has become, by grace, a god, just as God Himself is God by nature. The old saying in the Church is that "God became a man (in the incarnation of Christ) in order that man might become a god."