Ваша песна,состав или што било напишано

3 дел

Се трудеше да ја избегне неговата прегратка, да се слизне покрај неговото лице бегајќи од бакнежот, и навистина не можеше да му ја објасни причината зошто. Можеби не можеше ни самата да си објасни. Не е дека не го сакаше, или дека воопшто не и недостигаше. Ах, само да знаеше тој, колку е среќен што има некоја личност како таа, што секогаш, барем малце ќе го сака и што колку и да се труди, никогаш нема да може да го заборави него. Знаеше таа многу убаво дека имаа многу проблеми, дека беа ,,млади будали,, и некогаш си кажуваа зборови упатени како кон смртен непријател, ама немаше срце да се налути. А ако му каже се што чувствува ?? Не, нема да верува дека некоја толку многу го сака, и покрај големата болка што и ја нанесува. Нема да сака да верува во кажаното, и повторно ќе ја обвини дека не го сака доволно, штом се осмелила така бесчувствено да му го каже тоа.

А плачеше, внатре во себе, срцето на девојката, кога му кажуваше дека не треба да се гледааат, кога се трудеше да најде доволно разумна причина да го натера да ја остави. А и тој, ништо подобар од неа, во неверување ги ширеше очите и се чудеше на зборовите на неговата некогашна малечка. Не можеше да ја препознае, секакви мисли и сомнежи му поминуваа низ главата, ја обвинуваше повторно и повторно и повторно, без да знае колку тоа ја болеше.  Плачеше таа, и за него, и за себе, и за нив двајцата. Се истргна од неговата рака, и влегувајќи во првото такси, со солзи во очите го гледаше како осамено, болно, стои и ја гледа како заминува.

 

***

И поминаа денови пред да го врати повторно на својата месенџер листа, повторно да го запише неговото име во именикот, пред да го врати пак во животот. Повторно се трудеше да изгледа среќно, безгрижно. Се обидуваше да биде како госпоѓата Професорка. Силна. Немаше сила ама, кој требаше тоа да му го каже нему за тој да дојде и ја утеши ?? Со шок во очите го гледаше како, разлутен, и докажуваше дека нешто му значи, дека нема и не сака да ја замени. Остана на своето, на својот разум. Ја погодуваа сите зборови кажани за неа, го гледаше како се лути и не разбира, и како во сонот, се почувствува како светот да се урива околу неа. Само, сега, го немаше глупавото титкање на алармот, сега во главата и одѕвонуваа неговите зборови.

Седеше и плачеше, и почна да чувствува тапа болка во главата. Се напи едно апче. Ма, зошто да се живее ?? Посегна по уште едно. Ќе ја разочарам мајка ми, помисли. Гајле ти е за другите, нема друг начин, повторно и се упати гласот. Зема уште едно. И уште едно...

Продолжува....


Изменето од BisernA - 04.Мај.2009 во 23:25

Кој да ти каже - дел 1 од не се знае колку 

Бегаше, се сопнуваше и исправуваше, продолжуваше да трча напред и со преплашено лице ги гледаше формите што се исцртуваа покрај неа. Го слушна познатиот глас како ја бодри да продолжи, но наеднаш гласот се изобличи и исчезна во мракот што ја опкружуваше. Солзи се слеваа  по нејзиното лице, додека се обидуваше да се спровира низ нешто што ужасно потсетуваше на испреплетени корени и гранки од огромни, стогодишни дрвја. Кога погледна нагоре, кон својата последна надеж, кон својата последна светлина, го виде лицето што толку добро го знаеше, оцртано на месечевата светлина, како со трепнување на окото стана облак разнесен од ветрот. Силна грмотевица одекна во позадината, и силината како да и го распара срцето, како да ја осети болката на дрвото кое гореше и зад себе оставаше огромен куп на сива, горчлива пепел.

