БИБЛИЈАТА И НАУКАТА

ПРОСВЕТИТЕЛОТ напиша:  Абе дете, дај преиспитај се малку.

хммм... на кого ве потсетува ваквиот изфрустриран речник?

     

ако примети, реков НЕ ПОВЕЌЕ од 60.000, бидејќи не може точно да се одреди годината, според генетските истражувања, може да се движи од 8-60 илјади години...

Обично, Библиите кои се издавани пред мо­дер­на­та епоха, во еден експликативен предговор им ја прет­ста­вувале на читателите хронологијата на настаните кои се одвивале од стариот свет до епохата во која овие книги се објавени; бројките малку варирале спо­ред епохите. Кога дошло модерното време, за издавачот веќе било невозможно да ги задржи таквите фан­тас­тич­ни хронологии, а да не биде во контрадикција со на­учните откритија кои создавањето го ставале во една значително порана епоха. Задоволило тоа што се тргнале табелите и предговорите,

па нормално дека ги тргнале предговорите со тие погрешни математики, ама гледам некои уште на форумот се држат до тие сметања... изгледа останаа во средниот век...


Изменето од аџија - 08.Јуни.2007 во 11:41

ПРОСВЕТИТЕЛОТ напиша:             Речиси 4000 години, Ateist. Поточно 3761 години пред Исус или пред 5768 години. За тоа ќе расправаме подоцна, а сега збор два за создавањето на светот.

па ова и е научно чудо... Ако можевте да забележите, најновите генетски истражувања, ДОКАЖУВААТ (за разлика од само шпекулациите на еволуцијата) дека СИТЕ ЛУЃЕ на планетава настанале од еден маж и една жена, кои не живееле повеќе од 60.000 години пред нас... Како што реков со ова се урна еден од големите митови на еволуцијата, и ги фрли шпекулантите во паника... Само погледнето го документарецот „Потрагата по научниот Адам“, што одеше на Дискавери и Национал Географик за повеќе инфо...

А и второ нешто, што мора тука да се додаде, е дека просветителот погрешна математика користи, бидејќи тој претпоставува дека буквално секое колено е спомнато, и дека нема периоди за кои родословијата молчат... но тоа е веќе друга тема...

 

 

 

      Речиси 4000 години, Ateist. Поточно 3761 години пред Исус или пред 5768 години. За тоа ќе расправаме подоцна, а сега збор два за создавањето на светот.

 

      Како што Р. П. де Воа забележал, Битието „за­по­ч­ну­ва со две паралелно ставени приказни за соз­да­ва­ње­то“. Од аспект на нивната согласност со научните по­да­тоци, треба посебно да се испитуваат.

 

Прва приказна за создавањето

Првата приказна го опфаќа првото поглавје и пр­ви­те стихови од второто поглавје. Тој е пример за не­точ­ности од научен аспект. Неговата критика треба да ја разгледуваме фрагмент по фрагмент. Текстот кој овде го репродуцираме е земен од II издание на преводот на Светото Писмо на македонски јазик,

– Прво поглавје, стихови 1 и 2

„Во почетокот Бог ги создаде небото и земјата. Зем­јата беше безоблична и празна; и имаше темнина над бездната; Духот божји лебдеше над водата.“

Може да се прифати дека во стадиумот во кој зем­ја­та уште не била создадена, она што ќе стане вселена она­ква каква ја познаваме, било урнато во темнината, но навесту­вањата за постоењето на води во овој пе­ри­од е чиста и обична алегорија. Веројатно тоа е превод на еден мит.

– Стихови 3 до 5:

„И рече Бог: ,Нека биде светлина!‘ и би светлина. И виде Бог дека светлината е добра; и ја оддели Бог свет­лината од темнината. И светлината Бог ја нарече ден, а темнината ја нарече ноќ. И би вечер, и би утро – ден први.“

Светлината која ја пробива вселената е резултат на ком­плексни реакции кои се случуваат на ниво на ѕвез­дите, на кои ќе се навратиме во третиот дел од оваа книга. Според Биб­лијата, во овој стадиум на соз­да­вање ѕвездите уште не се формирани, бидејќи „све­тил­ките“ на небесниот свод во Битието се наведуваат ду­ри во 14-тиот стих, како создадени во четвртиот ден да „го делат денот од ноќта“, „да ја освет­луваат зем­ја­та“, што е целосно точно. Дури и повеќе, да се смести во првиот ден постоењето на утрото и вечерта е чиста але­горија: вечерта и утрото, како елементи на денот, мо­жат да се замислат само по постоењето на Земјата и неј­зината ротација под осветлувањето на нејзината сопс­твена ѕвезда: Сонцето!

