Етнологот Тома Брадина :

Абе јас знаев на која страна ти си влечеш уште од почетокот, добро е што најпосле се виде проѕирноста на твојот „македонизам“.

Што се однесува до личните навреди кои ми ги упатуваш- тие повеќе зборуваат за тебе отколку за мене- затоа и не ти замерам, твое нека си е


Изменето од Pat - 03.Април.2010 во 14:26

чоли напиша: Да бутнем понагоре темата. Ми е интересно како ке се коментира четническиот период на Брадина во 1912 година. Сепак тогава е бил млад чоек - на 24 години. Сигурно е бил или во четата на Глигур Соколович или на Jован Бабунски.

Тома Брадина не влегол во ециклопедијата затоа што бил во некои паравоени формации во Македонија за време на турско , туку затоа што докторирал во Франција во својата област и тоа на тема поврзана со етнологијата во Македонија .

“ Царевоселецот “ има проблем зашто тој доктор - етнолог со потекло од Македонија влегол во енциклопедијата . Истиот смета дека стипендистот на руската држава , потомок на Грци ( гркомани ) од Велес кој преведувал од руски на бугарски и кој себе се индетификувал како Бугар е по заслужен за македонската наука , култура , идентитет .

Да скратам , дотичниот ни колега , А такви во Македонија ги има , дал господ , смета дека македонската и бугарската историографија треба да се идентични , со што јас не се согласувам .

Точно , треба да се знае за Ксенофот алијас Рајко Жинзифов , но треба да знаеме и за Тома Брадина , Темко Попов и др.

Инаку , не живејте во заблуда дека Соколовиќ и Брадина се изолирани случаеви , такви “ србомани “ ги имало на илјадници , илјадници .



Изменето од Македон - 06.Април.2010 во 21:44

Еден мнго интересен податок за Томо Брадина:

SRPSKO-MAKEDONSKE KNЈIŠEVNE VEZE U XIX I XX VEKU
Видите стр. 249 /лист 10/. Много интересно:
... После 1912 година бил четник во Македониjа, после професор и директор на гимназиjта во Скопие.Бил е началник на просветата во Вардарската бановина и депутат.
---
Тие са неизвесни факти. Специално за четническиот му период - сум сигурен што не е бил четник на ВМОРО. Интересно... какви други чети е имало во Македониjа кон 1912 година?

чоли напиша: Љубчо Георгиевски: ..Гледаме дека во македонската преродба има нови измислени херои, како на пример Темко Попов од Охрид и Томо Брадина од Тресонче. Кога ги прочитате статиите за нив, ќе увидите дека се работи за отворени србски соработници. Зборувам за периодот од пред сто години. Проблемот не е во тоа што тие луѓе се вклучени во таа енциклопедија, проблемот е во тоа што на нив им е одделено повеќе место отколку за Браќата МИладиновци, Глигор Прличев, Партениј Зографски, Јоаким Крчовски, Џинот.Да не ги набројувам и останатите Преродбеници... --- Зар не е прав Георгиевски?

Не разбирам ?

Тоа што Шапкарев пишувал на македонски дијалект , тоа е предавство кон својот народ , србоман , во служба на големосрпската доктрина на Новаковиќ ?

2. Филолошки дел - Да се пишува на македонски дијалект, но со оглед на тоа што тој не е усовршен, да се исфрлат сите бугарски изрази и да се воведат српски. Да се земе српската азбука како најудобна за македонскиот јазик и да се придржуваат кон српската граматика.

П.С.
А што ако се исфрлат српските и бугарските , што добиваме ?




Георгиевски е историчар , енциклопедиста ?

Што факултет има завршено ?




Изменето од eptendosadno1 - 02.Април.2010 во 17:12

Да, за таа подлост на Србите пишува и Мисирков во својот Дневник.

Д-р Томо Брадина (Смилјаниќ) е прифатен во друштвото "Св. Сава", кое е создадено на 24 август 1886 год. по решение на правителството на Србија и по иницијатива на Стојан Новакович.

Ова дружество издава весник на македонско наречие, кое се придржувало кон следната програма:

1. Политички дел - Секогаш да ги зашитува интересите на Отоманската империја. Да го подигнува прашањето за откажување на македонците од Бугарската Екзархија. На македонскиот народ да му вдахновува српски дух. Да се докажува дека македонците не се бугари и дека бугарите се непријатели на македонскиот народ.

2. Филолошки дел - Да се пишува на македонски дијалект, но со оглед на тоа што тој не е усовршен, да се исфрлат сите бугарски изрази и да се воведат српски. Да се земе српската азбука како најудобна за македонскиот јазик и да се придржуваат кон српската граматика.

А како стигнало до ова, ни кажува едно лично писмо од август 1885 година, кое го испраќа Стојан Новакович на Милош Гарашанин, премиер на Србија и син на Илија Гарашанин дека ја завршил подготовката за издавањето на весникот „Вардар“ на српски јазик во Цариград. За главен уредник го предложил Димитриј Алексеевич, родум во Дебар, дотогашен директор на гимназијата во Пирот, како човек вешт во исползувањето на македонскиот дијалект за српски цели. Во писмото тој наведува какви директиви му дал на Алексеевич:

а) По однос на Грција и грчкиот печат: предимно да зема пријателско поведение.
б) Со бугарскиот печат да води полемика.
в) Кон рускиот печат апсолутно пасивно.
г) Кон српскиот печат, ладнокрвно и објективно, внимателно да се регистрира сето она кое се прави и во патриотски дух да се држат читателите во течение.
д) Кон Турција да се пројавува најголема лојалност. Единствената држава со која весникот „Вардар“ треба да војува е бугарската. Русите, србите, грците и турците треба да станат сојузници на весникот против бугарите