И тогаш кога помисли дека светот се урива околу неа, се слушна тапото ѕвонење на алармот. Не повторно, помисли и седна на креветот. Навистина, се трудеше да не мисли, да не зборува и да престане да го сонува токму НЕГО, но како се да беше залудно. Срцето и чукаше како штотуку да претрчало дваесет километарски маратон, а кога се погледна во огледалото се уплаши од личноста што намуртено ја гледаше од другата страна. За да ги отргне мислите, ја зема првата тетратка што и се најде во околината, и се обиде да се задлабочи во нејзината содржина. Физика. Баш супер. Како сонот да не беше доволен, па мораше да ги набуба сите тие формули кои, испишани со брз и неуреден ракопис, и шараа пред очите. Безволно ја гледаше тетратката, а напишаното немаше баш никаква смисла и не ни беше свесна колку време поминало од нејзиното разбудување. 9 и 15. Мора барем некоја другарка денеска да подранила, барем некоја душа да биде излажана од силното сонце да ги отвори очите, и повторно безволно се вклучи на нејзиниот месенџер.

Откако упати бегол поглед  и не се задоволи од виденото, се упати кон телефонот. 5-1-1-4-5-6-8. Вртеше како да се јавува да ја каже најтажната, најгрдата вест, а всушност бараше некој да ја ислуша и да и ја олесни тежината што ја притискаше врз градите.  Од другата страна на жицата се слушна веселиот глас на Другарката. Таа беше чудо од девојче, станата уште со првиот зрак на утринското сонце, која веројатно стигнала да извежба половина час на орбитрекот и да појаде од нејзините  диетални мусли. И почна. Раскажуваше за сонот, за тоа кога последен пат го видела, макар и на одразот на стаклената врата од училиштето,  и го слушна веќе иритираниот глас на Другарката која многу јасно кажа дека не планира веќе да слуша за НЕГО. Истакна дека е време да продолжи напред и да почне навистина да се чувствува така како што се прикажуваше пред сите. Весела, непобедлива, горда, амбициозна. А длабоко во себе, и двете другарки знаеја, таа беше уништена и потклекната, од болката што и тежеше.  Сеедно. Откако се изнамуабетија,  ја спушти слушалката и застана пред орманот. Се прашуваше, кој ден е денес, ( се обидуваше да се сети на глупиот распоред што никогаш не можеше да му го запамети ) и што да облече. Дали во сребреното болеро, или во индиго сината маичка на врзување ??  И повторно сеедно.

 

Чесно се издра пред куќата на Сосетката – Другарка, а оваа пак, како да имаше оглувено. И по долги минути, се појави, весела и безгрижна и тргнаа да го поминат долгиот ден од втората смена на училиште. Малце се стресе кога помисли дека матната фигура во далечината е тој, ама се смири кога увиде дека тоа е резултат на нејзиниот страв од средба со него. Не ни погледна поубаво да види кој навистина е матната фигура, туку си го дигна носот, си ги намести разбеснетите шишки и се втурна во темниот хол на училишната зграда. И сега дури навистина се насмевна, ете ја повторно омилената госпоѓа Професорка, со нејзината заразна смеа која се ширеше насекаде. Каков оптимизам, си помисли со зачуден глас. Искрено и завидуваше на жената, секогаш среќна и спремна да развесели некого. Ако на тоа го додаме фактот и дека и беше професорка по омилениот предмет, а таа нејзе омилен ученик, можеше да се види од каде таа завидливост. Се насмевна и отиде право низ ходникот.

Продолжува........

Изменето од BisernA - 04.Мај.2009 во 22:08

СЕНКА


Кој е кој
кога чекориш
нога крај нога
со мојата смешна сенка.


Тешко можам да ве различам...


Освен тогаш,
кога ги собираш отпадоците
што ги оставам зад себе
после секој обед...


Се препознаваш ли, всушност,
пред да ја прочиташ ролјата
на смешен циркузант
што глуми сенка

Ти зборуваш,
јас слушам,
те гледам.
Јас зборувам,
ти ме слушаш,
ме гледаш...
Секој од нас зборува
на својот јазик,
а ниеден од нас
не го разбира другиот
што сака да каже.
Секој на свој јазик
неразбирлив за другиот.
На крај само
едно тивко „добра ноќ„
и секој на својата страна
од пространиот кревет,
завиткан во својот сон,
обземен со своите
сопствени мисли.
И секој со надеж дека
еден ден другиот
ќе разбере нешто
од сето она
што сме го кажале.

                                                                         My Guardian



Somewhere in this world of endless suffering and eternal pain
i was lost, and i saw that every hope is spend in wein
my heart was filled with dissapointment, hate, blackness ,grief
the only exit of that emphaty seemed going to the closest reef
to end my exsisting called life, without a sound or any gesture
so i can buy the peace that was forbiden to me in life ,in hell.
there was not a glimpse of hope of salvation. i knew i fell
i had nothing except my ruined and dark soul to sell
oh my god, i knew this was the beggining of the end.



