Последно нешто што ме насмеа.....

 i moj pas je miran 

Дали постои човек кој го достигнал својот врв, својата кулминација со својата јуначка сила, со мудроста и добрината? Човек кој е чесен, предан на својата нација, човек кој претставува исклучок во општеството? Размислувам, прашувам, но како одговор го добивам ехото на тишината. А во моите раце стои ТАА - нејзиното височество. Еп над еповите, дело над делата пренесувана од колено на колено, од генерација на генерација, од античко време, па се до денес. Ја гледам и и се восхитувам, но малку сум вчудоневидена како воопшто слепиот Хомер го создал тоа врвно дело на човечкиот мозок. Илијадата е најовршената епопеја за сите народи и сите времиња, а темата се врти околу еден единствен настан - Тројанската војна. Вистинскиот мотив на оваа композиција односно душата на ова дело е гневот на главниот јунак (Ахил), а дејствието кое што е опеано од караницата помеѓу Ахил и Агамемнон, па дури до предавањето на мртвото тело на Хектор на стариот Пријам, се случува 51 ден од последната односно десетта година од Тројанската војна.
Ахил, јунак од чиј поглед и глас Тројанците како исплашени срни бегаат и се плашат да не го предизвикаат она кај него што се нарекува ГНЕВ. Тој е млад, со огромна количина горделивост, жестокост кон непријателот, одмаздливост и огорченост. Тој се вознемирувал од неправда, им се восхитувал на пријателските односи и умеел да ги совлада гневот и омразата кон непријателот. Но сепак во неговиот карактер како непровидна нишка се вметнуваат и особините на великодушен. Дрскиот Агамемнон му ја одзел најубавата и најсаканта Ахилова робинка (што Ахил ја добил како дар кога го зазел градот Лирнес) како замена за Хрисеида, а кај Ахил предизвикал силен гнев и омраза. А Ахил гордиот син на музата на морето Тетида и смртникот Пелеј се повлекол од бујното поле. Тој ѓаволствен младич со ангелско срце. Тоа божество потклекнува пред препреките на судбината. Поради неговите одлуки умираат многу луѓе, меѓу кој и неговиот пријател Патрокле прободен од Хекторовото копје. Гневот кај ахил станува се поголем и поголем, а на неговата омраза и нема крај.
Хектор е одважен и чесен борец, добар син и мил татко, нежен сопруг и гордоста на Троја, кој без да размисли за последиците се впушта во двобој со Ахил, плашејќи се за својата татковина односно за родната грутка која ќе биде понижена од грчката рака. Победник во двобојот е Ахил, но и така неговата одмазда не се задоволува. Го врзува избоденото тело на Хектор за неговата двоколка и врти околу ѕидините на Троја за тројанците да го видат овој немил настан. Откако му здосадува оваа игра на одмазда, Ахил се повлекува во својот шатор и ветува дека телото на Хектор ќе го фрли како храна на педовите, со што ја покажува својата себичност и алчност. Но тогаш доаѓа стариот Пријам во шаторот и го моли на Ахил да му го предаде мртвото тело на Хектор за да го исплаче и погреба со сите почести. Каменото срце на Ахил непопушта, но кога Пријам ќе го потсети на љубовта кон својот татко, тој ќе се расплачи и ќе му го предаде телото.
И до ден денешен Ахил претставува симбол на човечноста. А ако некогаш човештвото сакало да создаде идили на храброста, мудроста и љубовта тогаш сигурно би бил Ахил.

 

 легендарно, нема што.