–        Стихови 6 до 8

„Потоа рече Бог: ,Нека има свод среде водата и тој да разделува вода од вода!‘ И создаде Бог свод; и ја од­вои вода­та од под сводот од водата над сводот. Така и стана. И сводот Бог го нарече небо. И би вечер, и би утро – ден втори.“

Митот вода и овде продолжува, со поделбата на овие на два слоја со помош на еден свод кој, во рас­ка­зот за Потопот, ќе ги пропушти горните води да се из­ле­ат на земјата. Оваа слика на одвојувањето на водите во две маси научно не е прифатлива.

– Стихови 9 до 13

„И рече Бог: ,Нека се собере водата, што е под не­бо­то, на едно место, и нека се појави суво!‘ И стана та­ка. И сувото Бог го нарече земја, а собраните води ги нарече – мориња; и виде Бог дека е добро.“

Фактот дека во одделна епоха од историјата на зем­јата, додека оваа уште била покриена со вода, се по­јавило коп­ното, научно е сосема прифатливо. Но, де­ка се појавил многу организиран растителен свет со реп­родукција со помош на семињата пред постоењето на Сонцето (Битието го става во четвртиот ден) и дека се воспоставува замената на денот и ноќта, сосема е не­прифатливо.

– Стихови 14 до 19

„Потоа рече Бог: ,Нека се појават светила на сво­дот не­бески, што ќе ја осветлуваат земјата за да го де­лат денот од ноќта, и да бидат знаци и за времињата, и за деновите и за годините; и нека светат на сводот не­бес­ки, за да ја осветлу­ваат земјата!‘ И би така. И соз­да­де Бог две големи светила: светило поголемо да уп­ра­вува со денот, а светило помало да управува со ноќ­та, и ѕвезди; И ги постави Бог на сводот не­бески да ја освет­луваат земјата, и да управуваат со денот и ноќта, и да ја одделуваат светлината од темнината. И виде Бог дека е добро. И би вечер, и би утро – ден четврти.“

Описот на библискиот автор овде е прифатлив. Един­­­стве­на забелешка која може да ја има овој пасус е мес­тото кое го зазема целината на приказната. Имено, се знае дека Земја­та и Месечината потекнуват од сво­ја­та из­ворна ѕвезда: Сонцето. Сместувањето на соз­да­ва­њето на Сонцето и Месе­чи­ната по создавањето на Зем­јата е сосема спротивно на солидно утврдените по­и­ми за формирањето на елементите во сончевиот сис­тем.

– Стихови 20 до 24

„Потоа рече Бог: ,Нека произведе водата лазачи, жи­ви суштества, и птици да полетаат над земјата, под сво­дот не­бес­ки!‘ И би така. И создаде Бог големи ри­би и секаков вид животни влекачи, а кои ги произведе во­дата, според нивниот род, како и секаков вид кри­ла­ти птици, според родот нивен. И виде Бог дека е добро. И ги благослови Бог, велејќи: плодете се и множете се, и наполнете ја водата во морињата, и птиците нека се множат на земјата. И би вечер, и би утро – ден петти.“

Овој пасус содржи неприфатливи тврдења.

Во Битието се вели дека појавата на живо­тин­ски­от свет започнува со водените животни и со птиците. Спо­ред библи­ското кажување, а тоа ќе го видиме по­доц­на, дури утредента самата земја ќе се наполни со жи­­вотни.

Навистина, животните потекнуваат од морето: ова пра­­ша­ње подоцна ќе го разгледаме. Ако може да се каже, оттаму земјата е колонизирана од животин­скиот свет и се тврди дека токму од жи­во­т­ни­те кои живееле на површината на земјата, еден по­се­бен вид рептили кои живе­еле на површината на зем­ја­та во мезозоикот потекну­ваат птиците; оваа де­ду­к­ци­ја ја дозволуваат бројни био­лош­ки карактеристики, зае­днички за двата вида. Во Битието, жи­вот­ните на зем­јата се спомнуваат дури во шес­тиот ден, по по­ја­ва­та на птиците. Значи дека не е прифатлив овој распо­ред на појавата на животните и на птиците на зем­јата.