And in that black moment of bitterness and sorrow
i saw a silluete of a woman in the darkness
what is she doing in my world i asked myself
is she gods or even devils messenger?
is she the ilussion of the world i never had?
is that the beuty of the other side, the side i never saw?
is she the missing piece of my puzzle like soul?
is she the answer of my long prayers?
I was really confused so i dont know.


She came close to me looking with those brown eyes of hers
she stood in front of me smiling like the most beutyfull angels do
saying nothing, not a word, she took me by the hand and embraced me
for the first time in my life i knew what is someone to care about you
we were together, bond by something unfamiliar to me.
so different and so simmilar, so far and so close
in that moment i wanted to live, so i rose
from my own ashes and there was no more pain
i started to cry and it was like joy, joy with rain


and then, suddenly dissapiared in the cold fog
i was alone again, sentenced to ethernal solitude
dark cloud again covered my soul and heart
is god that cruel to send angel for a second
and then i prayed for her to return
and in the embrace of the dark and cold night i fell asleep
and in my dream i saw her again even more beutyfull then the last time
i couldn speak , i just looked at her white dress and her eyes which touched my very soul
she came to me and whispered in my ear the most beutyfull name,
the name that brought me back to life,
the name that echoed inside my heart , soul and mind
the name of my angel guardian that i was blessed to find
and now, when she came to me, the worst fear started to boil
what if one day i dont feel her warm wings around me
what if god decides i am not worthy of her care
what if, what if, was the thorn in my chest that went deeper and deeper with every moment without her,
if only there was an artist, mortal artist so good to catch her face in a picture,
but who would be worthy of that kind of task, but another angel.
and there are none of them on this world...


Изменето од Marx_Junior - 02.Мај.2009 во 17:13

Сега кога се смеам, ништо не е како порано
Сега кога се смеам , ти ми доаѓаш и ме гребеш по очите
Сега кога се смеам, доагаш и чукаш на портата на мојата душа
Сега кога се смеам, сфакам колку ми недостигаш
Сега кога се смееш, јас плачам, крварам, се тресам
ти си се што сум јас, а јас сум ништо
тресни ме од земјата, згази ме под себе
не ми дозволувај да бидам човек, зошто тоа и не го заслужувам
Искриви ме за да не стојам право, легни врз мене за да не станам
Плукни ме, а потоа избриши ме како свештеникот гревот на исповедникот, но само за да ме плукнеш пак, зошто се што доага од твоите усни за мене е свето,
Искриви ми го патот за да се изгубам, и да го најдам твојот дом
A покрај тој темен пат ќе престанат да никнуваат сенки на оваа бледа месечина,
и ќе никне црна роза, семе на мојата болка, симбол на моето страдање,
Твоите очи се мојот прогон, мојот огнен мраз, мојата болна темнина
Би ослепел, за да не ги гледам твоите очи, и за да не ја гледам твојата насмевка
Која ме голта како бездна, паѓам но не го допирам дното,
Зошто исто како и твојата убавина, твојата насмевка нема крај
А немаат крај ни
Мојата болка
Мојот оган
Мојот јад
Мојата агонија
Мојата надеж
Мојата амброзија на горчина
Те имам во моето срце, барем толку, и ништо повеќе од тоа,, никаде и никогаш.
Мислев дека те сакам, но згрешив, страшно згрешив

Додека голтав
парчиња од храната
пред мене,
онака навидум
незаинтересирана
за тебе,чекав само
да слушнам убав збор
од твојата уста.
И додека глумев
дека ми е сеедно
дали си тука или не,
длабоко во себе
го слушав крикот
од душата моја,
која само сакаше
да те погледне.
Да те види со очи
полни љубов,
и да ти каже
со поглед
колку те сакам.
А погледот не го кренав.
Само немарно ти кажав
оди....
Гордост пуста.
Се додека не ја победиме
гордоста во нас.
Се додека не го потиснеме
болот од претходните рани,
нема да го имаме
тоа што посакуваме.
Само ќе продолжиме
да се повредуваме
и да ја убиваме полека
љубовта во нас.