Томо Смиљаниќ - Брадина по потекло Тресончанец, во својата книга од 1925 година, го опишал знамето-бајракот како црвено бело син крстест бајрак, со крст на врвот од копјето.(15) Тој дообјаснува дека Мијаците прават разлика меѓу знаме и бајрак, првиот термин за нив го претставува знамето на државата, а бајракот е само нивно знаме. Значајна информација што ја наведува, а која индиректно зборува и за староста на знамето е дека Мијаците официјално општеле со Султанот уште од 1521 година, според ферманот што го чува тресонечката фамилија Брадиновци, од која потекнува и авторот. Како привилегија што им помогнале на Турците во војната со Австрија, на Мијаците им биле дадени права да носат оружје, да не плаќаат даноци, да го зачуваат своето знаме и т.н. Смиљаниќ наведува и еден интересен податок: својот бајрак Мијаците го чувале во најстарата населба што ја создале по доселувањето во денешна Македонија – Сушица, каде по Косовската битка се повлекол нивниот војвода. (Во врска со ова тврдење на Смиљаниќ изразуваме комплетно несогласување, а за ваквиот негов став ќе го наведеме само податокот дека тој бил школуван во српски училишта и целосно бил потпаднат под српската пропагандистичка наука од тоа време – Слободан Шошкоски) Ова знаме по потреба го развивале, како на пример при Пиколоминиевиот поход во 1689 година.(16)
10.Томо Смиљаниќ, Мијаци, Горна Река и Мавровско Поље, ГСНД, Скопје, 1925, 61


Тома Смиљаниќ,124
спомнува дека овој тип куќа се сретнува под имињата поземечка,
земечка или изба. Имено, тој го запишал следново: „...во избата
живеела целата задруга. Денес, местата каде што се наоѓале овие
изби се нарекуваат избишта. Сега, изба се нарекува делот од куќата
кој служи за чување на мрсот и облеката. Избата била градена од
трупци или камен, со правоаголен облик, приземна. Во средината било
огништето, чадот излегувал низ баџата, поставена на средината од
покривот. Делот од избата, од огништето нагоре, се викал катишта и
во него живееле луѓето, долниот дел се нарекувал пондила и служела
како засолниште на стоката. Прозорците биле многу мали, како
мазгалници. Над огништето висел черенот, неколку тешки и
хоризонтално поставени штици, а над черенот се наоѓал отворот за
чадот. Черенот служел за да ги запира искрите, за да не дојде до
пожар. Во куќата се влегувало низ големата врата, а се излегувало
низ малата, која служела за поминување на луѓето, додека пак
големата и за поминување на стоката. Овој тип на живеалиште било
долго по петнаесет метри, а имало ширина од четири до пет метри. Во
него обично живееле и до 50 луѓе во задруга.“





Одредени информации за поземката во дебарско – реканската
етнографска целина ни дава етнографот Тома Смиљаниќ,122 во
неговата студија Мијаци, Горна Река и Мавровско Поле. Притоа, овој
автор укажува и тоа дека во долните мијачки села овој тип на куќа бил
поархаичен, а додека во горните села бил забележителен развојот на
живеалиштето и во вертикален план. Овој тип на куќа тој го нарекува
примитивна куќа: „...тоа се приземни куќи, изградени од плот и
облепени со кал. Главна граѓа се гредите и делканите штици. Куќата е
четвртаста и има голема и мала врата, една наспроти друга, обично во
правец север – југ. Големата и малата врата ја делат куќата на два
дела. Во едниот дел покрај ѕидот, во средината, се наоѓа огништето, а наоколу е просторот за седење и спиење. Тој дел се нарекува куќа.
Другиот дел служи за чување на добитокот, каде што покрај ѕидот се наоѓаат јаслите.“123
Истиот автор, овој тип на живеалиште ни го потврдува и во
брсјачката етнографска целина, поточно во етничкиот предел
Кичевија, во истоимениот труд (Кичевија). Тома Смиљаниќ,124
спомнува дека овој тип куќа се сретнува под имињата поземечка,
земечка или изба. Имено, тој го запишал следново: „...во избата
живеела целата задруга. Денес, местата каде што се наоѓале овие
изби се нарекуваат избишта. Сега, изба се нарекува делот од куќата
кој служи за чување на мрсот и облеката. Избата била градена од
трупци или камен, со правоаголен облик, приземна. Во средината било
огништето, чадот излегувал низ баџата, поставена на средината од
покривот. Делот од избата, од огништето нагоре, се викал катишта и
во него живееле луѓето, долниот дел се нарекувал пондила и служела
како засолниште на стоката. Прозорците биле многу мали, како
мазгалници. Над огништето висел черенот, неколку тешки и
хоризонтално поставени штици, а над черенот се наоѓал отворот за
чадот. Черенот служел за да ги запира искрите, за да не дојде до
пожар. Во куќата се влегувало низ големата врата, а се излегувало
низ малата, која служела за поминување на луѓето, додека пак
големата и за поминување на стоката. Овој тип на живеалиште било
долго по петнаесет метри, а имало ширина од четири до пет метри. Во
него обично живееле и до 50 луѓе во задруга.“



Изменето од Каснакоски - 02.Април.2010 во 13:49