– Стихови 24 до 30

„Пак рече Бог: ,Нека произведе земјата од себе раз­ни суштества според родот нивен: добиток, и ла­за­чи, и ѕверки земни според нивниот род!‘ И би така. И соз­даде Бог ѕверови земни, според родот нивен, и до­би­ток според родот негов, и секакви гадинки на зем­ја­та, според родот нивен. И виде Бог дека е добро.“

„Потоа Бог рече: ,Да создадеме човек според На­ши­от образ и подобие како што сме Ние, кој ќе биде гос­подар над рибите морски, и над птиците небески, и над ѕверовите – над целата земја и над сите гадинки што се движат по земјата!‘“

„И го создаде Бог човекот според образот свој,

според образот Божји го создаде;

машко и женско ги создаде.“

„И ги благослови Бог и им рече: ,Плодете се, и мно­жете се, и наполнете ја земјата, и господарете над неа, и завладеј­те ги рибите морски, и ѕверовите, и пти­ци­те, и сиот добиток, и со целата земја, и со сите жи­вотни што лазат по земјата!‘ И рече Бог: ,Еве, ви да­дов секаков вид растение, што дава семе, и какво што има по целата земја, и секакви дрвја, што во себе имаат семе според својот род и вид: тоа да ви биде за хра­на! А на сите ѕверови земни, и на сите птици не­бес­ки, и на сè што се движи по земјата, и во кое има жива ду­ша, им ги дадов сите тревни растенија, за да имаат да ја­дат.‘ Така и стана. И виде Бог дека е многу добро сè она што го создал. И би вечер, и би утро – ден шести.“

Тоа е описот на довршувањето на создавањето во кој ав­торот ги набројува сите живи суштества кои по­ра­­но не се спомнати и ги евоцира средствата за живот кои им стојат на располагање на луѓето и на жи­вот­ни­те.

Како што видовме, погрешно е што појавата на жи­вот­ните на земјата е сместена по појавата на пти­ци­те. Но, поја­вата на човекот на земјата коректно е сме­с­тена по појавата на другите живи суштества.

Приказната за создавањето завршува со трите пр­ви стихови од второто поглавје:

„Така се доврши небото и земјата и со сета своја вој­ска (забелешка: во македонскиот превод стихот започнува вака – Така се доврши небото и земјата и сиот украс нивен). И ги заврши Бог до седмиот ден делата Свои, што ги направи; и си отпочина во седмиот ден од си­те дела Свои, што ги создаде. И го благослови Бог сед­миот ден, и го ос­вети, зашто во тој ден си отпочина од сите дела Свои, што ги направи и создаде. Ете така настанаа небото и земјата...“

Ова кажување за седмиот ден бара коментар.

Најпрвин, за значењето на зборовите. Текстот е пре­зе­мен од преводот на Библиското училиште на Еру­салим. Изгледа дека „војска“ овде значи мно­зин­с­т­во создадени суштества. Што се однесува на изразот „от­почина“, тоа е начинот на кој директорот на Биб­лис­кото училиште на Еру­салим го превел зборот „ша­бат“ кој прецизно значи „тој се одмори“, оттаму денот на еврејскиот одмор на македонски се транскрибира како „сабат“.

Очигледно е дека овој одмор што Бог го земал от­како по шест дена ја завршил работата, е легенда, но таа има објас­нување. Не треба да се заборави дека при­казната за создава­њето што ја испитуваме е земена од традицијата наречена свештенска, а ја напишале свеш­теници или писари, духовни­те наследници на Езе­к­и­ил, пророкот на вавилонското про­гон­ство во VI век пр.н.е. Се знае дека овие свештеници ја презе­ма­ле јах­вистичката и елохистичката верзија на Битие­то, и де­ка ја преобликувале по своја волја, според своите ин­ди­­ви­ду­ал­ни преокупации, за кои Р. П. де Воа напишал де­ка им е битен „легалистичкиот“ белег. Тоа и погоре го из­ло­жив­ме.

Додека јахвистичкиот текст кој е повеќе векови пос­тар од свештенскиот, во врска со создавањето во­оп­што не го спомнува сабатот на Бог кој е изморен од едно­неделната работа, свештенскиот текст го во­ве­ду­ва во својата приказна. Тој ја дели приказната на де­но­ви, со многу прецизно значење на денот во седмицата, и го центрира околу саботниот одмор кој треба да се оп­равда во очите на верниците, нагласувајќи дека Бог тоа прв го почитувал. Тргнувајќи од оваа практична по­т­реба, приказната за создавањето е водена со очи­глед­на религиозна логика, но на начин за кој по­да­то­ци­те од науката ни дозволуваат да го наречеме фан­тас­тичен.

