Ваша песна,состав или што било напишано

Какво ли е чувството
да ја спуштам главата
на твоите гради.
Да затворам очи
и да се препуштам
на нежноста
на твоите раце.
Да потонам во чувства,
да ги пуштам сите
да ме преплават
како плима.
Сигурно е прекрасно.
Какво ли е чувството
да заплетам прсти
во косата твоја.
Што ли ќе чувствуваш?
Ќе затвориш ли очи?
Ќе се препуштиш ли
само на рацете мои,
кои ќе патуваат
по секоја црта
од твоето лице.
Ќе затрепери ли
телото твое
од нежните допири
на прстите немирни,
кои ќе истражуваат
по твоето лице,
како слеп кој сака
со допири да види
и да ги запамти
убавините на тоа
што не е видливо
за него.
Ќе пуштиш ли
длабока воздишка
од градите твои,
кога усни ќе те допрат
на едното окце,
па на другото,
па на едниот образ,
па на другиот,
па полека
ќе се лизнат
на твојот врат,
за потоа да се вратат
назад кон усните твои.
Ја обожавам секоја линија
од твоето прекрасно лице.
Те пијам со допири.
Те допирам со усни.
Те голтам со очи....
И се ставам на едно место.
Таму каде е сега
твојот нов и топол дом.

[/IMG]

Изменето од butterflyM55 - 22.Април.2009 во 00:25

Обоени сме
со сите бои
на животот.
Фасада преубава
од утро до мрак.
Префабани со сјајот
на сите бои
од виножитото.
Прлиени сме
со јадот
од минатото.
Не краси болката
од неуспеаното.
Се капеме во палети
од желби на сегашноста.
Префарбуваме слики
на нашите посакувања.
Четката на надежта
прави прецизни слики
на преубави пејсажи
на иднината.
И се така
од утро до мрак.
А штом мракот
ја проголта планетата
настапуваме јас и ти.
Ги симнуваме од нас
сите фасадни бои.
Маските се на подот
срамот го закачуваме.
На клинот позади вратата.
Болката ја оставаме
позади затворената врата.
Сомнежите ги потопуваме
во чаша црвено вино.
И се што ни преостанува
е нашата среќа,
љубов,искреност
и две потполно голи тела,
кои се капат
во боите на љубовта.
Споени во палета
на страста.
Не постои ништо друго.
Нема никој друг,
освен нас и нашата страст.

Дали утрото само
чека ден,па да си го
„одработи„ своето,
или ужива во секое
свое ново раѓање.

             Дали денот само
             сонцето го чува
             до првиот мрак
             или и тој ужива
             во неговите зраци.

Дали ноќта само
чека мугри и после
заминува по својот пат
или и таа се капе
во сребрениот сјај
на месечината.

              Дали ти само
              во утрата се будиш
              со лажна мисла за мене
              или сонот те тера
              да ме бараш после
              слаткиот одсонуван сон.

Дали денот те исполнува
или само живееш
за ден да помине
и ноќта црна само
тивко со својот вел
да те покрие.

              Дали ноќите за мене
              само ги чуваш
              и само јас сум
              кралица твоја во нив
              или само го надополнувам
              слободното место
              кое нема кој
              да ти го пополни.
          

Изменето од butterflyM55 - 19.Април.2009 во 02:21

pepeeeeeeee

Се будиш од сон
изморен од животот.
Се гледаш во огледало
кое само гримаси ти враќа.
Пробаш да ги составиш
делчињата кои ги гледаш.
Но залусно.
Нејасно е.
Не сваќаш ништо.
Што ли ти се случува,
ги прашуваш остатоците
од скршеното огледало,
кое само такво,искршено,
можеш да го поднесеш
и прифатиш пред тебе.
И само замавнуваш
со раката немарно.
Ја ставаш маската
со вештачка насмевка
на своето прекрасно лице.
Фрлаш последен поглед
во остатоците од огледалото.
Мммммм..........
Да!Тоа е тоа што сакаш
да го видиш во него.
Се свртуваш и заминуваш
со цврст чекор,сигурен
одиш кон новиот ден.
Се додека не те проголта
темнината на ноќта,
и пак се враќа одразот
од скршеното огледало.
Ја фрлаш маската,
и пак си само ти.
Сам со себе
и своите делчиња
расфрлани низ собата
на твојот живот.
и никако да го составиш
мозаикот кој те прогонува.
Те тера да си карпа студена
и не ти дава да блеснеш
посилно од сонцето светло.
И не ти дава да сјајеш
со златестиот сјај
на ѕвездите кои ги милува
светлоста на месечината.
Те измачува до бескрај.
Те тера во бездната
од која излез не гледаш,
единствено право во неа.
Застани!Сврти се!
Не го давај последниот чекор!
Немој!
Слушни го крикот мој.
Види го ликот мој.
Сврти се само
и дофати ја мојата рака,
која за тебе е испружена.
Допри ме само
со врвот напрстите твои.
Насмевни се со твојата
прекрасна насмевка
и само препушти се
на мојата прегратка.
Тука сум за тебе,
да те спасам.
Фрли ја маската пред мене
и биди си само ти.
Фрли ја маската
и прифати ме во себе,
крај тебе....
Едноставно...
Фрли се од себе
кое те уништува
и биди само мој,единствен.

Изменето од marija1000 - 13.Април.2009 во 01:21

Излегувам на сцена.
Темно е.
Надзирам силуети во мракот.
Публика.
Грутка во грлото стега.
Молчам.
А треба да почнам.
Монолог.
Штама е сеуште.
Тишина.
Некој од публика свирка.
Пораз.
Рефлектор се пали.
Ме гледаат.
Аплауз за охрабрување.
Сила.
Почнува монологот.
Се откривам.
Текстот тече од усни.
Гола сум.
Свирежи и неодобрување.
Понижување.
Се храни непријателот.
Завист.
Скубе од секое крваво место.
Се распаѓам.
Мирис на трулеж се шири.
Смрт.
Рефлектори се гаснат.
Темнина.
Сцената е пак празна.
Мир...тишина...