Што е смислата на животот

ispravka
te naterale bez tvoja zelba da se fatis

zivotot ili smislata se da opstanesh vo nego......

semejstvoto i intimata i domot 

Plodnata pocva saka odgleduvanje aspirativen egocentriku!
Koga bi bil egocentrik mozda i bi te podrzal...

Околу ова прашање ќе наведам една илустрација.
Замислете си еден чекан, Тој е создаден за да удира, односно заковува шајки и клинци. Тоа е неговата цел и смисла заради која го направил неговиот создател. Сега да претпоставиме дека овој чекан никогаш не бил употребен. Едноставно си седи во кутијата за алати и му е гајле.

Замислете дека истиот чекан има душа и свесност. Поминуваат денови, а тој и понатаму стои во кутијата за алати. Се чувствува чудно внатре, но не знае зошто. Нешто недостасува, но не знае што е тоа. Чеканот не е среќен.

Тогаш, еден ден некој го вади од кутијата и го користи за да крши гранки. Чеканот е потполно возбуден и среќен. Некој го држи, го употребува, удира со него по гранките, итн. Чеканот едноставно не може да се воздржи од среќа. Но на крајот од денот си останува со чувството на неисполнетост. Удирањето по гранките му беше интересно, но не и доволно. Нешто недостасувало.

Во наредните денови е употребуван доста често. Некој кршел камења со него, некој друг ја исправал роткапната удирајќи со чеканот по неа, некој со дршката негова гребел по земјата и други слични работи. Но чеканот и понатаму се чувствува неисполнет. Тој копнее по повеќе активност. Тој сака да биде употребуван што е можно повеќе за кршење, удирање итн. Тој си мисли дека не е задоволен и исполнет затоа што не е употребуван доволно.

Тогаш, еден ден, некој го зема чеканот и го употребува за да закове еден клинец. Одеднаш неговата душа се осветлува. Дури сега разбира за што е создаден. Неговата цел е да заковува клинци. Сите останати работи што ги правел не ни можат да се споредат со исполнетоста што ја чувствува сега кога заковува клинци. Сега открива по што тежнеела неговата душа цело време и зошто се чувствувал неисполнет и несреќен.

Така е и со нас луѓето. Ние сме создадени по Божјиот лик и подобие за да имаме заедништво со Него и да ја одразуваме Неговата слава овде на земјата. Да се биде дел од тоа заедништво е единствената работа што може да ја задоволи нашата душа. Сите претходни работи што сме ги правеле не ја погодуваат целата, а така ќе биде сè додека не го запознаеме Бог. Можеби сме биле употребувани за разни благородни цели, но не и за онаа вистинската за која сме создадени, не и за онаа преку која ќе постигнеме целосно исполнување. Еден христијанин од 4ти век (Августин) вака го искажал тоа: „Ти Боже нè направи за Тебе; затоа нашите срца се немирни сè додека не го најдат мирот во Тебе.“
Поздрав!

Се согласувам со тебе EvAngelos...


„ Ако некој сака да врви по Мене, нека се одрече од себеси и нека го подигне својот крст и нека ме следи.Зашто кој сака да ја спаси својата душа, ќе ја изгуби; но кој ќе ја изгуби својата душа заради Мене ќе ја најде.“ (Матеј 16:24-25) „Сета твоја радост нека биде во Господа: Тој ќе ги исполни желбите на твоето срце“ (Псалм 37:4).
Тоа што го кажуваат сите овие стихови е дека ни е даден избор. Можеме да продолжиме сами да го управуваме нашиот живот (резултатот ќе биде еден празен и без смисла живот), или можеме да избереме да го бараме Бог и Неговата волја за нашиот живот со целото срце (резултатот ќе биде еден исполнет со смисла живот, желбите на нашето срце ќе бидат исполнети и ние ќе добиеме радост од животот, што го живееме). И тоа е така зашто нашиот Создател нè сака и ни го посакува најдоброто (не е задолжително најлесниот но нај среќниот живот).

Ako ti shepnam...ke te unishtam...
Ako mi kazesh ke se zarobish...