Ова интегрирање на сукцесивните фази на соз­да­ва­њето во рамките на седмицата кое свештенскиот ав­тор го посаку­вал со цел да поттикне придржување кон ре­лигијата, не може да се брани од аспект на науката. Во наше време совр­ше­но добро знаеме дека фор­ми­ра­ње­то на вселената и земја­та е вршено во етапи кои се протегаат во крајно дол­ги временски пе­риоди чие траење модерните научни по­датоци не ни овоз­можуваат ни приближно да го определиме. Дури и ако приказната завршеше вечерта во шестиот ден и не го содржеше споменот на седмиот ден „Сабат“, во кој Бог се одморал, дури и ако се работи за не­оп­ределени периоди, а не за денови во вис­тинската смисла на зборот, свештенскиот расказ по­ради тоа не би бил по­малку неприфатлив, бидејќи сме­нувањето на нивните епизо­ди е во формална кон­тра­дикција со елементарните научни поими.

Така, свештенскиот расказ за создавањето се ука­жу­ва како ингениозна творба на имагинацијата која има­ла сосема поинаков објектив во сознавањето на вис­­тината.

 

 

Втора приказна

Втората приказна за создавањето која се наоѓа во Би­тие­то е продолжение на претходната, без преоди и ко­ментари, и не е помалку подложна на критики.

Да се потсетиме дека оваа приказна има постар да­тум, некаде околу три века. Таа е многу куса и повеќе зборува за создавањето на човекот и на земскиот рај отколку за созда­вањето на земјата и на небото што ги евоцира многу кратко: „Ете така настанаа небото и зем­јата, во она време кога Гос­под Бог ги создаде зем­ја­та и небото. И секое растение пол­ско, што уште не бе­ше на земјата, и секоја тревка земна, што уште не бе­ше никнала, зашто Господ Бог уште не праќаше дожд на земјата, ниту, пак, имаше човек што ќе ја обработи зем­јата, но се креваше пара од земјата. И ја нато­пу­ва­ше повр­шината на целата земја. А го создаде Гос­под Бог човекот од прав земен и му дувна во ли­це­то дух жи­вотен: и човекот стана жива душа.“ (Пог.2, 4б-7)

Таква е приказната неречена јахвистичка која се на­оѓа во текстовите на Библијата со која сега рас­по­ла­га­ме. Дали оваа приказна, која подоцна ќе се додаде кон свештенската при­казна, првобитно била толку крат­ка? Никој не би можел да каже дали јахвис­тич­ки­от текст бил ампутиран во текот на времето, никој не би можел да каже дека неколкуте реда кои ги по­се­ду­ва­ме претставуваат сè, во врска со тоа што содржел нај­стариот текст на Библијата за создавањето.

Оваа јахвистичка приказна не го спомнува фор­ми­ра­њето на Земјата и небото во вистинската смисла на збо­рот. Од неа подразбираме дека во мигот кога Бог го креирал човекот, не постоела земјина вегетација (уш­те немало дожд), иако води­те кои доаѓале од зем­ја­та ја покриле површината на почвата. Продолжетокот на текстот тоа го потврдува „И на­сади Господ Бог рај во Едем, на исток; и таму го смести човекот што го создаде.“ Така, растителниот свет се појавува на земја­та во исто време кога се појавил и човекот што научно е неточно: човекот се појавил на земјата тогаш кога таа веќе долго време имала вегетација, иако не може да се каже колку стотици милиони години изминале ме­ѓу овие два настана.

Тоа е единствената критика која можеме да му ја упа­­ти­ме на јахвистичкиот текст: не ситуирајќи го вре­мен­ски созда­ва­њето на човекот во однос на фор­ми­ра­ње­то на светот и на земјата, кои свештенскиот текст ги сместил во иста сед­мица, тој ја избегнува сери­о­з­на­та критика упатена кон овој послед­ниов.

ПРОСВЕТИТЕЛОТ напиша: Токму во Битието постојат најочигледни несогласувања со модерната наука. Тие содржат три битни точки: 1. создавањето на светот, неговите етапи; 2. датумот на создавањето на светот и датумот на појавата на човекот на земјата; 3. приказните за Потопот.

Баш би сакал да чујам натаму според таа математика, пред колку време „Господ го створил“ Адам?